Kindermusthaves

BLOG: Schuldgevoel!

BLOG: Schuldgevoel!
24 maart Vandaag verschijnt er weer een leuke blog van Cynthia (31 jaar) op Kindermusthaves! Zij woont samen met haar man Gerrit en hun kids Ruben (3 jaar) en Maxim (1 jaar) in Deventer. Lezen jullie mee?

Mijn vorige blog had ik wonder boven wonder al een week eerder naar Kindermusthaves gemaild. Toen hij verscheen, lag ik voor pampus met een griep, zoals ik die nog nooit eerder heb gehad. Wát een waardeloze griep was dát zeg!!
 
Ziek zijn als mama is én onhandig, want met twee kleine kindjes is er eigenlijk geen tijd om ziek te zijn én je voelt je onbewust toch een beetje schuldig tegenover je partner, maar ook je collega’s. Gelukkig wonen mijn schoonouders dichtbij (ja, serieus… ik ben daar blij mee!) en kwam mijn schoonmoeder elke ochtend langs om Ruben en Maxim aan te kleden en weg te brengen naar de opvang (of om ze mee naar huis te nemen). Ze bracht ze gelukkig ook weer thuis! Haha! En toen mijn moeder voor haar vaste oppasdag kwam, heeft ze de boel weer even weggewassen en alles gestreken. Dus dáár hoefde ik me ook geen zorgen meer om te maken. Súper fijn, die hulptroepen!
 
Ik heb úren geslapen en als ik wakker was keek ik bibberend van onder de dekens naar de tv. Voordeel hiervan? Ik ben weer helemaal bij met The Bold ;-) Na een paar dagen onder zeil leek het me goed om mijn laptop en e-mail van het werk er weer even bij te pakken. Maar het zweet brak me uit bij het beantwoorden van de eerste mails, dus nee… werken was nog geen optie. Terug naar bed! Toen de verkoudheid het overnam van de griep en ik met een voorhoofdsholte én bijholte ontsteking begon met een antibioticakuur van de huisarts, kón ik niet anders dan ook geestelijk toegeven aan het ziek zijn. Normaal ben ik van ‘hup, paracetamolletjes en weer door’, maar dat zat er nu gewoon even niet in.
 
Maar tóch voelde ik me schuldig dat ik niet met Ruben naar de schouwburg kon voor de voorstelling "Raad eens hoeveel ik van je hou!" Natúúrlijk, super leuk dat hij nu een keer met zijn papa naar de schouwburg is geweest, maar de weken ervoor had ik hem gezegd dat hij en ik sámen… met zijn twéétjes zouden gaan. De teleurstelling dat ik nu toch niet mee kon, was meer míjn gevoel dan het zijne! ;-) Samen met papa heeft hij genoten en “papa mag nog wel een keer mee”, was de conclusie!
 
Inmiddels ben ik weer op de been en aan het werk. Ik geniet weer van Ruben en Maxim die samen spelen én ik heb weer het geduld om hun geduw en getrek over en weer in goede banen te leiden! Als ik ze zie ben ik zó blij dat ze nog niets meekrijgen van alle ellende in de wereld.
 
Dinsdagochtend zat ik in een overleg toen op de groepsapp van onze vriendengroep het ene na het andere bericht over de verschrikkelijke aanslagen in Brussel binnenkwam. Tegelijkertijd was het centrum van Deventer opgeschrikt door een flinke brand, waar een bekende van enkele van mijn vrienden aan is overleden. Met een collega had ik het even over hoe ‘ziek’ de wereld is waarin we leven. “Soms voel ik me wel eens schuldig dat ik mijn kinderen op deze wereld heb gezet. Waarom eigenlijk? Voor mijn eigen plezier… omdat ik zelf zo graag kinderen wilde?” zei ik tegen mijn collega. Maar zo moet je natuurlijk niet denken, want het brengt je niks.
 
Toen ik Ruben en Maxim ’s avonds in bad deed, keek ik vol sentiment naar deze twee prachtige jongetjes. Ik vroeg me af hoe ze later in het leven zouden staan… of ze een baan vinden waar ze plezier in hebben, of ze gelukkig oud worden en bovenal, gezond blijven. Want een goede vriendin van mij heeft onlangs borstkanker overwonnen en een andere jonge vrouw uit mijn directe omgeving vecht tegen longkanker. Wat is het leven toch oneerlijk, wat stelde mijn griep nou eigenlijk voor?! Wat hóóp ik dat het mijn kinderen bespaard zal blijven! En ik wens dat ze nooit hoeven te buigen voor geweld en terrorisme.
 
Een dikke kus van Ruben en de twee kleine armpjes van Maxim die mij knuffelde toen ik beiden naar bed bracht… de liefde zie zij daarmee geven, nam mijn bezorgdheid over hun toekomst en het schuldgevoel over de verziekte wereld waarin ik ze nu groot breng, weg. Want uiteindelijk is liefde wat overwint. En daar wil ík in blijven geloven!
 
Vrolijk Paasweekend!