.png){kind=logo}
11 november
Mijn hele zwangerschap verliep erg goed. Eigenlijk had ik nergens last van, was ik alleen maar happy en had ik op het einde gewoon zin in de bevalling. Bij een eerste kindje weet je ook met de bevalling niet helemaal wat je te wachten staat en hoop je stiekem dat iedereen zich gewoon een beetje aanstelt en dat het bij jou best wel meevalt ;-). Maar oh nee echt niet…MEN wat een happening (en dit is nog héél zacht uitgedrukt)!
Julie kwam twee weken te vroeg, op dat moment dus heel onverwachts, en mijn bevalling is volgens mijn verloskundige goed verlopen. Oké, het is gelopen zoals het hoort te lopen, maar ik wist niet wat me overkwam! Ik had na de geboorte van Julie echt even een tijdje nodig om het hele intense gebeuren een plekje te geven, het hield me enorm bezig. Niet alleen de pijn, maar het complete verhaal van het op de wereld zetten van een kindje. Van super bijzonder, heel erg bizar tot aan een stukje trotsheid dat het is gelukt.
Ik was dus ‘ineens’ moeder, Les vader en we hadden een dochtertje waar we ons hele leven verantwoordelijk voor zouden zijn. Een meisje waar ik vanaf dag 1 al zoveel van hield dat het gewoon eng was. Deze gevoelens overheerste de eerste dagen! Konden wij het wel? Gaat ze gelukkig worden bij ons thuis? En nog veel meer van dat soort gedachten schoten er door mijn hoofd. Hormonen? Vast!
Ik vroeg me ook af of ik ooit nog zo relaxt en normaal de deur uit zou kunnen lopen als vroeger. Voordat ik die eerste paar keer toch weg was! Soms kwam ik niet eens zover, dan kwam er net een poepluier tussendoor of bedacht ik me ineens dat ik het toch niet op tijd ging halen met voeden en dan toch maar thuis bleef. Of ik was eindelijk buiten om er na een tijdje achter te komen dat ik iets essentieels als het flesje was vergeten en dus hoppla gingen we weer rechtsomkeert. Tja, inmiddels kan ik me dit bijna niet meer voorstellen.
En zou ik ooit nog rustig in de avond met een wijntje en filmpje op de bank kunnen hangen? Zonder dat er een berg plastic items op mijn aanrecht stonden die gesteriliseerd (1 van de meest gebruikte woorden bij ons in huis die eerste weken) moesten worden, zonder dat 1 van ons met Juul op de arm liep (waarom komen de onrustige momenten altijd s’savonds?), zonder kraambezoek en zonder stokjes die mijn ogen open moesten houden tot de laatste voeding.
Dan die borstvoeding. Ben ik hier niet voor gemaakt of is het in het begin gewoon lastig? Het is in het begin volgens mij gewoon lastig, het is doorzetten en doorbijten. En hoever wil je erin gaan? Van tevoren keek ik er heel nuchter tegenaan, maar toen het eenmaal zover was, bleek dit onderwerp toch een stuk gevoeliger te liggen. Hormonen? Vast! Om nog maar te zwijgen over eerste keer dat mijn borsten gingen lekken “What the f*ck”, dit ga je niet menen!
Zoveel dingen waar ik totaal geen rekening mee had gehouden. Had niemand mij dit verteld tijdens de zwangerschap of wilde ik dit niet horen? Ik wilde het denk niet horen. Ik wilde een knetter roze wolk voor me zien. Ik wist heus wel dat mijn leven zou veranderen, zo naïef ben ik nou ook weer niet; maar hoe precies dat valt gewoon niet uit te leggen.
Ik heb het idee dat veel moeders in het begin niet helemaal eerlijk over hun gevoel durven te zijn. Ik was dat ook niet! Wilde niet laten merken dat ik moest wennen aan de situatie, dat ik het soms pittig vond en dat ik eigenlijk een beetje onzeker was over het hele baby gebeuren. Eigenlijk raar, toch? Natuurlijk moet je wennen, word je leven compleet anders en heb je in het begin soms angstige gevoelens. Zal het misschien door het moedergevoel komen dat je dit soort dingen niet durft te bespreken? Dat je direct wilt laten zien dat je sterk bent en dat je het allemaal makkelijk aankan? Who knows!
Gelukkig verdwenen de onzekerheden al heel snel, werd het moederschap steeds leuker en was ons mini mensje gelijk al niet meer weg te denken uit ons leven.
Nu anderhalf jaar laten hebben we een vrolijke dreumes in huis. Een meisje die geen tel meer zit, heel ondernemend is en die wij geen seconde uit het oog kunnen verliezen. Stiekem denk ik 's avonds (uitgeput) nog wel eens terug aan de eerste weken, toen ze nog zoveel sliep en mama nog aan haar middagdutjes toe kwam ;-)… maar zelf dacht héél druk te zijn.
Kennen jullie het boek Buskruit met muisjes? Deze kreeg ik tijdens mijn zwangerschap, maar eerlijk gezegd nam ik de verhalen met een korreltje zout. Ik vond het een beetje overdreven, wist ik veel. Hier ben ik ook op teruggekomen en al mijn lieve vriendinnetjes die voor de eerste keer moeder worden, krijgen dit boek van mij…en ze moeten het héél goed lezen ;-)!
Julie kwam twee weken te vroeg, op dat moment dus heel onverwachts, en mijn bevalling is volgens mijn verloskundige goed verlopen. Oké, het is gelopen zoals het hoort te lopen, maar ik wist niet wat me overkwam! Ik had na de geboorte van Julie echt even een tijdje nodig om het hele intense gebeuren een plekje te geven, het hield me enorm bezig. Niet alleen de pijn, maar het complete verhaal van het op de wereld zetten van een kindje. Van super bijzonder, heel erg bizar tot aan een stukje trotsheid dat het is gelukt.
Ik was dus ‘ineens’ moeder, Les vader en we hadden een dochtertje waar we ons hele leven verantwoordelijk voor zouden zijn. Een meisje waar ik vanaf dag 1 al zoveel van hield dat het gewoon eng was. Deze gevoelens overheerste de eerste dagen! Konden wij het wel? Gaat ze gelukkig worden bij ons thuis? En nog veel meer van dat soort gedachten schoten er door mijn hoofd. Hormonen? Vast!
Ik vroeg me ook af of ik ooit nog zo relaxt en normaal de deur uit zou kunnen lopen als vroeger. Voordat ik die eerste paar keer toch weg was! Soms kwam ik niet eens zover, dan kwam er net een poepluier tussendoor of bedacht ik me ineens dat ik het toch niet op tijd ging halen met voeden en dan toch maar thuis bleef. Of ik was eindelijk buiten om er na een tijdje achter te komen dat ik iets essentieels als het flesje was vergeten en dus hoppla gingen we weer rechtsomkeert. Tja, inmiddels kan ik me dit bijna niet meer voorstellen.
En zou ik ooit nog rustig in de avond met een wijntje en filmpje op de bank kunnen hangen? Zonder dat er een berg plastic items op mijn aanrecht stonden die gesteriliseerd (1 van de meest gebruikte woorden bij ons in huis die eerste weken) moesten worden, zonder dat 1 van ons met Juul op de arm liep (waarom komen de onrustige momenten altijd s’savonds?), zonder kraambezoek en zonder stokjes die mijn ogen open moesten houden tot de laatste voeding.
Dan die borstvoeding. Ben ik hier niet voor gemaakt of is het in het begin gewoon lastig? Het is in het begin volgens mij gewoon lastig, het is doorzetten en doorbijten. En hoever wil je erin gaan? Van tevoren keek ik er heel nuchter tegenaan, maar toen het eenmaal zover was, bleek dit onderwerp toch een stuk gevoeliger te liggen. Hormonen? Vast! Om nog maar te zwijgen over eerste keer dat mijn borsten gingen lekken “What the f*ck”, dit ga je niet menen!
Zoveel dingen waar ik totaal geen rekening mee had gehouden. Had niemand mij dit verteld tijdens de zwangerschap of wilde ik dit niet horen? Ik wilde het denk niet horen. Ik wilde een knetter roze wolk voor me zien. Ik wist heus wel dat mijn leven zou veranderen, zo naïef ben ik nou ook weer niet; maar hoe precies dat valt gewoon niet uit te leggen.
Ik heb het idee dat veel moeders in het begin niet helemaal eerlijk over hun gevoel durven te zijn. Ik was dat ook niet! Wilde niet laten merken dat ik moest wennen aan de situatie, dat ik het soms pittig vond en dat ik eigenlijk een beetje onzeker was over het hele baby gebeuren. Eigenlijk raar, toch? Natuurlijk moet je wennen, word je leven compleet anders en heb je in het begin soms angstige gevoelens. Zal het misschien door het moedergevoel komen dat je dit soort dingen niet durft te bespreken? Dat je direct wilt laten zien dat je sterk bent en dat je het allemaal makkelijk aankan? Who knows!
Gelukkig verdwenen de onzekerheden al heel snel, werd het moederschap steeds leuker en was ons mini mensje gelijk al niet meer weg te denken uit ons leven.
Nu anderhalf jaar laten hebben we een vrolijke dreumes in huis. Een meisje die geen tel meer zit, heel ondernemend is en die wij geen seconde uit het oog kunnen verliezen. Stiekem denk ik 's avonds (uitgeput) nog wel eens terug aan de eerste weken, toen ze nog zoveel sliep en mama nog aan haar middagdutjes toe kwam ;-)… maar zelf dacht héél druk te zijn.
Kennen jullie het boek Buskruit met muisjes? Deze kreeg ik tijdens mijn zwangerschap, maar eerlijk gezegd nam ik de verhalen met een korreltje zout. Ik vond het een beetje overdreven, wist ik veel. Hier ben ik ook op teruggekomen en al mijn lieve vriendinnetjes die voor de eerste keer moeder worden, krijgen dit boek van mij…en ze moeten het héél goed lezen ;-)!
.jpg)