Kindermusthaves

BLOG: Even terug waar het begon

BLOG: Even terug waar het begon
28 februari Anne Marieke is getrouwd met Robert en zij hebben 5 kinderen. Roemer (11 jaar), Veerle (9), Lieve (6) en Olivier & Floris (11 maanden). De tweeling Olivier & Floris, is veel te vroeg geboren met het twin to twin syndroom. De mooie en soms erg moeilijke uitdagingen die Anne Marieke en Robert in 2016 te wachten staan, deelt zij graag in haar blogs op Kindermusthaves. 

Wat voelde het vertrouwd om terug te zijn. Na een jaar waren we weer terug op de NICU (Neonatale Intensive Care). De plek waar het allemaal begon. De plek waar we voor het eerst onze hele kleine Olivier en Floris mochten bewonderen, aanraken en uiteindelijk vasthouden. Olivier en Floris die vast zaten aan slangetjes en apparaten. Ondanks de enorm spannende en moeilijke tijd die we daar hebben beleefd, blijft het een heel fijne en vertrouwde plek met veel warme herinneringen.

De rust, slangetjes en snoeren, de piepjes van medische apparaten, de couveuses, de veel te kleine wezentjes die we eigenlijk alleen van onvoorstelbare foto’s kenden, de verpleegkundigen en artsen. De NICU is een wereld ver van de wereld waarin we normaal leven. De tijd staat daar stil, het ritme is anders. De sfeer is er vredig, hoe hard er ook gestreden en gevochten wordt voor en door de kleine mensjes om te leven.

Het was zo fijn om na een jaar weer op de plek terug te zijn. Het voelde een beetje als thuiskomen. De afgelopen maanden heb ik vaker getwijfeld om naar binnen te gaan.

De eerste verjaardag van Olivier en Floris vonden Robert en ik DE gelegenheid om langs te gaan met Olivier en Floris en een grote doos chocolade. Naast dat ik zelf veel behoefte had om daar weer even te zijn, wilden we de verpleging ook graag bedanken. We hebben zo veel aan hun goede zorgen te danken. We werden hartelijk ontvangen. Wat was het fijn om vertrouwde gezichten terug te zien. Met deze mensen hebben we de meest intense en angstige momenten van ons leven beleefd. Zij hebben immers het eerste contact met Olivier en Floris gehad, nog voor dat wij ze zelf konden zien.

Meteen werd aangeboden om even op het plekje van Olivier en Floris te gaan kijken. Robert en ik hebben beiden een tijd staan kijken naar het plekje waar we samen met  Olivier en Floris zo veel hebben moeten doorstaan. Uren en uren hebben we daar doorgebracht. Uren van onzekerheid, angst, verwondering, trots, verdriet, blijdschap. Deze emoties wisselden zich daar in snel tempo af.

Mijn gedachten dwalen af naar al die eerste weken van hun leven, hier. Beetje bij beetje werd ons geleerd deze kwetsbare mannetjes te verzorgen. Met veel precisie werd er gewerkt. Zo indrukwekkend hoe Olivier en Floris werden verzorgd. Er lag zo veel liefde en respect in de verzorging. Alles werd gedaan om het voor hen zo prettig mogelijk te maken.  Beiden waren ze zo ontzettend fragiel.

Toch ben ik nooit bang geweest hen aan te raken of me aan hen te binden, mede door tv programma’s die ik gekeken heb over prematuur geboren kinderen. Zowel Robert als ik zijn, waar mogelijk, meteen gaan mee verzorgen tijdens verzorg momenten. De verpleging gaf ons echt het vertrouwen deze verzorging waar mogelijk zo snel en zo veel mogelijk zelf te doen. We werden daar zeer goed in begeleid.  Ondanks de onzekerheid was het een geweldig mooie taak om Olivier en Floris zelf te verzorgen. We moesten al zo veel uit handen geven. Ieder contact moment was zo speciaal. Ik voelde me als mama daardoor enorm nuttig. Iedere dag had ik naast het machteloze gevoel van moeten afwachten een belangrijke taak.

De dag dat ik zelf naar huis moest, was een van de meest hartverscheurende momenten van mijn leven. Het ziekenhuis te moeten verlaten zonder Olivier en Floris die in kritieke toestand achterbleven, voelde onmenselijk. Thuiskomen zonder mijn baby’s. Het voelde als een amputatie. Ik kon het niet begrijpen. Het enige wat ik wilde, was bij hen zijn, naast hen zitten, over hen waken. Olivier en Floris  hadden immers nog in mijn buik moeten zitten, hoe konden we nu dan zo gescheiden worden? Ineens stap je de wereld weer in, waar mensen leven, werken, lachen, haasten.

Thuisgekomen hadden we steeds rechtstreeks telefonisch contact met de NICU. Voor we gingen slapen, midden in nacht en als we wakker werden, belden we nog altijd naar de afdeling. Geduldig en met veel liefde werden we dan te woord gestaan.

Een van de mooiste en meest waardevolle lessen die we hebben geleerd op de afdeling is dat we de jongens – na enkele dagen - bij ons mochten vasthouden, maar dan wel minimaal een uur, en alleen op blote borst. Later, in een ander ziekenhuis, bestond deze regel niet. Dat veroorzaakte zo veel meer onrust dat wij het voor onszelf, ook thuis, zolang mogelijk hebben proberen vol te houden: minimaal een uur stil liggen, op blote borst.
Het onbeschrijfelijke gevoel van die uren: het huid op huid contact, het innig verbonden zijn, het elke keer weer verwonderd zijn dat het hele lijfje in 1 hand past, het als een grote beer willen waken over je kleine beer, zijn essentiële ingrediënten geweest voor de bijzondere band die we met elkaar voelen en volgens ons ook het latere herstel van de jongens.

Doordat ik voor de bevalling op de NICU heb kunnen kijken, hebben we Roemer, Veerle en Lieve kunnen voorbereiden op wat het betekende om twee premature broertjes te hebben. Het was goed hen te kunnen voorbereiden op het feit dat er in de weken die zouden volgen er geen contact zou zijn tussen de broertjes en zusjes. Het ziekenhuis dacht daar zelf ook in mee. De kinderen kregen een couveuse koffertje dat uitleg bood aan broers en zusjes. Ook mochten Roemer, Veerle en Lieve de speciale knuffeltjes uitzoeken voor Olivier en Floris en ook voor zichzelf. Die knuffeltjes namen ze de eerste weken na de geboorte echt overal mee naar toe. Dat betekende zo veel voor hen. Ze hebben een paar keer heel even door de couveuse mogen gluren, verder moesten ze het doen met de filmpjes en foto’s van papa en mama. Hun broertjes aanraken of vasthouden is heel lang een grote wens gebleven die pas later kon worden vervuld en inmiddels helemaal is ingehaald.

Het was een bizarre tijd waarvan ik bijna niet eens kan navertellen hoe we het hebben kunnen redden.
Vroeg in de ochtend kwam ik aan in het ziekenhuis tot laat in de avond om bij Olivier en Floris te zijn, drie kinderen thuis en Robert werkte waar kon zo veel mogelijk. We hebben zo veel geluk gehad met hulp van vrienden, maar ook van onbekenden. Zo bleek door een vriendin een hulpdienst opgezet te zijn van mensen die voor ons kookten. Dan stond ‘s avonds ineens een onbekende dame voor de deur met een heerlijke maaltijd. Aan hen hebben we als gezin zo veel te danken.

Een jaar later terug kunnen komen op de NICU en trots je zoons laten zien in de ruimte waar continu kwetsbare bewonertjes van couveuses voor hun leven vechten, maakt me klein en doet me weer eens beseffen hoe dankbaar we mogen zijn voor waar we nu staan met elkaar. 


Samen met Olivier



Voor het eerst samen na de geboorte



Ons 5-tal Heel even op bezoek bij broertjes



Kangoeroe moment



Weg van de intensive care. Samen in de couveuse