Kindermusthaves

BLOG: Een hele zwangerschap in 12 weken

BLOG: Een hele zwangerschap in 12 weken
01 maart Ik ben Femke, 20 jaar oud en de (jonge) alleenstaande mama van Fay. Fay is nu 3 maanden oud en we wonen samen in Veghel. Eén van mijn favo hobby's is het ontdekken van leuke merkjes voor mijn kleine meisje. 

Mijn zwangerschap is nooit fijn geweest. Als ik er nu op terug kijk, is het de meest vreselijke periode uit mijn leven geweest. Het heeft een hele impact gehad op hoe ik nu ben. 

De eerste week ben ik echt geleefd. Van de huisarts naar de gynaecoloog. Het is schrikken om in plaats van een boontje op je eerste echo een hoofdje ter grote van een galia meloen te zien. Daarbij kwam ook dat ik toen geen gevoel had bij het kindje. Het moest weg. Begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van Fay. Maar als je net te horen hebt gekregen dat je binnen 12 weken moeder wordt, is je eerste reactie...dit wil ik niet en dit kan niet! 

Er moest meer onderzoek gedaan worden. Ik heb me namelijk 28 weken lang gedragen als een student. Niet als een zwangere vrouw. Ik dronk (niet veel) alcohol, (dronken was ik nooit) en ik at bergen met sushi. Ik had een afspraak in het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen, daar zou de 20-weken echo plaatsvinden. 

Deze echo duurde in totaal 3 kwartier. Er verscheen direct een echte baby in beeld, ik kon zelfs vingers en tenen tellen! Alles was, zover zij konden zien, goed. Het geslacht wilde ik niet meteen weten, stel ik koos voor adoptie. In de auto heb ik met de echo's in mijn hand gezeten. Kijkend naar dat wezentje in mijn buik. Kriebels kreeg ik ervan. Wat is het een sterk kindje! 28 weken in mijn buik gezeten zonder dat ik het wist en ze is helemaal ontwikkeld zoals het hoort... Eenmaal thuis kon ik het niet laten en maakte ik de envelop open waar de verpleegkundige in had geschreven: "Je bent zwanger van een dochter!". Dat was het eerste moment dat ik echt gevoelens voor mijn meisje kreeg. Ik kon het niet afstaan, het was MIJN dochter. Ze hoort bij MIJ. Mijn ouders stonden volledig achter mijn keuze. We zouden er samen alles aan doen om ervoor te zorgen dat mijn kindje en ik het zo goed mogelijk zouden gaan redden. 

Ik moest daardoor wel veel laten vallen. Ik kon niet meer op mezelf blijven wonen, daar was geen plek voor een baby. Kon niet mee met mijn vriendinnen op vakantie en moest besluiten wat ik met mijn studie ging doen. Ik kon niet stoppen met werken, dus dat ben ik blijven doen. Ik zou het geld hard nodig hebben later.

Voor mijn gevoel begon ik dus weer helemaal onderaan. Daarbij groeide mijn buik ineens ontzettend hard. Ik ben altijd onzeker geweest over hoe ik eruit zag en die buik vond ik daarom ook vreselijk. Gelukkig heb ik ontzettend lieve en gekke vriendinnen die mij daar met een hoop humor doorheen sleepten. 

Toen ik eenmaal met zwangerschapsverlof ging, begon het emotioneel aan mij te knagen. Wat nu als ik niet van het kindje zou gaan houden of andersom? Kan ik wel een moeder zijn? Kan ik mijn kindje wel een toekomst bieden? Ik ben ontzettend ongeduldig en was daarom ook de dagen aan het aftellen. Toen Fay er eenmaal was, wat ook niet heel gemakkelijk ging, kon ik dingen weer gaan opbouwen. Om heel eerlijk te zijn, net na de bevalling zag ik een baby liggen...maar niet mijn kindje. Pas in de nacht, toen Fay begon te huilen, en ik haar (met al mijn pijn) uit haar bedje haalde, kwamen de 'moedergevoelens' op gang.

Nu Fay er is, ben ik ontzettend trots op haar...maar ook wel een beetje op mezelf. Ik vind het niet meer belangrijk wat anderen van mij vinden. Die onzekerheid is een stuk minder geworden. Ik kijk positief naar de toekomst en weet zeker dat ooit alles op zijn plek zal vallen. Wel heb ik moeite wanneer iemand vraagt naar mijn zwangerschap of als mensen zeggen; "Ik dacht het de laatste paar weken te zien". Dan kan ik ze wel iets aandoen. Had eerder je mond opgetrokken in plaats van achteraf. Het doet me nu verdriet om echo's van anderen voor ogen te krijgen waar wel nog een "boontje" op te zien is. Zo heb ik Fay nooit kunnen zien. 

Sommige vriendschappen zijn weggevallen, maar anderen zijn sterker geworden. Ik ben nog steeds Femke van 21 jaar, die ik maar aan een paar personen kan laten zien. Voor de rest ben ik Femke met Fay. Waar ik ook trots op ben!