Blog: trotse tante!

03 juni Ik ben Lonneke, 29 jaar, samenwonend met Mark en ons zoontje Luca (17 maanden) in Den Haag. Wekelijks geef ik een update over mijn leven als mama en alles wat daarbij komt kijken.

Sommige momenten in het leven vallen niet te plannen, zeker niet als er baby’s en kinderen bij betrokken zijn. Afgelopen donderdag begon als een normale ochtend en leek een relaxte vrije dag te worden. Luca was niet helemaal lekker en wij zaten fijn in de relax modus. Het was ook niet echt goed weer ofzo, dus we gaven ons er even helemaal aan over. Rond 11 uur had ik met Lieke afgesproken bij ons thuis in Den Haag, we wilden die ochtend hard aan Kindermusthaves werken, aangezien ze straks met de aankomende baby (nog 2 weken te gaan) wel tijdelijk wat anders aan haar hoofd zou hebben. Die avond ervoor appte ik haar nog met de vraag of het wel verstandig was dat ze in haar eentje vanuit Amsterdam mijn kant op zou komen rijden. Maar, antwoordde zij heel overtuigend ‘als ik nu al thuis ga zitten, duren de laatste weekjes wel heel lang’.

Toen ze binnen kwam lopen, vond ik haar al een beetje anders. Goh, dacht ik voor het eerst, je ziet nu toch wel dat het de laatste loodjes zijn. Ja, ze had een beetje rugpijn gaf ze aan, maar dat zou wel door de autorit komen. Even op de bank gaan liggen, leek ons een goed idee. Daar liggend kon ze haar draai niet echt vinden en ik begon een vreemd voorgevoel te krijgen. Zeker nadat ze me vroeg of ik tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap ook wel eens steken voelde in mijn buik, die kwamen en gingen. Oh my god, oh my god, dacht ik…het zal toch niet! Uhm ja hoor, dat hoort er aaaallemaal bij, niks aan het handje! Wil je wat drinken of wat eten? Nee, ze wilde alleen even liggen. Luca werd ook een beetje rusteloos…waarom lag tante Liek op de bank en liep mama zo raar door het huis heen te ijsberen? Stiekem zat ik het komen en gaan van de ‘steken’ te timen, die werden toch wel steeds regelmatiger. Bel even de VK opperde ik zogenaamd luchtig. Zo gezegd zo gedaan. De VK dacht dat het wel eens een blaasontsteking zou kunnen zijn!!?? Yeah right! Op dat moment kwam Mark thuis lunchen, die aanschouwde het tafereeltje even kort en was toen direct duidelijk: Wil je nog gewoon in Amsterdam bevallen? Dan springen jullie NU DIRECT die auto in! Hij griste nog gauw een vuilniszak mee (mannen en auto’s ;-)) en een flesje water en stelde voor om Les (de aanstaande vader) ook even op de hoogte te stellen.

Na een spannende autorit waarin het op de weg steeds drukker werd, kwamen we veilig aan bij haar huis, waar de VK en Les ons al op stonden op te wachten. Na een korte controle was de conclusie dat mijn kleine nichtje al druk bezig was om de weg naar buiten te vinden en dus werd het racen naar het ziekenhuis. Toen zat mijn taak erop en was het wachten op het kleine wondertje...ZO SPANNEND!! Na een paar pijnlijke uurtjes, hoorde ik om 18.56 uur het eerste huiltje van mijn lieve, kleine nichtje door de gang galmen. Daar was ze dan: Julie Pippa Mackenzie!!! Wat een plaatje, wat een liefde gelijk voor zo’n klein hummeltje en wat ontzettend fijn dat alles zo goed is gegaan. De champagne kon nog in het ziekenhuis worden opengetrokken en daarna mochten ze met zijn drietjes alweer lekker naar huis!

Het gaat heel goed met de kleine Julie, ze was vannacht wel een beetje 'ondeugend' (de woorden van de kersverse vader) en voelt zich al helemaal thuis bij haar papa en mama. Luca is ook stapel op zijn kleine nichtje en wil graag haar handje vasthouden en kusjes geven, dat worden vast en zeker dikke vriendjes. Welkom op deze wereld lieve Julie, wat zijn we blij dat je er bent en wooooow wat is je tante mega trots!