.png){kind=logo}
23 juni
Diena is 30 jaar, gelukkig getrouwd met Dave en mama van Liv (bijna 2 jaar). Diena is gek op zingen, tekenen en alles wat met haar dochtertje te maken heeft.
We hebben een weekje vakantie ingelast met z'n drietjes. Heerlijk, even tijd voor ons gezin. En het was nodig, ik zal het niet mooier maken dan het is. We zaten in een dip, de afgelopen twee jaar als beginnende ouders stonden wij op 'cruise control'. Alles draaide om Liv en dat is aan de ene kant natuurlijk logisch. De andere kant ervan was dat wij uit elkaar groeiden zonder dat we het doorhadden, de afgelopen maanden zagen wij dat pas in.
Mijn man werkt veel en keihard, zodat ik 5 dagen in de week bij ons mooie meisje kan zijn. Hartstikke fijn, maar dat betekent ook dat hij veel weg is en veel mist. Ik heb eigenlijk geprobeerd om die afwezigheid en het missen op te vullen door mijzelf helemaal op onze Liv te storten. Ik verloor hem uit het oog... We werden "broer en zus". Er kwamen steeds meer discussies, afstand en alles stond op een laag pitje...misschien was het waakvlammetje wel uit.
Heel verdrietig en onwerkelijk als je bedenkt dat wij pas twee jaar getrouwd zijn, we zijn pas 6 jaar samen en juist nu het mooiste op de hele wereld bij ons hebben. Toch overkomt het je. Mensen praten er niet over, zoiets is persoonlijk... gênant misschien wel. Taboe en een stukje trots komt er ook bij kijken. Ik ga de schone schijn niet ophouden, het hoort bij het leven.
Terwijl ik dit schrijf, schenkt mijn man twee glazen wijn in, warmt de sauna in ons huisje op en kijk ik terug op een heerlijke en fijne dag. Ik merk dat Liv het fijn vindt dat papa en mama genieten en lief zijn voor elkaar. Ze is zo in haar element. Met elk kusje straalt haar hele gezichtje, komt ze bij ons staan en slaat haar armpjes om ons heen. Het raakt mij zo. Ik moet slikken, Dave voelt het ook en we staan ineens te huilen met z'n tweeën met ons bijzondere meisje tussen onze armen geklemd. Zolang we dit voelen, gooien wij die handdoek niet in de ring! Dat mag niet.
Natuurlijk heb ik eraan gedacht...misschien wel 100 x, nog meer afstand genomen en nagedacht. Maar waarom de makkelijkste weg kiezen? Waarom niet vechten voor die persoon die mij mijn dochter gaf, geboren uit liefde. We gaan het samen proberen, net zoals in het begin.
Ik ben vergeten wat juist hém zo speciaal maakt, wat ik voor hem voel. Dat hij ook gewoon een man is met emoties, behoeften en fouten. Ik zou nooit blijven omdat wij een kind samen hebben, dat zou voor Liv en mijzelf niet eerlijk zijn. Maar Liv is wel ons lichtje dat gloeit in de duisternis en zij fladdert voor ons uit. Ze fluistert in mijn oor; hou vast... Dat ga ik doen! Het wordt een lange weg.
Hou vast, vecht voor wat je lief hebt! Wees sterk, wees kwetsbaar... SAMEN!
We hebben een weekje vakantie ingelast met z'n drietjes. Heerlijk, even tijd voor ons gezin. En het was nodig, ik zal het niet mooier maken dan het is. We zaten in een dip, de afgelopen twee jaar als beginnende ouders stonden wij op 'cruise control'. Alles draaide om Liv en dat is aan de ene kant natuurlijk logisch. De andere kant ervan was dat wij uit elkaar groeiden zonder dat we het doorhadden, de afgelopen maanden zagen wij dat pas in.
Mijn man werkt veel en keihard, zodat ik 5 dagen in de week bij ons mooie meisje kan zijn. Hartstikke fijn, maar dat betekent ook dat hij veel weg is en veel mist. Ik heb eigenlijk geprobeerd om die afwezigheid en het missen op te vullen door mijzelf helemaal op onze Liv te storten. Ik verloor hem uit het oog... We werden "broer en zus". Er kwamen steeds meer discussies, afstand en alles stond op een laag pitje...misschien was het waakvlammetje wel uit.
Heel verdrietig en onwerkelijk als je bedenkt dat wij pas twee jaar getrouwd zijn, we zijn pas 6 jaar samen en juist nu het mooiste op de hele wereld bij ons hebben. Toch overkomt het je. Mensen praten er niet over, zoiets is persoonlijk... gênant misschien wel. Taboe en een stukje trots komt er ook bij kijken. Ik ga de schone schijn niet ophouden, het hoort bij het leven.
Terwijl ik dit schrijf, schenkt mijn man twee glazen wijn in, warmt de sauna in ons huisje op en kijk ik terug op een heerlijke en fijne dag. Ik merk dat Liv het fijn vindt dat papa en mama genieten en lief zijn voor elkaar. Ze is zo in haar element. Met elk kusje straalt haar hele gezichtje, komt ze bij ons staan en slaat haar armpjes om ons heen. Het raakt mij zo. Ik moet slikken, Dave voelt het ook en we staan ineens te huilen met z'n tweeën met ons bijzondere meisje tussen onze armen geklemd. Zolang we dit voelen, gooien wij die handdoek niet in de ring! Dat mag niet.
Natuurlijk heb ik eraan gedacht...misschien wel 100 x, nog meer afstand genomen en nagedacht. Maar waarom de makkelijkste weg kiezen? Waarom niet vechten voor die persoon die mij mijn dochter gaf, geboren uit liefde. We gaan het samen proberen, net zoals in het begin.
Ik ben vergeten wat juist hém zo speciaal maakt, wat ik voor hem voel. Dat hij ook gewoon een man is met emoties, behoeften en fouten. Ik zou nooit blijven omdat wij een kind samen hebben, dat zou voor Liv en mijzelf niet eerlijk zijn. Maar Liv is wel ons lichtje dat gloeit in de duisternis en zij fladdert voor ons uit. Ze fluistert in mijn oor; hou vast... Dat ga ik doen! Het wordt een lange weg.
Hou vast, vecht voor wat je lief hebt! Wees sterk, wees kwetsbaar... SAMEN!
.jpg)
