.png){kind=logo}
09 september
Diena is 31 jaar, gelukkig getrouwd met Dave en mama van Liv (2 jaar). Diena is gek op zingen, tekenen en alles wat met haar dochtertje te maken heeft.
Voor mijn zwangerschap had ik aardig wat vrienden die ik regelmatig zag en sprak, waar ik leuke dingen mee deed en altijd lekker lang de tijd voor had.
Ik was tijdens mijn zwangerschap 1 van de ongelukkigen met hyperemesis gravidarum ( hg), extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ik lag ongeveer vanaf week 11 tot week 24 bijna alleen maar op bed. Ik hield niks binnen, viel vreselijk af en kreeg uiteindelijk vloeibare bijvoeding. "Ben je nou weer misselijk?" "Oh, duurt wel lang hè? Meestal is dat na zoveel weken toch wel weg?" Zulke vragen kreeg ik geregeld. Of de opmerking: "Meid, het is voor een goed doel!"
Uhhh, wat was dat goede doel ook alweer? O ja!! Maar zij stonden niet in mijn schoenen. Veel vriendinnen lieten niks meer horen of het contact verwaterde. Ik was natuurlijk no fun, het ging altijd maar ' slecht ' en ik kon toch niets doen. Sommige hebben later opgebiecht dat ze doodmoe van mijn 'aanstellerij' werden.
Mijn zwangerschap was totaal geen prachtig proces. Nou ja, ik vond mijn lijf prachtig, het gevoel van het bewegen van Liv in mijn buik natuurlijk geweldig en wonderlijk. Maar wat heb ik moeten afzien, sorry het laatste wat in mij opkwam was confetti en alcoholvrije champagne!
Ik heb mijn echte vriendinnen leren kennen, dat absoluut! Ik hou van mensen. Als ik van iemand hou, ga ik door het vuur en probeer ik er te zijn wanneer het er toe doet...in goede en mindere tijden.
Ook na mijn bevalling veranderde er vriendschappen. Wanneer je ineens zo'n grote verantwoordelijkheid hebt en voelt, kun je jezelf soms niet meer vinden in de normen, waarden, levensstijl en opvattingen van een ander (en andersom). Familie werd belangrijker. Je wordt burgerlijker, ik althans! En ik kon feesten voor 10 hoor!
Ook is het logisch dat de meeste tijd naar je gezinnetje gaat. Tenminste, dat vind ik...
Ik heb vriendschappen en familiebanden moeten verbreken, sommige met pijn en verdriet, de andere heel gemakkelijk.
Ik heb nieuwe, mooie vriendschappen erbij gekregen door Liv die mij erg dierbaar zijn geworden.
Zo is het leven nou eenmaal...
Het is oké. Ik hou vreselijk veel van mijn gezin, die zal altijd op nummer 1 staan.
Wie mee wil gaan, gaat mee en anders zwaai ik je met liefde uit.
Gelukkig hebben wij genoeg lieve, gezellige, grappige en goede vrienden om ons heen.
Wij kunnen al genieten van een gezellig avondje eten met vrienden, dan gieren we tot laat in de avond met een glaasje wijn en een borrelhapje. Heerlijk!
Ik deel mijlpalen, overwin samen, deel ervaringen, advies, we huilen en lachen samen, delen liefde voor onze kindjes en genieten samen van grote en kleine dingen. En echte vrienden zijn er altijd...of het nou op de voor of achtergrond is!
Voor mijn zwangerschap had ik aardig wat vrienden die ik regelmatig zag en sprak, waar ik leuke dingen mee deed en altijd lekker lang de tijd voor had.
Ik was tijdens mijn zwangerschap 1 van de ongelukkigen met hyperemesis gravidarum ( hg), extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ik lag ongeveer vanaf week 11 tot week 24 bijna alleen maar op bed. Ik hield niks binnen, viel vreselijk af en kreeg uiteindelijk vloeibare bijvoeding. "Ben je nou weer misselijk?" "Oh, duurt wel lang hè? Meestal is dat na zoveel weken toch wel weg?" Zulke vragen kreeg ik geregeld. Of de opmerking: "Meid, het is voor een goed doel!"
Uhhh, wat was dat goede doel ook alweer? O ja!! Maar zij stonden niet in mijn schoenen. Veel vriendinnen lieten niks meer horen of het contact verwaterde. Ik was natuurlijk no fun, het ging altijd maar ' slecht ' en ik kon toch niets doen. Sommige hebben later opgebiecht dat ze doodmoe van mijn 'aanstellerij' werden.
Mijn zwangerschap was totaal geen prachtig proces. Nou ja, ik vond mijn lijf prachtig, het gevoel van het bewegen van Liv in mijn buik natuurlijk geweldig en wonderlijk. Maar wat heb ik moeten afzien, sorry het laatste wat in mij opkwam was confetti en alcoholvrije champagne!
Ik heb mijn echte vriendinnen leren kennen, dat absoluut! Ik hou van mensen. Als ik van iemand hou, ga ik door het vuur en probeer ik er te zijn wanneer het er toe doet...in goede en mindere tijden.
Ook na mijn bevalling veranderde er vriendschappen. Wanneer je ineens zo'n grote verantwoordelijkheid hebt en voelt, kun je jezelf soms niet meer vinden in de normen, waarden, levensstijl en opvattingen van een ander (en andersom). Familie werd belangrijker. Je wordt burgerlijker, ik althans! En ik kon feesten voor 10 hoor!
Ook is het logisch dat de meeste tijd naar je gezinnetje gaat. Tenminste, dat vind ik...
Ik heb vriendschappen en familiebanden moeten verbreken, sommige met pijn en verdriet, de andere heel gemakkelijk.
Ik heb nieuwe, mooie vriendschappen erbij gekregen door Liv die mij erg dierbaar zijn geworden.
Zo is het leven nou eenmaal...
Het is oké. Ik hou vreselijk veel van mijn gezin, die zal altijd op nummer 1 staan.
Wie mee wil gaan, gaat mee en anders zwaai ik je met liefde uit.
Gelukkig hebben wij genoeg lieve, gezellige, grappige en goede vrienden om ons heen.
Wij kunnen al genieten van een gezellig avondje eten met vrienden, dan gieren we tot laat in de avond met een glaasje wijn en een borrelhapje. Heerlijk!
Ik deel mijlpalen, overwin samen, deel ervaringen, advies, we huilen en lachen samen, delen liefde voor onze kindjes en genieten samen van grote en kleine dingen. En echte vrienden zijn er altijd...of het nou op de voor of achtergrond is!
.jpg)