Kindermusthaves

BLOG: Mijn kleine, stoere mannetje van 2 jaar

BLOG: Mijn kleine, stoere mannetje van 2 jaar
23 maart Ik ben Lonneke, 30 jaar, samenwonend met Mark en ons zoontje Luca (2 jaar) in Den Haag. Wekelijks geef ik een update over mijn leven als mama en alles wat daarbij komt kijken.

Mijn kleine, stoere mannetje van 2 jaar. Het lijkt soms al heeeeeel wat, maar wat is nou 2 jaar? Wat wordt hij al groot, hè? Zeggen mensen dan. Maar ik vind het eigenlijk wel meevallen, het is nog steeds een kleine ukkepuk die ik heel gemakkelijk kan optillen zonder dat het te zwaar is en die s’avonds lekker met zijn speentje in op me komt liggen. Tuurlijk, als je er een baby naast legt, is hij groter. Maar als ik hem naast een kind van 5 jaar zet, is hij weer hartstikke klein. De tijd gaat snel, maar we genieten zo bewust van ons lekkere boefje dat het alleen maar een goed teken is, lijkt mij. Het is ook een soort van standaard opmerking geworden om de hele tijd te roepen hoe hard alles wel niet gaat. Net als dat je mensen zoveel hoort roepen dat ze zoo druk zijn. Ik betrap mezelf er ook op hoor. Dan zeg ik bijvoorbeeld als ik weer een kindje zie na een paar weekjes 'jeetje, wat is hij/zij alweer gegroeid en veranderd zeg', terwijl ik het eigenlijk helemaal niet eens zo zie. 
 
Op sommige momenten vind ik Luca al zo’n grote jongen, als hij in zijn eentje de trap op- en afloopt en dat goed gaat of als hij op zo’n loopfietsje rond sjeest. Maar op andere momenten voelt het weer als mijn baby, als ik hem achter laat op de crèche en hij een beetje moet huilen omdat mama weggaat. Oh kind, wat hou ik toch vreselijk veel van je, denk ik dan. Kom maar weer lekker mee naar huis! Maar dat kan natuurlijk niet, want hij komt inmiddels wel op een leeftijd dat hij ook aan onbekende ‘oppassen’ en kinderen moet wennen. En als ik hem dan einde dag op ga halen en hij niet mee naar huis wil, omdat hij het zo leuk heeft met alle kindjes, vind ik het weer zo’n stoere boy. 
 
Van de week liepen we met zijn drietjes op het strand, Luca huppelde voor ons uit. Wat heerlijk hè, zeiden we tegen elkaar, dat we hem zo zijn gang kunnen laten gaan en hij zichzelf zo goed kan vermaken. Alleen en met andere kindjes. Dat we lekker koffie kunnen drinken EN kletsen samen en dat we kunnen lunchen EN allebei tegelijk ons eten op kunnen eten. Best even fijn voor je relatie ;-) Deze fase is echt top. Ik vind elke fase hartstikke leuk, maar deze is wel erg relaxt. Je kunt zoveel leuke dingen doen met een peuter, je kunt met ze kletsen, je kunt gemakkelijk van verjaardag naar ander feestje zonder dat zijn ritme overhoop gaat, je hoeft niet meer van alles mee te slepen als je even ergens een bakkie wilt gaan doen, we hebben heerlijke lange nachten en relaxte avonden. Goeie series op Netflix kijken, zit er bijvoorbeeld weer helemaal in. Net als sporten, na een avondje doorzakken nog redelijk relaxt de dag erna doorkomen en ons sociale leven weer een boost geven. 
 
Peuters? Ik ben er dol op!