Kindermusthaves

BLOG: van Den Haag naar Parijs

BLOG: van Den Haag naar Parijs
18 november Ik ben Lonneke, 30 jaar, samenwonend met Mark en ons zoontje Luca (bijna 2) in Den Haag. Wekelijks geef ik een update over mijn leven als mama en alles wat daarbij komt kijken.

Vrijdagavond. Ik zit lekker wijntjes te drinken in de stad, heerlijk, het weekend vieren. Hapjes erbij, top avond. Dan bereikt ons het nieuws van de aanslagen in Parijs en slaat de stemming om. Wat voor engs gebeurt er nu weer? ‘Gewoon’ middenin het centrum, in restaurants en een bar. Eigenlijk hoe wij er op dat moment ook bij zitten. Die mensen zaten ook gezellig met elkaar het weekend te vieren, lekker te kletsen over van alles en nog wat toen die engerds binnen kwamen denderen. Misschien daaronder ook wel een moeder die een avondje op pad is zonder man en kind. En die dus niet meer thuis komt. Ik heb zin om naar huis te gaan.
 
Zaterdagochtend, de dag van Sinterklaas. Mijn lieve Pietje is er al helemaal klaar voor: pakje aan, beetje roet op zijn toetje, pieten muts op, hij heeft er zo’n zin in. Op TV niks anders dan vreselijke beelden. We zetten het even uit, mijn kleine mannetje hoeft hier niks van mee te krijgen, we volgen het wel op onze telefoons. We gaan richting een drukke en gezellige winkelstraat in Den Haag om de stoet langs te zien komen. De kleine Julie heeft ook een mooi pieten mutsje op, onze 2 kleintjes zien er zo aandoenlijk uit. Luca staat te springen langs de weg, geeft elke Piet een high five, gaat tig keer met ze op de foto en wil het liefst elk paardje aaien, of er nou politie op zit of een zwarte piet. Mijn kleine jochie kent nog geen angst, zorgeloos zwaait en danst hij de stoet tegemoet. Ook Juul krijgt heel veel aandacht en met haar grote ogen bekijkt ze alles om haar heen. Wat ben ik toch trots op deze 2. Vol liefde kijk ik ernaar en het schiet door mijn hoofd ‘wat als er nou hier zo’n gek rondloopt?’, ‘is dit wel veilig'? Niet aan denken Lon, vandaag is het feest. Kinderfeest.
 
Zondagochtend. We gaan met familie ergens lunchen in de bossen. We praten over wat er in de wereld allemaal gebeurt en we speculeren. Zal Den Haag een doelwit zijn of zullen ze eerder voor 1 van de andere grote steden kiezen? Waar kunnen we nog wel naartoe en wat zullen we gaan vermijden? We weten het niet echt. Op TV natuurlijk nog steeds niks anders dan verdrietige beelden. We kunnen onze ogen er niet voor sluiten en dus kijken we en voelen we mee. En voelen we ook angst. Wat is het volgende? Angst zaaien en een onveilig gevoel veroorzaken, dat is wat ze willen en dat lukt vandaag helaas.
 
Zondagavond. We liggen in bed en er wordt vuurwerk afgestoken in de buurt, wat een rotgeluid op dit moment. Ik vraag me af of het zo zou hebben geklonken voor de mensen in de straten van Parijs, in die concertzaal of in het stadion. Ik stap uit bed en ga even naast het bedje van mijn mannetje zitten. Ik kijk naar hem terwijl hij zo lief en zo onschuldig ligt te slapen. In wat voor wereld groeien onze kinderen straks op. En ik fluister zachtjes tegen hem: Papa en mama, zullen jou altijd beschermen. Wat er ook gebeurt….