.png){kind=logo}
10 augustus
Vandaag kunnen jullie kennismaken met Cynthia (30 jaar)! Zij woont samen met haar man Gerrit en hun kids Ruben (3 jaar) en Maxim (7,5 maand) in Deventer. In haar eerste blog voor Kindermusthaves kijkt ze terug op de bevalling van haar jongste zoontje Maxim. Lezen jullie mee?
Daar zit je dan! In je hippe kinderwagen. Het zonnetje schijnt, we gaan lekker wandelen. Je kijkt om je heen. In jouw oogjes zie ik de verbazing: een blik die je ook in de ogen van een vrouw kunt zien als ze diamanten bewondert in de etalage van een juwelier. Je schrikt van een scooter die langs rijdt, je kijkt naar jongens die langs fietsen en naar een mevrouw met hondjes.
Hoe kan het toch? Hoe kan het toch dat je alweer 7,5 maand bent en we nog maar zo weinig hebben gewandeld? Met Ruben heb ik úren gewandeld... elke dag een stuk erop uit! En wij? Amper! Tuurlijk, je bent wel buiten geweest. In de wagen voor de deur, zodat Ruben kon schommelen en in de zandbak kon spelen. Of we gingen even snel op en neer naar de winkels. Maar écht wandelen en genieten van het moment? Ojojojjj... dat hebben we nog niet vaak gedaan.
Ineens besef ik het me: het komt omdat jij in de winter bent geboren! Mijn lieve Maxim, geboren op woensdag 17 december 2014. Het was s’morgens om half 9 en max. 5 graden, Gerrit bracht Ruben naar het kinderdagverblijf en mijn moeder bleef bij mij om mee te puffen, de weeënstorm wist niet meer van ophouden. Toen de VK kwam, moesten we direct richting ziekenhuis, het stukje naar de auto (50 m) leek oneindig en mijn moeder riep om een ambulance (waar we later heel hard om moesten lachen). Manlief bleef kalm en duwde mij al puffend in mijn oude pyjama door het ziekenhuis, uiteraard was het er giga druk ;-) Ik had me nog zo voorgenomen om van te voren te douchen en in een mooi pyjama setje de bevalling in te gaan. Bij Ruben was het me wel gelukt om in een glitter shirtje aan de start te verschijnen. Overigens heeft het shirtje het einde niet gehaald. Het oog wil ook wat, dacht ik…maar dat oog kon nu beter worden dichtgeknepen ;-)
Na de hel die ‘bevallen’ heet, lag om 11:04 ons tweede wonder op mijn buik! En we noemen hem: Maxim Julian! Gezond en wel, 4145 gram schoon aan de haak. Mijn moeder mocht van Gerrit de navelstreng doorknippen en mijn vader kwam vlak daarna de verloskamer binnen wandelen (ja, van bevallen maken wij een gezellige familie aangelegenheid!) . En? Vroeg opa doodleuk: "Hoe gaat het hier?!" Terwijl Maxim al heerlijk bij me op de borst lag! SMILE opa! Beschuitje?!
Na die verrukkelijke douche (oh! wat is dát fijn na een bevalling!) en een lekker Hollands broodje kaas, lag ik er weer fris en fruitig bij. Ik wilde net vragen hoelang ik nog mocht blijven, toen ik hoorde zeggen ‘nou, dan kunnen jullie zo lekker naar huis gaan’. Pardon!? Nú al!? Ik heb net een kind gebaard, mag ik me asjeblieft even lekker laten verzorgen. Maar nee, het was niet anders. Laklaarzen uit de koffer, Maxim werd dik ingepakt in zijn vest (echt, wie winterjassen voor een new born heeft bedacht, heeft zelf geen kinderen!) en hup weer het ziekenhuis door, maar nu met Maxi-Cosi op schoot. Thuis dook ik vol adrenaline mijn bed in, terwijl mijn schoonouders Maxim kwamen bewonderen.
Ok, misschien overdreef ik wel toen ik vanmiddag overvallen werd met de gedachte dat we nog maar zo weinig hebben gewandeld. Liepen we immers niet 2 weken na jouw geboorte al door Burgers Zoo? In februari hebben we een heerlijk weekje Centers Parcs gehad (inclusief wandelingen) en ook daarvoor en daarna heb je heus regelmatig een fris neusje gehaald. Maar eerlijk is eerlijk, met 32 uur werken buiten de deur; een peuter die het liefst drie uur op de schommel voor de deur zit én de wens om éventjes een momentje voor jezelf te hebben; is het een druk bestaan en is er niet elke vrijdag tijd om te wandelen. Om over het weer nog maar niet te spreken! Maar lieve Maxim, geen zorgen kleine schat! Er komen nog héél veel fijne wandelingen voor ons. Mijn mooie winterbaby!
Liefs Cynthia!
Daar zit je dan! In je hippe kinderwagen. Het zonnetje schijnt, we gaan lekker wandelen. Je kijkt om je heen. In jouw oogjes zie ik de verbazing: een blik die je ook in de ogen van een vrouw kunt zien als ze diamanten bewondert in de etalage van een juwelier. Je schrikt van een scooter die langs rijdt, je kijkt naar jongens die langs fietsen en naar een mevrouw met hondjes.
Hoe kan het toch? Hoe kan het toch dat je alweer 7,5 maand bent en we nog maar zo weinig hebben gewandeld? Met Ruben heb ik úren gewandeld... elke dag een stuk erop uit! En wij? Amper! Tuurlijk, je bent wel buiten geweest. In de wagen voor de deur, zodat Ruben kon schommelen en in de zandbak kon spelen. Of we gingen even snel op en neer naar de winkels. Maar écht wandelen en genieten van het moment? Ojojojjj... dat hebben we nog niet vaak gedaan.
Ineens besef ik het me: het komt omdat jij in de winter bent geboren! Mijn lieve Maxim, geboren op woensdag 17 december 2014. Het was s’morgens om half 9 en max. 5 graden, Gerrit bracht Ruben naar het kinderdagverblijf en mijn moeder bleef bij mij om mee te puffen, de weeënstorm wist niet meer van ophouden. Toen de VK kwam, moesten we direct richting ziekenhuis, het stukje naar de auto (50 m) leek oneindig en mijn moeder riep om een ambulance (waar we later heel hard om moesten lachen). Manlief bleef kalm en duwde mij al puffend in mijn oude pyjama door het ziekenhuis, uiteraard was het er giga druk ;-) Ik had me nog zo voorgenomen om van te voren te douchen en in een mooi pyjama setje de bevalling in te gaan. Bij Ruben was het me wel gelukt om in een glitter shirtje aan de start te verschijnen. Overigens heeft het shirtje het einde niet gehaald. Het oog wil ook wat, dacht ik…maar dat oog kon nu beter worden dichtgeknepen ;-)
Na de hel die ‘bevallen’ heet, lag om 11:04 ons tweede wonder op mijn buik! En we noemen hem: Maxim Julian! Gezond en wel, 4145 gram schoon aan de haak. Mijn moeder mocht van Gerrit de navelstreng doorknippen en mijn vader kwam vlak daarna de verloskamer binnen wandelen (ja, van bevallen maken wij een gezellige familie aangelegenheid!) . En? Vroeg opa doodleuk: "Hoe gaat het hier?!" Terwijl Maxim al heerlijk bij me op de borst lag! SMILE opa! Beschuitje?!
Na die verrukkelijke douche (oh! wat is dát fijn na een bevalling!) en een lekker Hollands broodje kaas, lag ik er weer fris en fruitig bij. Ik wilde net vragen hoelang ik nog mocht blijven, toen ik hoorde zeggen ‘nou, dan kunnen jullie zo lekker naar huis gaan’. Pardon!? Nú al!? Ik heb net een kind gebaard, mag ik me asjeblieft even lekker laten verzorgen. Maar nee, het was niet anders. Laklaarzen uit de koffer, Maxim werd dik ingepakt in zijn vest (echt, wie winterjassen voor een new born heeft bedacht, heeft zelf geen kinderen!) en hup weer het ziekenhuis door, maar nu met Maxi-Cosi op schoot. Thuis dook ik vol adrenaline mijn bed in, terwijl mijn schoonouders Maxim kwamen bewonderen.
Ok, misschien overdreef ik wel toen ik vanmiddag overvallen werd met de gedachte dat we nog maar zo weinig hebben gewandeld. Liepen we immers niet 2 weken na jouw geboorte al door Burgers Zoo? In februari hebben we een heerlijk weekje Centers Parcs gehad (inclusief wandelingen) en ook daarvoor en daarna heb je heus regelmatig een fris neusje gehaald. Maar eerlijk is eerlijk, met 32 uur werken buiten de deur; een peuter die het liefst drie uur op de schommel voor de deur zit én de wens om éventjes een momentje voor jezelf te hebben; is het een druk bestaan en is er niet elke vrijdag tijd om te wandelen. Om over het weer nog maar niet te spreken! Maar lieve Maxim, geen zorgen kleine schat! Er komen nog héél veel fijne wandelingen voor ons. Mijn mooie winterbaby!
Liefs Cynthia!
.jpg)
