.png){kind=logo}
04 mei
Lieke is 28 jaar en woont met haar man Les en dochtertje Julie in Amsterdam. Zij is 1 van de oprichtsters van Kindermusthaves en vorig jaar voor het eerst moeder geworden.
Ik geef Juul haar fruithapje en hoor boven op mijn telefoon een whatsapp bericht binnenkomen. Negeren Liek, komt straks wel. Eerst Juul haar hapje, ik weet namelijk dat een pauze in het fruithapje een gillende sirene tot gevolg heeft. Stoor mijn dochter niet tijdens haar hapjes en drankjes! Heeft ze van haar vader ;-)
Shit, nog een paar whatsapps en nu hoor ik zelfs mijn ringtone, wie zou dit zijn? De makelaar misschien met nieuws over ons huis? Wat balen dat mijn telefoon zo ver weg ligt. Oh, nu komt er een mailtje binnen, zal dat een nieuw klantje voor Kindermusthaves zijn? Ik ren toch even snel naar boven om hem te pakken, beneden hoor ik Juultje gillen om haar hapje banaan en ik voel me eigenlijk direct al schuldig. Waarom is het zo moeilijk om mijn nieuwsgierigheid voor 10 minuten te bedwingen? Om te denken ‘ach, iedereen wacht maar eventjes!’
Tuurlijk, het hoort een beetje bij deze tijd. Je telefoon is niet alleen je sociale leven, maar in mijn geval ook mijn werk, het is mijn TomTom, mijn agenda, mijn foto- en filmcamera en jaja, ook mijn Facebook en Instagram. Want moet ik stiekem toegeven, ook het checken van de statusupdates en een post op Instagram doe ik tijdens het spelen met mijn dochter. Als mijn wekker (op mijn telefoon uiteraard) afgaat s’morgens en ik hem heb uitgezet, scroll ik gelijk het hele riedeltje weer even langs: Facebook, Instagram, mijn mail, Telegraaf, etc. Wat heb ik tijdens mijn geliefde nachtrust allemaal gemist? 9 van de 10 keer niks bijzonders.
In hoeverre is dit allemaal nog normaal? Het is natuurlijk ook wel een beetje deze tijd. Als ik in de supermarkt naar het boodschappenlijstje in mijn telefoon sta te turen, zie ik de ‘oudere’ generatie denken: heb je weer zo’n ontaarde moeder druk swipend op haar telefoon terwijl haar baby vanuit de boodschappenkar naar haar zit te staren. Wat denk ik niet super normaal is, is het feit dat ik altijd mijn telefoon erbij pak als ik even niks te doen heb of ergens op sta te wachten. In de rij van de kassa, bij het koffie zetten, bij een pinautomaat...alsof even voor je uit staren gewoon ‘not done’ is. En waarom is het zo verslavend om de Facebook pagina te checken, zo interessant zijn de meeste statusupdates niet eens en vaak is er amper wat veranderd na de laatste check.
Het is vooral ook het geluid dat zo triggert. Ik heb besloten mijn geluid vaker uit te zetten als ik (alleen) met Juul ben. Zeker nu ze kruipt, is ze in een fractie van een seconde ergens waar ze niet hoort te komen of zit ze ergens aan wat niet mag. Met autorijden leg ik mijn telefoon standaard met geluid uit in mijn tas op de achterbank (dat heb ik mezelf vanaf dat Juul er is in elk geval wel al aangeleerd), iedereen wacht maar eventjes!
Ik geef Juul haar fruithapje en hoor boven op mijn telefoon een whatsapp bericht binnenkomen. Negeren Liek, komt straks wel. Eerst Juul haar hapje, ik weet namelijk dat een pauze in het fruithapje een gillende sirene tot gevolg heeft. Stoor mijn dochter niet tijdens haar hapjes en drankjes! Heeft ze van haar vader ;-)
Shit, nog een paar whatsapps en nu hoor ik zelfs mijn ringtone, wie zou dit zijn? De makelaar misschien met nieuws over ons huis? Wat balen dat mijn telefoon zo ver weg ligt. Oh, nu komt er een mailtje binnen, zal dat een nieuw klantje voor Kindermusthaves zijn? Ik ren toch even snel naar boven om hem te pakken, beneden hoor ik Juultje gillen om haar hapje banaan en ik voel me eigenlijk direct al schuldig. Waarom is het zo moeilijk om mijn nieuwsgierigheid voor 10 minuten te bedwingen? Om te denken ‘ach, iedereen wacht maar eventjes!’
Tuurlijk, het hoort een beetje bij deze tijd. Je telefoon is niet alleen je sociale leven, maar in mijn geval ook mijn werk, het is mijn TomTom, mijn agenda, mijn foto- en filmcamera en jaja, ook mijn Facebook en Instagram. Want moet ik stiekem toegeven, ook het checken van de statusupdates en een post op Instagram doe ik tijdens het spelen met mijn dochter. Als mijn wekker (op mijn telefoon uiteraard) afgaat s’morgens en ik hem heb uitgezet, scroll ik gelijk het hele riedeltje weer even langs: Facebook, Instagram, mijn mail, Telegraaf, etc. Wat heb ik tijdens mijn geliefde nachtrust allemaal gemist? 9 van de 10 keer niks bijzonders.
In hoeverre is dit allemaal nog normaal? Het is natuurlijk ook wel een beetje deze tijd. Als ik in de supermarkt naar het boodschappenlijstje in mijn telefoon sta te turen, zie ik de ‘oudere’ generatie denken: heb je weer zo’n ontaarde moeder druk swipend op haar telefoon terwijl haar baby vanuit de boodschappenkar naar haar zit te staren. Wat denk ik niet super normaal is, is het feit dat ik altijd mijn telefoon erbij pak als ik even niks te doen heb of ergens op sta te wachten. In de rij van de kassa, bij het koffie zetten, bij een pinautomaat...alsof even voor je uit staren gewoon ‘not done’ is. En waarom is het zo verslavend om de Facebook pagina te checken, zo interessant zijn de meeste statusupdates niet eens en vaak is er amper wat veranderd na de laatste check.
Het is vooral ook het geluid dat zo triggert. Ik heb besloten mijn geluid vaker uit te zetten als ik (alleen) met Juul ben. Zeker nu ze kruipt, is ze in een fractie van een seconde ergens waar ze niet hoort te komen of zit ze ergens aan wat niet mag. Met autorijden leg ik mijn telefoon standaard met geluid uit in mijn tas op de achterbank (dat heb ik mezelf vanaf dat Juul er is in elk geval wel al aangeleerd), iedereen wacht maar eventjes!
.jpg)