.png){kind=logo}
16 januari
Hi! Ik ben Astrid Mostert (39) en ik zal jullie vanaf nu 1 keer per maand op de hoogte houden hoe het is om als enige vrouw tussen 4 mannen te wonen, terwijl ik heel hard probeer om mijn huis er ook nog een beetje leuk uit te laten zien. Een hopeloze missie maar er zijn dagen, dan lukt het me zowaar.
Toen ik, nu ongeveer 12 jaar geleden, zwanger was van onze eerste (Finn), was ik er van overtuigd dat hij een meisje zou zijn. Onwetend als ik was, had ik mezelf altijd als een meisjes-mama gezien. Met een beetje mazzel weet de gynaecoloog uit het ziekenhuis zich nog steeds haarfijn die mevrouw te herinneren die zo ontzettend geschokt keek toen ze hoorde dat ze een jongetje verwachte. Dat was ik dus.
En nu, 12 jaar en 3 jongens verder, woon ik in één huis met 4 mannen (12, 8 en 6 jaar en mijn oudste kind van net 38 jaar). De grapjas die dit ooit bedacht heeft, moet een ontzettend lollige bui gehad hebben, want als enige vrouw (en controlfreak) in een mannen huishouden, vereist enige aanpassing (van mijn kant, ben ik nu achter, ik wacht nog steeds op hun poging).
Ik kom er eerlijk voor uit, ik ben een controlfreak én interieurfreak. Geen handige combinatie in een huis met 4 mannen, I know. Voor mijn Instagram en mijn blogs dutchlivings en minidutchlife fotografeer ik veel in en om ons huis. Maar wat natuurlijk niemand op mijn foto's ziet, is dat er aan bijna iedere foto wel een grote opruimbeurt vooraf gaat. Want ook al zou ik het nooit anders meer willen (mijn jongens zijn gewoon de liefste) jongens zijn nu eenmaal makkelijk in het zogenaamd opruimen van hun spullen. Als ze het niet meer in hun handen hebben, valt het volgens hun al snel onder de noemer opgeruimd, ongeacht de plek waar ze het neergegooid hebben. Dat kunnen Kaya's voetbalschoenen zijn, inclusief de zooi die er zoal van een voetbalveld mee naar huis komt. Of Jens zijn rugzak, jas, schoenen en broodtrommels en van Finn eigenlijk alles, want die is aan het puberen (alleen daarover kan ik al een boek vol schrijven). En dan heb ik het over mijn oudste kind en grote liefde Niels nog niet gehad. Die denkt dat hij opruimt, maar laat tijdens het opruimen meer rommel achter dan dat hij opruimt. En met deze bonte verzameling woon ik dus samen. Door hun is ons huis nooit helemaal opgeruimd (maar wie zijn huis wel?) maar is het er wel altijd gezellig en gebeurt er altijd wel iets. En dat is fijn, want naast fotograferen en styleren heb ik nog een hobby; blogs schrijven. Gelukkig loopt en slingert er hier in huis genoeg materiaal rond!
Wil je meer lezen en bekijken? Volg me dan op Instagram (dutchlivingsen minidutchlife) en lees meer van mijn blogs op dutchlivings en minidutchlife via onderstaande link .
Toen ik, nu ongeveer 12 jaar geleden, zwanger was van onze eerste (Finn), was ik er van overtuigd dat hij een meisje zou zijn. Onwetend als ik was, had ik mezelf altijd als een meisjes-mama gezien. Met een beetje mazzel weet de gynaecoloog uit het ziekenhuis zich nog steeds haarfijn die mevrouw te herinneren die zo ontzettend geschokt keek toen ze hoorde dat ze een jongetje verwachte. Dat was ik dus.
En nu, 12 jaar en 3 jongens verder, woon ik in één huis met 4 mannen (12, 8 en 6 jaar en mijn oudste kind van net 38 jaar). De grapjas die dit ooit bedacht heeft, moet een ontzettend lollige bui gehad hebben, want als enige vrouw (en controlfreak) in een mannen huishouden, vereist enige aanpassing (van mijn kant, ben ik nu achter, ik wacht nog steeds op hun poging).
Ik kom er eerlijk voor uit, ik ben een controlfreak én interieurfreak. Geen handige combinatie in een huis met 4 mannen, I know. Voor mijn Instagram en mijn blogs dutchlivings en minidutchlife fotografeer ik veel in en om ons huis. Maar wat natuurlijk niemand op mijn foto's ziet, is dat er aan bijna iedere foto wel een grote opruimbeurt vooraf gaat. Want ook al zou ik het nooit anders meer willen (mijn jongens zijn gewoon de liefste) jongens zijn nu eenmaal makkelijk in het zogenaamd opruimen van hun spullen. Als ze het niet meer in hun handen hebben, valt het volgens hun al snel onder de noemer opgeruimd, ongeacht de plek waar ze het neergegooid hebben. Dat kunnen Kaya's voetbalschoenen zijn, inclusief de zooi die er zoal van een voetbalveld mee naar huis komt. Of Jens zijn rugzak, jas, schoenen en broodtrommels en van Finn eigenlijk alles, want die is aan het puberen (alleen daarover kan ik al een boek vol schrijven). En dan heb ik het over mijn oudste kind en grote liefde Niels nog niet gehad. Die denkt dat hij opruimt, maar laat tijdens het opruimen meer rommel achter dan dat hij opruimt. En met deze bonte verzameling woon ik dus samen. Door hun is ons huis nooit helemaal opgeruimd (maar wie zijn huis wel?) maar is het er wel altijd gezellig en gebeurt er altijd wel iets. En dat is fijn, want naast fotograferen en styleren heb ik nog een hobby; blogs schrijven. Gelukkig loopt en slingert er hier in huis genoeg materiaal rond!
Wil je meer lezen en bekijken? Volg me dan op Instagram (dutchlivingsen minidutchlife) en lees meer van mijn blogs op dutchlivings en minidutchlife via onderstaande link .
.jpg)
