Kindermusthaves

BLOG: Het wonderlijke telefoon verhaal!

BLOG: Het wonderlijke telefoon verhaal!
06 juni Anne Marieke is getrouwd met Robert en zij hebben 5 kinderen. Roemer (11 jaar), Veerle (9), Lieve (6) en Olivier & Floris (1 jaar). De tweeling Olivier & Floris, is veel te vroeg geboren met het twin to twin syndroom. De mooie en soms erg moeilijke uitdagingen die Anne Marieke en Robert in 2016 te wachten staan, deelt zij graag in haar blogs op Kindermusthaves. 
 
Vanaf tweede pinksterdag slaap ik slecht. Ik slaap vaak te kort, maar onderbroken nachten heb ik nauwelijks. De slechte nachtrust valt zeker niet te wijten aan onze kinderen. Die gunnen ons na gezellige drukke dagen voldoende slaap. De reden van de slechte nachtrust is dat vanaf Tweede Pinksterdag mijn telefoon weg is. De telefoon waar ik altijd goed op pas en die al zeker 6 jaar meegaat in goede en in slechte tijden. De telefoon waar de kinderen wel foto’s op mogen kijken, maar waar bewust geen spelletjes op staan (die mogen ze op de mobiel van papa doen). De telefoon waar ik het afgelopen jaar alles in opgeslagen en beschreven heb wat we meegemaakt hebben. Van iedere ziekenhuisopname of belangrijk bezoek of onderzoek bij de specialist maakte ik aantekeningen of foto’s met en in die bewuste telefoon.  
 
Er gebeurde zo veel het afgelopen jaar dat ik sterk de behoefte voelde dingen op te schrijven en vast te leggen.  
Deze behoefte voelde ik vooral omdat we als ouders soms voor grote keuzes stonden die veel invloed hebben op het leven van onze kinderen en in het bijzonder op dat van Olivier en Floris. Door alles op te schrijven en op beeld vast te leggen, hoopte ik een mooi verhaal te maken van de weg die we samen hebben afgelegd. Een verhaal om daarmee later aan Olivier en Floris uit te kunnen leggen hoe we bepaalde afwegingen hebben gemaakt.  
 
Al deze opgeslagen informatie in mijn telefoon was voor mij persoonlijk van groot belang binnen het hele medische proces. Je zit in zo’n enorme sneltrein. Het is daarom mooi om met beelden te zien en met woorden te lezen waar je vandaan komt en wat we als ouders en gezin allemaal al overwonnen hebben. Zoveel mijlpalen die bereikt zijn, staan op beeld. 
 
Tja en dan zou je toch zeggen dat je daar een goede back-up van maakt. Daar ging het nu net even mis. Om veel goede en minder goede redenen was dit nog steeds niet gebeurd. En dan is daar het moment dat je even niet zo scherp bent en je tijdens het boodschappen doen ontdekt dat je je telefoon niet meer hebt. Eerst denk je nog dat hij kwijt is, maar na verschillende zoekacties en contact met gemeente en politie zag ik toch echt in dat mijn mobiel inclusief 6000 foto’s, veel waardevolle aantekeningen en alle contacten gestolen was.  
Buiten het feit dat het heel vervelend is om zonder telefoon te zitten met een gezin met 5 kinderen met een soms wat ambitieus programma, was het voor mij vooral een drama vanwege de hele geschiedenis die in woord en beeld zit opgeslagen in mijn oude telefoon. Sinds die Tweede Pinksterdag heb ik echt een heel naar gevoel over het verlies van de voor mij zo waardevolle beelden.  
 
En wat doe ik dan als gelovig persoon? Bidden en hopen dat iemand zo lief is om mijn telefoon terug te brengen of dat iemand op zijn minst spijt krijgt van het stelen. Maar ja, eigenlijk was het wel een beetje dom om geen back-up te hebben, dus vond ik eigenlijk dat ik mijn verlies moest nemen. Een andere telefoon regelen kon ik (nog) niet. Misschien komt hij nog zomaar terug of vind ik hem alsnog ergens. 
 
Terwijl ik na werk met alle kinderen thuis kwam, belde Robert mij vanaf zijn werk met de boodschap dat hij misschien vanavond mijn telefoon weer zou hebben. In de drukte van het thuiskomen, begreep ik dat hij een nieuwe telefoon voor me ging regelen. Heel lief.  
Maar nee, Robert zou die avond een afspraak hebben achter het station van Hilversum met een man die hem 's-middags anoniem had gebeld en in gebrekkig Engels duidelijk maakte dat hij een telefoon had waarop hij (door aanhoudend whatsapp berichten te blijven sturen) boodschappen zag binnenkomen. De man vertelde verschillende verhalen over hoe hij aan de telefoon gekomen was. Het was allemaal erg vaag. Robert is in de auto gestapt om op tijd op de afgesproken plek te zijn. We vonden het allemaal erg spannend maar hadden goede hoop. 
 
Aangekomen op de afgesproken plek trof hij een jonge man van in de twintig die vertelde dat hij graag zijn leven wilde beteren. Na een gesprek met zijn vriendin de avond daarvoor had hij besloten dat hij de telefoon terug wilde bezorgen aan de eigenaar. Hij vroeg er geen geld voor, hij wilde enkel dat we ons eigendom met zo veel foto’s en notities terug zouden krijgen. Ter plekke heeft hij de telefoon in de juiste taal ingesteld en de nieuwe code aan Robert gegeven. 
Robert vertelde over onze schietgebedjes voor de terugkeer van al deze waardevolle foto’s. De jongen moest lachen en vertelde dat hij graag zijn leven wilde beteren en een steentje bij wilde dragen aan hoe mensen denken over zijn bevolkingsgroep. Zijn vriendin had hem aangespoord contact met ons op te nemen. Hij heeft de moed gehad om dat ook daadwerkelijk te doen. Robert bood hem geld aan, wat hij eigenlijk niet wilde aannemen.
 
Wat een verhaal en wat een geluk! Super dankbaar dat ik zo veel dierbare beelden weer terug heb gekregen in ons bezit. Want Veerle had wel gelijk toen ze troostend zei “Maar mama, het zijn maar foto’s, gelukkig heb je ons allemaal in het echt”, toch maken de beelden de herinneringen en ervaringen tastbaarder en compleet.