.png){kind=logo}
20 januari
Vandaag verschijnt er weer een leuke blog van Cynthia (31 jaar) op Kindermusthaves! Zij woont samen met haar man Gerrit en hun kids Ruben (4 jaar) en Maxim (1,5 jaar) in Deventer. Lezen jullie mee?
Toen op 21 juni 2012 de bevalling begon, dacht ik bij één van de weinigen te horen die zou bevallen op haar uitgerekende datum. Maar na ruim 28 uur puffen, kreunen, steunen en persen, hád ik kunnen weten dat ik bij een ander groepje zou horen. Het groepje van "hoe.werk.ik.die.wallen.nú.weer.bij" ... en... "hoe.kom.ik.vandaag.door"?!
Want vanaf de eerste nacht thuis, was Ruben baas van de nacht. En dat is hij zeker 4 jaar gebeleven!
In het begin denk je nog dat het erbij hoort. Dan sta je samen aan het wiegje en kijk je soms wat hopeloos naar je partner, maar oké. Je hobbelt hem in de wagen door de kamer heen, want dan slaapt hij tenminste. Maar na een jaar begin je toch langzaam achter je oren te krabben of het wel normaal is dat je kind iedere nacht minimaal 2 of 3x per nacht wakker is en joú dan ook wakker maakt. Dan vraag je je stiekem af of het wel écht zo normaal is als je dan ook nog spreekt van een "prima" nacht?! Maar ja, wat moet je dan? Het is zo... suck it up!
Thuis moesten we er soms ook wel om lachen: "Best knap dat we nog zo goed presteren op het werk, ondanks al dat slaaptekort hè schat?!" Maar eerlijk is eerlijk... we hebben elkaar ook heel wat keren vervloekt. Nou ja, niet zozeer elkaar, maar de situatie. Doen alsof je niks hoort, hopende dat de ander als eerst uit bed zou springen... maar dan tóch degene zijn die opstaat! Grrr... Woést de dekens van je afslaan en stámpend richting babykamer... Om vervolgens daar weer de rust zelve te zijn, in de hoop dat alles zsm weer in slaap mag vallen! Op een gegeven moment kozen we ervoor om de nachten om en om "te pakken". Dit resulteerde overigens wel in een geïrriteerde man, die (ja, zogenaamd) écht niets hoorde en door mijn koude voeten uit bed werd geduwd in "zijn" nacht.
En toen kwam Maxim. Help! Gerrit sliep veel op zolder toen ik nog thuis was met verlof. Zo kon hij lekker slapen en ik had overdag tijd genoeg om bij te komen. Ruben leek in rustiger slaapwater ;-) te zijn beland en werd nog maar een paar keer per week 1x per nacht wakker. Konden we hebben!
Ook Maxim heeft bijna 1,5 jaar iedere nacht een pauze ingelast, maar gelukkig sliep hij meteen verder nadat hij een flesje melk had gekregen. Dus daar waren wij al súper blij mee. Maar toen Ruben weer in een fase van slecht slapen terecht kwam, was de maat voor ons vol. Zó klaar met die gebroken nachten!
Het nadeel van de gebroken nachten met Ruben is dat hij veel te standvastig is en heel duidelijk weet wat hij wil. Dit maakt dat hij niet onder de indruk is van dreigementen. Zelfs in pyjama en op blote voeten in een donkere tuin om 1 uur 's nachts, wilde niet baten. Ja, als je ergens mee dreigt, moet je je eraan houden! Mijn buurvrouw zei een keer: "die eigenschappen gaan hem in de toekomst ook ver brengen. Hou je daar aan vast!" ... Dát vond ik een mooie gedachte! Oké... die houden we erin. Maar na weer een paar drakennachten was manlief klaar met die gedachten: "ja hoor! Hebben wij weer een fucking Obama in huis... het gaat hem ver brengen?! Slapen moet ie!!"
Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, noch te schrijven... maar het líjkt beter te gaan wat slapen betreft hier in huis. Sinds midden november slapen we allemaal door! Joehoe!! Fingers crossed. Want geloof me... zolang je in die flow zit, kom je de dagen wel door. Maar zodra je geroken hebt aan doorslapen en je lijf zich daar langzaam weer aan durft toe te geven, is het niet meer denkbaar om ook maar één nacht wakker te zijn! Nou ja, voor een feestje misschien... oké, uitzonderingen daargelaten dan :-D
Weltrusten... eh! FIJN WEEKEND!
Toen op 21 juni 2012 de bevalling begon, dacht ik bij één van de weinigen te horen die zou bevallen op haar uitgerekende datum. Maar na ruim 28 uur puffen, kreunen, steunen en persen, hád ik kunnen weten dat ik bij een ander groepje zou horen. Het groepje van "hoe.werk.ik.die.wallen.nú.weer.bij" ... en... "hoe.kom.ik.vandaag.door"?!
Want vanaf de eerste nacht thuis, was Ruben baas van de nacht. En dat is hij zeker 4 jaar gebeleven!
In het begin denk je nog dat het erbij hoort. Dan sta je samen aan het wiegje en kijk je soms wat hopeloos naar je partner, maar oké. Je hobbelt hem in de wagen door de kamer heen, want dan slaapt hij tenminste. Maar na een jaar begin je toch langzaam achter je oren te krabben of het wel normaal is dat je kind iedere nacht minimaal 2 of 3x per nacht wakker is en joú dan ook wakker maakt. Dan vraag je je stiekem af of het wel écht zo normaal is als je dan ook nog spreekt van een "prima" nacht?! Maar ja, wat moet je dan? Het is zo... suck it up!
Thuis moesten we er soms ook wel om lachen: "Best knap dat we nog zo goed presteren op het werk, ondanks al dat slaaptekort hè schat?!" Maar eerlijk is eerlijk... we hebben elkaar ook heel wat keren vervloekt. Nou ja, niet zozeer elkaar, maar de situatie. Doen alsof je niks hoort, hopende dat de ander als eerst uit bed zou springen... maar dan tóch degene zijn die opstaat! Grrr... Woést de dekens van je afslaan en stámpend richting babykamer... Om vervolgens daar weer de rust zelve te zijn, in de hoop dat alles zsm weer in slaap mag vallen! Op een gegeven moment kozen we ervoor om de nachten om en om "te pakken". Dit resulteerde overigens wel in een geïrriteerde man, die (ja, zogenaamd) écht niets hoorde en door mijn koude voeten uit bed werd geduwd in "zijn" nacht.
En toen kwam Maxim. Help! Gerrit sliep veel op zolder toen ik nog thuis was met verlof. Zo kon hij lekker slapen en ik had overdag tijd genoeg om bij te komen. Ruben leek in rustiger slaapwater ;-) te zijn beland en werd nog maar een paar keer per week 1x per nacht wakker. Konden we hebben!
Ook Maxim heeft bijna 1,5 jaar iedere nacht een pauze ingelast, maar gelukkig sliep hij meteen verder nadat hij een flesje melk had gekregen. Dus daar waren wij al súper blij mee. Maar toen Ruben weer in een fase van slecht slapen terecht kwam, was de maat voor ons vol. Zó klaar met die gebroken nachten!
Het nadeel van de gebroken nachten met Ruben is dat hij veel te standvastig is en heel duidelijk weet wat hij wil. Dit maakt dat hij niet onder de indruk is van dreigementen. Zelfs in pyjama en op blote voeten in een donkere tuin om 1 uur 's nachts, wilde niet baten. Ja, als je ergens mee dreigt, moet je je eraan houden! Mijn buurvrouw zei een keer: "die eigenschappen gaan hem in de toekomst ook ver brengen. Hou je daar aan vast!" ... Dát vond ik een mooie gedachte! Oké... die houden we erin. Maar na weer een paar drakennachten was manlief klaar met die gedachten: "ja hoor! Hebben wij weer een fucking Obama in huis... het gaat hem ver brengen?! Slapen moet ie!!"
Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, noch te schrijven... maar het líjkt beter te gaan wat slapen betreft hier in huis. Sinds midden november slapen we allemaal door! Joehoe!! Fingers crossed. Want geloof me... zolang je in die flow zit, kom je de dagen wel door. Maar zodra je geroken hebt aan doorslapen en je lijf zich daar langzaam weer aan durft toe te geven, is het niet meer denkbaar om ook maar één nacht wakker te zijn! Nou ja, voor een feestje misschien... oké, uitzonderingen daargelaten dan :-D
Weltrusten... eh! FIJN WEEKEND!
.jpg)