.png){kind=logo}
13 oktober
Eef is mijn naam. Ik ben getrouwd met mijn vrouw (ja, mijn vrouw) Kim. Samen zijn we de mama's van Flip (3). We wonen in Rotterdam.
Kim werkt om het weekend en in die weekenden gaan Flip en ik vaak samen op pad. Bijvoorbeeld naar een museum.
Nu zijn lang niet alle musea Flip-proof, maar er zijn er een aantal waar ik onze kleine stuiterbal gewoon kan laten stuiteren.
Zo ontdekten we een paar weken geleden samen het Natuur Historisch Museum in Rotterdam.
Ruim een uur voor sluitingstijd arriveerden we in het Museumpark. Ik dacht: 'dit wordt krap', maar het museum is niet groot en Flips concentratieboog niet al te lang, dus we hadden precies genoeg tijd.
Van buitenaf konden we de ruimte in kijken waar het skelet van een potvis hing. Dat is zo immens groot dat Flip het meteen bestempelde als een dino. En dino's zijn na auto's en Spider-Man zijn derde passie, dus dit bezoek kon al niet meer misgaan.
En dat ging het gelukkig ook niet. We bekeken onder andere een opgezette ijsbeer, wolf, miereneter en tijger. We verwonderden ons over talloze prachtige vlinders en schelpen. Echt spannend werd het in de zaal met een opgezette kameel, struisvogels en uilen. Daar kwamen we niet verder dan de deurpost. "Is niet echt, he mama?" "Euhm...de dieren zijn wel echt, maar ze kunnen niet meer bewegen."
Dat bleek een geruststelling voor Flip, want tijdens het museumbezoek rende hij nog drie keer terug naar de zaal en hij durfde steeds iets verder naar binnen. Een opvoedkundig hoogtepunt beleefde ik voor de vitrine waarin twee schattige, maar platgereden egels op een stuk asfalt lagen. Flip keek en sprak: "Alleen oversteken als groene lampje brandt!".
Het leukste was toen we tussen alle dierenschedels een mensenschedel zagen hangen. "Hahaha, jij bent echt een gekke mama", klonk het toen ik Flip probeerde uit te leggen dat hij zelf ook een schedel heeft.
Nu ik het zo teruglees, denk ik: wat een luguber uitstapje, maar we hebben er niets aan overgehouden, behalve een hele leuke middag samen.
Kim werkt om het weekend en in die weekenden gaan Flip en ik vaak samen op pad. Bijvoorbeeld naar een museum.
Nu zijn lang niet alle musea Flip-proof, maar er zijn er een aantal waar ik onze kleine stuiterbal gewoon kan laten stuiteren.
Zo ontdekten we een paar weken geleden samen het Natuur Historisch Museum in Rotterdam.
Ruim een uur voor sluitingstijd arriveerden we in het Museumpark. Ik dacht: 'dit wordt krap', maar het museum is niet groot en Flips concentratieboog niet al te lang, dus we hadden precies genoeg tijd.
Van buitenaf konden we de ruimte in kijken waar het skelet van een potvis hing. Dat is zo immens groot dat Flip het meteen bestempelde als een dino. En dino's zijn na auto's en Spider-Man zijn derde passie, dus dit bezoek kon al niet meer misgaan.
En dat ging het gelukkig ook niet. We bekeken onder andere een opgezette ijsbeer, wolf, miereneter en tijger. We verwonderden ons over talloze prachtige vlinders en schelpen. Echt spannend werd het in de zaal met een opgezette kameel, struisvogels en uilen. Daar kwamen we niet verder dan de deurpost. "Is niet echt, he mama?" "Euhm...de dieren zijn wel echt, maar ze kunnen niet meer bewegen."
Dat bleek een geruststelling voor Flip, want tijdens het museumbezoek rende hij nog drie keer terug naar de zaal en hij durfde steeds iets verder naar binnen. Een opvoedkundig hoogtepunt beleefde ik voor de vitrine waarin twee schattige, maar platgereden egels op een stuk asfalt lagen. Flip keek en sprak: "Alleen oversteken als groene lampje brandt!".
Het leukste was toen we tussen alle dierenschedels een mensenschedel zagen hangen. "Hahaha, jij bent echt een gekke mama", klonk het toen ik Flip probeerde uit te leggen dat hij zelf ook een schedel heeft.
Nu ik het zo teruglees, denk ik: wat een luguber uitstapje, maar we hebben er niets aan overgehouden, behalve een hele leuke middag samen.
.jpg)
