Kindermusthaves

Cynthia blogt: op tijd....

Cynthia blogt: op tijd....
11 september Op tijd...

Oké, ik zal eerlijk zijn: op tijd komen is niet mijn sterkste eigenschap. Toen ik mijn man leerde kennen, was dat één van de weinige eigenschappen van mij die hij écht niet leuk vond! En eigenlijk is daar in 11 jaar tijd, niéts aan veranderd!! Hij zei laatst nog: "als jij moet opschieten, schiet je in een soort stroperige slowmotion modus!" Ik moest daar zó om lachen, want hij had gelijk!! Hoe meer ik het gevoel heb dat ik moet opschieten, hoe langzamer ik word. En ik kan er niks aan doen. Nee, écht niet! 

Een vliegtuig halen, ja dat moét en lúkt altijd wel. Maar verder... de klok is niet mijn beste vriend.
Van de week gunde ik mijn hubby een uurtje extra slaap. Lief hè?! En ik dacht 'red ik wel!' Ik moest Ruben naar het kdv brengen en om 8:40 bij de fysio zijn. 

Toen manlief uit bed kwam, op de klok keek en toen naar mij... wist ik alweer wat hij dacht: 'die is weer s te laat!' Ik deed alsof ik zijn blik niet zag en ging rustig onder de douche, benen scheren... ja, de fysio zit ook niet op stoppelige benen te wachten toch? Om 8:10 kwam ik beneden en moest ik Ruben nog aankleden, want "dat moet mama doen!" Oké oké, rustig blijven. Ruben kan hier ook niets aan doen. De wens om tussendoor ook zijn broodje achter de kiezen te zien verdwijnen werd echter maar niet ingewilligd. Oohhhh... tik tak, tik tak. "Cyn, dat ga je nooit redden, zucht!", aldus Gerrit. En écht... als ik iets haat, dan is het wel manlief die zich met mijn timing bemoeit! Na een boze blik en wat heen en weer gevlieg voor schoenen, jasjes en hippe sjaaltjes begon Ruben te huilen "ik vind het niet leuk als je boos tegen mij doet!" Oh nee!! "Mama is niet boos lieve schat! Mama heeft alleen haast, dus we moeten even opschieten." Uiteindelijk broodje mee op de hand, snel de auto in en mijn kleine schat vast voorbereiden op dat mama niet kan blijven hangen en meteen weg moet als we er zijn. Ja, dat begreep hij wel. Fjoeiw! De leidster keek nog ietwat verwijtend naar deze gehaaste mama die nog net een dikke knuffel en kus aan haar kleine bengel kon geven, voor ze als een wervelwind weer weg ging. 'Niet te hard wegrijden hier... kindjes alert!' dacht ik nog wél toen ik wegreed. Heel verantwoord natuurlijk! 'Oké, valt allemaal wel mee met deze moderne-gehaaste-mama. Wat doen we onszelf toch aan?!' 

Om 8:39 appte ik Gerrit: Just in time!