Kindermusthaves

BLOG: De hel van de medische molen (deel 1)

BLOG: De hel van de medische molen (deel 1)
15 februari Ik ben Lisette, net 37 geworden (eerste keer dat ik het zo typ en voel me ineens heel oud ;-)) en ik woon in Heemskerk. Ik ben getrouwd met Sander en moeder van 3 kinderen. Een meisje/jongen tweeling van 6,5 en een kleine man van 16 maanden.

Vorige week kreeg ik te horen dat een goede bekende zwanger is. Voor het eerst in zo’n 7 jaar tijd was daar niet dat jaloerse, ietwat gemene, maar vooral heel verdrietige gevoel dat ik jarenlang elke keer voelde als iemand in onze omgeving zwanger bleek te zijn. Of het komt omdat ik de weg ken die deze mensen hebben moeten afleggen om zwanger te worden of dat het betekent dat ik eindelijk de rust heb gevonden na de geboorte van Thor weet ik niet, maar ik vond het wel echt een verademing.

Ik ben natuurlijk moeder van 3 geweldige kinderen, dus op zich lijkt het raar dat ik elke keer als iemand zwanger was of ik een moeder of vader met een baby voorbij zag komen stik- en stik jaloers was. Daar zit een heel verhaal achter wat ik niet in één blog van 500 woorden samen kan vatten, dit is daarom het begin van een serie blogs met mijn verklaring voor het feit dat ik sommige zwangere vrouwen de afgelopen jaren stiekem gehaat heb…

Toen ik een jaar of 16 was, werd er PCOS bij mij geconstateerd. PCOS is een afkorting voor Polycysteus Ovarium Syndroom, wat eigenlijk inhoudt dat sommige waarden van hormonen in je lichaam te hoog zijn en andere te laag. Hierdoor ontstaan er in de eierstokken kleine met vocht gevulde blaasjes die het proces van de rijping van eicellen, zoals dat normaal gaat in een cyclus, verstoort. Het gevolg hiervan is dat er soms lange tijd geen eisprong plaatsvindt. Ik was heel onregelmatig ongesteld, de huisarts stuurde me door naar de gynaecoloog en daar was “het probleem” vrij snel duidelijk. De blaasjes waren op een echo namelijk heel goed te zien.

Op dat moment betekende het nog niet echt veel voor me. Ik kan me vaag herinneren dat hij gezegd heeft dat zwanger worden wel eens moeilijk zou kunnen zijn, maar dat er oplossingen genoeg waren. Echter, als je 16 bent, dan ben je daar natuurlijk niet mee bezig. Het was voor mij op dat moment een verklaring voor het probleem, ik kreeg een recept voor anticonceptie mee om zelf mijn menstruatie te kunnen regelen en dat is de laatste keer dat ik erover nagedacht heb…in een hele lange tijd.

Toen ik mijn man leerde kennen, wist ik meteen dat hij degene was met wie ik oud wilde worden. Het was van beide kanten echt liefde op het eerste gezicht en al snel kwam het onderwerp ‘kinderen’ ter sprake. Aangezien we op dat moment allebei al wat ouder waren (ik was 28 en hij was 34), we beide wat stukgelopen relaties achter de rug hadden en we direct wisten dat we samen verder wilde, ging alles vrij snel. Al gauw woonden we samen (al heb ik nog een half jaar mijn appartement aangehouden waar ik echt bijna niet geweest ben ;-)) en op onze eerste vakantie samen zijn we verloofd. Trouwplannen werden gemaakt en een huis samen gekocht. Al die tijd zweefde er vaag in mijn achterhoofd (het was inmiddels zo’n 12,5 jaar later) het gesprek met de gynaecoloog.

Na een telefoontje met de huisarts en wat uitzoekwerk in de status werd de PCOS bevestigd. Google bracht snel uitkomst en per bericht zakte de moed me verder in de schoenen. Zoals altijd lees je vooral de negatieve dingen en hoewel er ook best wat dingen op zijn plaats vielen en duidelijk werden, waren de vooruitzichten niet echt heel positief.

Een bezoek aan de gynaecoloog maakte veel goed! Enthousiast riep hij “ach mevrouwtje, een pilletje en we lossen het probleem op”…! Na 10 minuten stond ik met een recept weer buiten. Zonder de tijd te nemen om na te denken over het traject waar we ons op dat moment in gingen begeven. Hoe kon ik toen weten hoe ingrijpend, verschrikkelijk, ellendig, lang, gemeen en vooral oneerlijk de weg zou zijn die we ingeslagen waren. Achteraf gezien kan ik zeggen… we hebben toen het pad naar de hel genomen, de hel van de Medische Molen.