.png){kind=logo}
19 april
Anne Marieke is getrouwd met Robert en zij hebben 5 kinderen. Roemer (11 jaar), Veerle (9), Lieve (6) en Olivier & Floris (11 maanden). De tweeling Olivier & Floris, is veel te vroeg geboren met het twin to twin syndroom. De mooie en soms erg moeilijke uitdagingen die Anne Marieke en Robert in 2016 te wachten staan, deelt zij graag in haar blogs op Kindermusthaves.
Wonend in Brussel, waren de afgelopen weken heftig. Met een man op het vliegveld en ikzelf en de kinderen op school vlakbij het geraakte metrostation, kwam het trieste wereldnieuws op de bewuste ochtend van de aanslagen heel dichtbij.
Zeker nu de kinderen ouder worden en een eigen interesse ontwikkelen voor kranten en het journaal, worden ze iedere dag geconfronteerd met veel moeilijke beelden. Beelden van onrecht en situaties die we het liefst ver van onze kinderen weghouden, omdat we hen een zo onbezorgd mogelijke jeugd willen geven. Aan de andere kant realiseren we ons dat dit de wereld is waarin onze kinderen straks als volwassenen leven en mee om moeten gaan. In ieders leven dienen zich gebeurtenissen aan die je niet ver weg kunt houden omdat ze heel dichtbij komen en waarmee je niets anders kunt doen dan ze met elkaar te omarmen en er veel van te leren.
Als mama van 5 realiseer ik me steeds vaker dat het mijn verantwoordelijkheid is de kinderen binnen hun onbezorgde leven zo goed mogelijk voor te bereiden op het leven dat komen gaat. Een mooi leven waarin ze ongetwijfeld ook veel te maken gaan krijgen met tegenslagen. Of het nu wereldnieuws is dat dichtbij komt, of iets wereldschokkends binnen kleinere kring thuis of in de familie.
Met de geboorte van Olivier en Floris kregen we naast een enorm groot geluk te maken met zorgen en tegenslagen die we niet konden en wilden weghouden bij onze drie oudsten. Vaak kregen we als reactie hoe zwaar alles wel niet voor ons moest zijn en dit zal ik ook zeker niet ontkennen, maar terugkijkend op het afgelopen jaar kan ik zeggen dat door alle zorgen samen door te maken, deze ons ook dichterbij elkaar hebben gebracht.
De uitdagingen die op ons pad zijn gekomen, hebben ons de gelegenheid gegeven onze kinderen op een heel andere manier te leren kennen, nieuwe gesprekken met hen te voeren en hen lessen voor het leven mee te geven.
We hebben ervoor gekozen het avontuur samen als gezin aan te gaan, door de kinderen bij alles te betrekken en hen volledig op de hoogte te houden van alles wat speelde rond de gezondheid van de kleine mannen. Dit zorgde soms voor verdrietige situaties, maar we hebben altijd geprobeerd het vertrouwen uit te spreken naar de drie oudsten dat we - wat er ook zou gebeuren - er samen doorheen zouden komen.
Juist als dingen erg lastig waren heb ik geprobeerd veel ruimte te geven aan de negatieve gevoelens – zeker ook door mijn eigen verdriet te laten zien - maar deze ook geprobeerd om te buigen naar een positieve ervaring.
Zelf ben ik een lange periode afwezig geweest thuis omdat ik in het ziekenhuis was bij Olivier en Floris. Ik had sterk het gevoel dat ik moest kiezen tussen twee partijen. De kinderen in het ziekenhuis en de kinderen thuis. Op dat moment waren we het er met elkaar over eens dat Olivier en Floris mama en waar kon papa het hardst nodig hadden. Op sommige momenten kon ik me echt verscheurd voelen, zeker als je ziet dat kinderen het moeilijk hebben met jouw wekenlange afwezigheid. Toch heb ik in deze situatie de enorme veerkracht en rekbaarheid van de kinderen ontdekt.
Het hielp de kinderen te weten, dat de groei en vooruitgang van Olivier en Floris voor een groot deel afhankelijk was van het aantal uur dat ze bij mama konden zijn. Met de eerste verjaardag hebben we voor de drie oudsten een klein cadeautje gegeven om hen te bedanken voor hun bijdrage. Hun flinke houding en meehelpen thuis heeft er mede voor gezorgd dat Olivier en Floris nu staan waar ze staan. Ook al heeft het soms bloed, zweet en tranen gekost.
Het gemis van mama en soms ook van papa heeft hen de gelegenheid gegeven voor elkaar te zorgen. Naast de gebruikelijke ruzies hebben ze elkaar als broer en zusjes troost kunnen geven. Al met al heeft ieder kind deze periode op een eigen manier beleefd en zich op een eigen manier onderscheiden. Roemer heeft vaak zijn taak als grote broer op zich genomen door voor Lieve te zorgen of haar te troosten. Roemer en Veerle brachten Lieve naar de klas als ze niet alleen wilde gaan. Veerle zocht ook vaker troost op haar eigen kamer, door te zingen of door te lezen. Lieve ontsteeg regelmatig haar leeftijd door elke ochtend de dag hulpvaardig en opgewekt aan te grijpen. Daarnaast is Lieve (6) inmiddels dusdanig vaak mee geweest naar allerlei artsen en geïnteresseerd getuige geweest van prikken, apparaten en gesprekken met specialisten dat haar studiekeuze voor geneeskunde niet alleen al vast staat, maar ook een makkie zal zijn…
De kinderen hebben veel waardevolle zorg en liefde van anderen mogen ontvangen. Dit heeft een onuitwisbare indruk bij hen achtergelaten. In een gesprekje met één van de kinderen waarin ze uitte hoe verdrietig ze zich voelde toen mama zo lang weg was, kon ze exact benoemen wie en wat haar getroost had. Ik vertelde haar dat ik hetzelfde verdriet heb gehad, en hoe fijn ik dat vond omdat dat vertelt hoeveel we van elkaar houden.
De kinderen hebben het afgelopen jaar een spoedcursus ‘helpen en positiviteit uitstralen’ met succes volbracht. Door hen te betrekken bij de uitdagingen waar we als gezin voor kwamen te staan, heb ik het gevoel dat we meer als team zijn gaan functioneren. Pijn kan ik hen niet besparen, maar ik kan hen wel een open blik meegeven, hoe met tegenslagen om te gaan.
Wonend in Brussel, waren de afgelopen weken heftig. Met een man op het vliegveld en ikzelf en de kinderen op school vlakbij het geraakte metrostation, kwam het trieste wereldnieuws op de bewuste ochtend van de aanslagen heel dichtbij.
Zeker nu de kinderen ouder worden en een eigen interesse ontwikkelen voor kranten en het journaal, worden ze iedere dag geconfronteerd met veel moeilijke beelden. Beelden van onrecht en situaties die we het liefst ver van onze kinderen weghouden, omdat we hen een zo onbezorgd mogelijke jeugd willen geven. Aan de andere kant realiseren we ons dat dit de wereld is waarin onze kinderen straks als volwassenen leven en mee om moeten gaan. In ieders leven dienen zich gebeurtenissen aan die je niet ver weg kunt houden omdat ze heel dichtbij komen en waarmee je niets anders kunt doen dan ze met elkaar te omarmen en er veel van te leren.
Als mama van 5 realiseer ik me steeds vaker dat het mijn verantwoordelijkheid is de kinderen binnen hun onbezorgde leven zo goed mogelijk voor te bereiden op het leven dat komen gaat. Een mooi leven waarin ze ongetwijfeld ook veel te maken gaan krijgen met tegenslagen. Of het nu wereldnieuws is dat dichtbij komt, of iets wereldschokkends binnen kleinere kring thuis of in de familie.
Met de geboorte van Olivier en Floris kregen we naast een enorm groot geluk te maken met zorgen en tegenslagen die we niet konden en wilden weghouden bij onze drie oudsten. Vaak kregen we als reactie hoe zwaar alles wel niet voor ons moest zijn en dit zal ik ook zeker niet ontkennen, maar terugkijkend op het afgelopen jaar kan ik zeggen dat door alle zorgen samen door te maken, deze ons ook dichterbij elkaar hebben gebracht.
De uitdagingen die op ons pad zijn gekomen, hebben ons de gelegenheid gegeven onze kinderen op een heel andere manier te leren kennen, nieuwe gesprekken met hen te voeren en hen lessen voor het leven mee te geven.
We hebben ervoor gekozen het avontuur samen als gezin aan te gaan, door de kinderen bij alles te betrekken en hen volledig op de hoogte te houden van alles wat speelde rond de gezondheid van de kleine mannen. Dit zorgde soms voor verdrietige situaties, maar we hebben altijd geprobeerd het vertrouwen uit te spreken naar de drie oudsten dat we - wat er ook zou gebeuren - er samen doorheen zouden komen.
Juist als dingen erg lastig waren heb ik geprobeerd veel ruimte te geven aan de negatieve gevoelens – zeker ook door mijn eigen verdriet te laten zien - maar deze ook geprobeerd om te buigen naar een positieve ervaring.
Zelf ben ik een lange periode afwezig geweest thuis omdat ik in het ziekenhuis was bij Olivier en Floris. Ik had sterk het gevoel dat ik moest kiezen tussen twee partijen. De kinderen in het ziekenhuis en de kinderen thuis. Op dat moment waren we het er met elkaar over eens dat Olivier en Floris mama en waar kon papa het hardst nodig hadden. Op sommige momenten kon ik me echt verscheurd voelen, zeker als je ziet dat kinderen het moeilijk hebben met jouw wekenlange afwezigheid. Toch heb ik in deze situatie de enorme veerkracht en rekbaarheid van de kinderen ontdekt.
Het hielp de kinderen te weten, dat de groei en vooruitgang van Olivier en Floris voor een groot deel afhankelijk was van het aantal uur dat ze bij mama konden zijn. Met de eerste verjaardag hebben we voor de drie oudsten een klein cadeautje gegeven om hen te bedanken voor hun bijdrage. Hun flinke houding en meehelpen thuis heeft er mede voor gezorgd dat Olivier en Floris nu staan waar ze staan. Ook al heeft het soms bloed, zweet en tranen gekost.
Het gemis van mama en soms ook van papa heeft hen de gelegenheid gegeven voor elkaar te zorgen. Naast de gebruikelijke ruzies hebben ze elkaar als broer en zusjes troost kunnen geven. Al met al heeft ieder kind deze periode op een eigen manier beleefd en zich op een eigen manier onderscheiden. Roemer heeft vaak zijn taak als grote broer op zich genomen door voor Lieve te zorgen of haar te troosten. Roemer en Veerle brachten Lieve naar de klas als ze niet alleen wilde gaan. Veerle zocht ook vaker troost op haar eigen kamer, door te zingen of door te lezen. Lieve ontsteeg regelmatig haar leeftijd door elke ochtend de dag hulpvaardig en opgewekt aan te grijpen. Daarnaast is Lieve (6) inmiddels dusdanig vaak mee geweest naar allerlei artsen en geïnteresseerd getuige geweest van prikken, apparaten en gesprekken met specialisten dat haar studiekeuze voor geneeskunde niet alleen al vast staat, maar ook een makkie zal zijn…
De kinderen hebben veel waardevolle zorg en liefde van anderen mogen ontvangen. Dit heeft een onuitwisbare indruk bij hen achtergelaten. In een gesprekje met één van de kinderen waarin ze uitte hoe verdrietig ze zich voelde toen mama zo lang weg was, kon ze exact benoemen wie en wat haar getroost had. Ik vertelde haar dat ik hetzelfde verdriet heb gehad, en hoe fijn ik dat vond omdat dat vertelt hoeveel we van elkaar houden.
De kinderen hebben het afgelopen jaar een spoedcursus ‘helpen en positiviteit uitstralen’ met succes volbracht. Door hen te betrekken bij de uitdagingen waar we als gezin voor kwamen te staan, heb ik het gevoel dat we meer als team zijn gaan functioneren. Pijn kan ik hen niet besparen, maar ik kan hen wel een open blik meegeven, hoe met tegenslagen om te gaan.
.jpg)
