Kindermusthaves

Eef blogt: Angst overwinnen!

Eef blogt: Angst overwinnen!
27 oktober Eef is mijn naam. Ik ben getrouwd met mijn vrouw (ja, mijn vrouw) Kim. Samen zijn we de mama's van Flip (3). We wonen in Rotterdam.

Knikkende knieën, een hart dat in mijn keel klopt, klamme handen. Ik ben zo'n vreselijke angsthaas. Bang voor hoogtes, bang om de roltrap op te stappen (ik krijg regelmatig een zetje op het station), bang voor grote vogels, bang voor achtbanen die over de kop gaan. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik roep: 'O ik vind dit veel te eng'.

Mijn aller aller allergrootste angst is autorijden. Na 100 rijlessen (als het er niet meer waren) had ik na mijn vierde rij-examen eindelijk dat roze pleuris papiertje verdiend. 

De keren dat ik de auto in stapte zijn op twee handen te tellen. Een keer haalde ik mijn broer op van het station en bleef ik maar zeggen (lees: gillen) dat de auto geen vaart wilde maken. Totdat Joost halverwege de rit zei (lees: schreeuwde): 'De handrem zit er nog op!'.

Ik ging in Amsterdam werken en nam daar nog extra rijlessen. Als je de grachtengordel van Amsterdam kunt bedwingen, dan kun je immers ook geblinddoekt naar Parijs tuffen. Maar ik reed daarna niet naar Parijs. Een paar jaar later ging ik in auto-rij-therapie. Echt waar. Met een psycholoog de auto in. Ging best goed. Vond de 'peut' gelukkig ook. Maar na de laatste sessie bleef de auto op de spreekwoordelijke oprit staan.

Als ik een kind zou krijgen, dan zou ik wel inzien dat ik niet zonder auto zou kunnen, vertelden vriendinnen die moeder waren. Ik kreeg een kind. Maar als ik en baby Flip een weekend naar opa en oma in Roermond reisden, ging ik met een reuzerugzak en een maxi cosi met het Flippekind de trein in. Overstappen in Eindhoven, no problemo. Als ik maar niet die vierwieler in hoefde te stappen. 

Kim - ook een angsthaas eerste klas, maar gelukkig een goede automobilist die met plezier achter het stuur zit - en ik namen ons voor om onze angsten niet op Flip te projecteren. En vooralsnog lukt dat goed. We jagen hem de hoogste klimrekken in. Toen hij 2,5 jaar was, kreeg hij een skateboard. Inmiddels beweegt hij zich als een heuse 'freerunner' door het huis. En wij zijn zo trots op onze durfal.



Afgelopen week waren we op de kermis en waar Kim en ik het bezoek af wilden doen met touwtje trekken, ballen gooien en een rondje op de carrousel, had Flip zijn zinnen gezet op de botsauto's. God zij geprezen dat het regende en we ongeveer de enige bezoekers waren. Om daadwerkelijk te kunnen botsen, moesten we splitsen. Kim en Flip samen zo'n karretje in en ik voor het eerst(!) in(!) mijn(!) hele(!) leven(!) een botsauto in. 

Kim denkt tot op heden dat de tranen van het lachen over mijn wangen biggelden, maar ik weet beter. 'O, dit vind ik veel te eng' heb ik de volle 5 minuten gedacht. Alle autorij-angsten passeerden de revue, maar Flip genoot. En hij vertelt nog elke dag hoe leuk hij het vond. En ik ben trots dat hij 31 jaar eerder dan ik die 'botsers' instapte.
Maar o wat ben ik bang voor wat komen gaat als ik die mooie bruine oogjes zie glimmen terwijl hij naar die zwiepende Booster kijkt.