Kindermusthaves

BLOG: Niet onze dag!

BLOG: Niet onze dag!
20 mei Diena is 30 jaar, gelukkig getrouwd met Dave en mama van Liv (bijna 2 jaar). Diena is gek op zingen, tekenen en alles wat met haar dochtertje te maken heeft.

Ik herinner me nog goed het moment van de hielprik en gehoortest, Liv was nog een baby. 
Spannend vond ik dat. Je hoopt natuurlijk dat het allemaal goed verloopt en de uitslagen positief zijn.
Ik was zo blij om te horen dat haar oortjes helemaal goed functioneerden! 
Ze kan horen...maar luisteren is iets anders! 

Luisteren voor een kind is soms erg moeilijk.
Liv heeft behoorlijk een eigen wil en wat zij in haar hoofd heeft, moet eigenlijk ook het liefst meteen.
Van wie zal ze dat hebben? Geen idee ;-)
Het woordje "nee" hoort ze dan ook niet graag van iemand. 
Toch moet ze leren dat er grenzen zijn, dat sommige dingen niet zo heel verstandig zijn of gewoon niet mogen.
Als ouders proberen wij dat zo goed mogelijk bij te brengen en ook op een manier dat zij het snapt.

Als je aan mij vraagt "naar wie luistert zij nu beter"?
Liv weet dat Papa minder streng is op momenten en ze weet hem goed om haar kaboutervingertje te winden ;-)
Meestal zitten Dave en ik op éen lijn wanneer we met zijn drieën zijn.
Natuurlijk geef ik ook wel eens toe, maar ik ben toch wat ' strenger ', ik ben ook 5 dagen in de week met haar thuis en (her)ken inmiddels al haar trucjes, haha.

In deze fase van de "peuterpubertijd" hebben wij er een zware kluit aan.
Ik maakte vandaag weer een rampscenario mee in de supermarkt.
Liv wilde persé lopen, prima dan gaan wij lopen! Wel nam ik de buggy mee, omdat ik weet dat de kleine dame op de terugweg moe is en wil zitten.
Ik woon letterlijk 5 minuten van de supermarkt, maar wij presteerden het vandaag om er 40 minuten over te doen!

Dat kwam hierdoor: 4 uitbarstingen onderweg, ze is zeker 10 tuinen ingelopen om bloemen eruit te rukken, elke voorbijganger werd aangesproken met "heey" en die stopten vrolijk om Liv even haar show op te laten voeren, ik heb 60 x om haar handje gevraagd en heb nog op mijn buik onder een auto gelegen om haar Nijntje bal te pakken...voor de zoveelste keer. 

Eindelijk aangekomen bij de supermarkt stond ik met een buggy, een tas én Liv.
Dat is twee handen tekort... 

Ik moest haar eerst wegslepen bij een trekautomaat. Ze moest en zou een bal hebben (idolaat van ballen is ze)! 
"Liv jij hebt al een hele mooie bal, we nemen er geen 1 uit de automaat".
Nouuuu, dat had ik natuurlijk nooit mogen zeggen. 
Ik wilde haar in de buggy zetten, omdat ik mijn handen vrij moest hebben om überhaupt iets te kunnen pakken.

Een oorverdovend gekrijs kwam uit dat kleine keeltje, zo hard dat mensen gedacht moeten hebben dat het luchtalarm ging! In combinatie met stampvoeten, zichzelf laten vallen, liggen op de grond...
Je begrijpt vast wel hoe ik me op dat moment voelde. 
Toen ze even stopte, kwam de uitleg, etc.
Weer een poging... Nog een poging... Mensen keken mij kwaad aan, een vrouw zei nog tegen mij "nou ja zeg" en ze keek vol afgunst.
In mijn gedachten richtte ik mijn luchtbuks op haar!
Give me a break! Ik hield vol en bleef herhalen en uiteindelijk ging Liv in de buggy zitten.

Ik rende zowat door de supermarkt en ik was zo blij dat ik weer thuis was.
Liv een schone bibs en lekker haar bedje in! Natuurlijk niet als straf, ze was helemaal kapot.
Ik vond haar zo warm en later bleek dat ze koorts had, arm ding.
Nu snapte ik het hele tafereel iets meer.
Tijdens het avondeten zat mijn vrolijke, maar zieke meisje weer aan tafel!

Zulke dagen kijk je het liefste voorbij, maar je leert er ook van. Ze kan voor haar leeftijd hartstikke goed luisteren en dan prijs ik haar ook de hemel in! Maar heb jij altijd een goede dag? ;-)
Morgen nieuwe kansen!