.png){kind=logo}
12 april
Vandaag verschijnt er weer een leuke blog van Cynthia (31 jaar) op Kindermusthaves! Zij woont samen met haar man Gerrit en hun kids Ruben (4 jaar) en Maxim (2 jaar) in Deventer. Lezen jullie mee?
Inmiddels zijn we thuis weer op het punt beland, dat we de strijd met eten toch weer aangaan met onze oudste zoon. Niks willen proeven en geen groenten en fruit eten... na bijna 3 jaar zijn we daar weer even hélemáal klaar mee en de wanhoop nabij! Wel proberen we het luchtig te houden en simpele consequenties te geven. Stap 1 is dat hij elke dag iets nieuws moet proeven, anders mag hij na het eten niet meer buiten spelen.
De aardbei waar hij laatst aan likte (ja ja, is een begin!) beviel hem wel -zo was aan zijn koppie te zien-, maar hij schrok er zelf zó van (hij had immers vooraf bepaald dat hij het écht niet op ging eten), dat hij snel het stukje weer terug gaf aan zijn vader. Hmm... wellicht biedt de aardbei dus perspectief! Mijn verse zoete aardappelsoep daarentegen niet. Maarrrr...je kan niet elke dag "succes" hebben, dus we gaan volhouden. En gelukkig wordt het steeds mooier weer en zijn alle buurtkindjes tot bedtijd weer buiten aan het spelen. Dat zal hem toch een keer moeten breken ;-)
Nu hebben mijn beide kids wel een behoorlijk sterk karaktertje. Zo hoef ik mijn jongste ook echt niet te waarschuwen in de trend van: "Niet doen, anders zet mama je op de gang!" Een guitig bekkie staat me dan aan te kijken, dat ik zelf denk: "Shoot! Hij is totaal niet onder de indruk...wat nu?!" Gevolg is dat hij dan ook op de gang gezet wordt en na een goedmaakknuffel, gewoon weer vrolijk door gaat met boefje zijn! En ik weet het... hij is pas twee, maar slim genoeg en ik denk gewoon dat hij soms expres weer even test hoe ver mama's geduld reikt!
En dat geduld van mama raakt ook wel eens op. Zo kan ik me echt wanhopig voelen als ik er 's nachts weer eens uit moet. Tegenwoordig meestal voor Maxim die een "nokje water" wil... en "nog even kuffe". Na woest uit bed te zijn gestapt probeer ik in alle rust toe te geven aan zijn behoefte aan een beetje aandacht. Dus krijgt hij zijn slokje water en een extra knuffel. Maar meneer heeft nu bedacht dat het plekje naast zijn bedje de plek is om te knuffelen... en naast de commode moet het
slokje water gedronken worden. "Are you kidding me?!!!" Maar ja...midden in de nacht zit je ook niet op één of andere drama act te wachten, want godzijdank slaapt zijn broer eindelijk door, dus dan geef je op die momenten maar even toe. Morgen proberen we weer sterk te zijn!
En sterk in je schoenen staan met twee testosteron bommetjes in huis, moet je! Want het ene moment staat er eentje half in zijn blote billen in de speeltuin voor de deur om stoer te doen... terwijl de ander zijn stuk appel gekauwd en wel uitspuugt, omdat hij zijn zin even niet krijgt. Of gooit zijn net aangevreten banaan van zich af in de supermarkt, omdat grote broer besluit een zak snoep in het karretje te gooien en vindt dat er wel vast een zakje uitgehaald kan worden! Pff...waarom leek het me slim deze week de boodschappen niét te laten bezorgen, maar te doen met deze twee monsters erbij?!
Gelukkig zijn er ook heel veel momenten dat ik wanhopig verliefd op mijn kroost ben! Vooral als ze slapen en ik ongestoord naar ze kan kijken :-) Ik ben dan ook zo'n moeder die regelmatig een foto van ze maakt terwijl ze slapen. Haha! Tja... it's got desperate written all over it!
Inmiddels zijn we thuis weer op het punt beland, dat we de strijd met eten toch weer aangaan met onze oudste zoon. Niks willen proeven en geen groenten en fruit eten... na bijna 3 jaar zijn we daar weer even hélemáal klaar mee en de wanhoop nabij! Wel proberen we het luchtig te houden en simpele consequenties te geven. Stap 1 is dat hij elke dag iets nieuws moet proeven, anders mag hij na het eten niet meer buiten spelen.
De aardbei waar hij laatst aan likte (ja ja, is een begin!) beviel hem wel -zo was aan zijn koppie te zien-, maar hij schrok er zelf zó van (hij had immers vooraf bepaald dat hij het écht niet op ging eten), dat hij snel het stukje weer terug gaf aan zijn vader. Hmm... wellicht biedt de aardbei dus perspectief! Mijn verse zoete aardappelsoep daarentegen niet. Maarrrr...je kan niet elke dag "succes" hebben, dus we gaan volhouden. En gelukkig wordt het steeds mooier weer en zijn alle buurtkindjes tot bedtijd weer buiten aan het spelen. Dat zal hem toch een keer moeten breken ;-)
Nu hebben mijn beide kids wel een behoorlijk sterk karaktertje. Zo hoef ik mijn jongste ook echt niet te waarschuwen in de trend van: "Niet doen, anders zet mama je op de gang!" Een guitig bekkie staat me dan aan te kijken, dat ik zelf denk: "Shoot! Hij is totaal niet onder de indruk...wat nu?!" Gevolg is dat hij dan ook op de gang gezet wordt en na een goedmaakknuffel, gewoon weer vrolijk door gaat met boefje zijn! En ik weet het... hij is pas twee, maar slim genoeg en ik denk gewoon dat hij soms expres weer even test hoe ver mama's geduld reikt!
En dat geduld van mama raakt ook wel eens op. Zo kan ik me echt wanhopig voelen als ik er 's nachts weer eens uit moet. Tegenwoordig meestal voor Maxim die een "nokje water" wil... en "nog even kuffe". Na woest uit bed te zijn gestapt probeer ik in alle rust toe te geven aan zijn behoefte aan een beetje aandacht. Dus krijgt hij zijn slokje water en een extra knuffel. Maar meneer heeft nu bedacht dat het plekje naast zijn bedje de plek is om te knuffelen... en naast de commode moet het
slokje water gedronken worden. "Are you kidding me?!!!" Maar ja...midden in de nacht zit je ook niet op één of andere drama act te wachten, want godzijdank slaapt zijn broer eindelijk door, dus dan geef je op die momenten maar even toe. Morgen proberen we weer sterk te zijn!
En sterk in je schoenen staan met twee testosteron bommetjes in huis, moet je! Want het ene moment staat er eentje half in zijn blote billen in de speeltuin voor de deur om stoer te doen... terwijl de ander zijn stuk appel gekauwd en wel uitspuugt, omdat hij zijn zin even niet krijgt. Of gooit zijn net aangevreten banaan van zich af in de supermarkt, omdat grote broer besluit een zak snoep in het karretje te gooien en vindt dat er wel vast een zakje uitgehaald kan worden! Pff...waarom leek het me slim deze week de boodschappen niét te laten bezorgen, maar te doen met deze twee monsters erbij?!
Gelukkig zijn er ook heel veel momenten dat ik wanhopig verliefd op mijn kroost ben! Vooral als ze slapen en ik ongestoord naar ze kan kijken :-) Ik ben dan ook zo'n moeder die regelmatig een foto van ze maakt terwijl ze slapen. Haha! Tja... it's got desperate written all over it!
.jpg)
