.png){kind=logo}
17 maart
Ik ben Lieke, 28 jaar, getrouwd met Les en woonachtig in Den Haag met ons dochtertje Julie (1,5 jaar). Naast het zijn van een enorm trotse mama, ben ik oprichtster van Kindermusthaves (mijn grote passie waar ik heeeeel graag heel veel uren in steek).
Sommige ‘fases’, zoals men het noemt, hoop jij met jouw kind over te slaan. 1 van die fases die hoog op mijn ‘deze hoop ik zo niet mee te maken’ lijstje stond…daar zitten we nu middenin. Die slaan we dus niet over.
Onze dochter wordt bijna 2. Laatst pikten we de eerste ‘lentedag’ even lekker mee op het strand, Julie was lief aan het spelen met kindjes, genieten. Ik ging nog iets verder achterover hangen en bestelde er een wijntje bij. En toen zei ik het hardop: “wat een relaxte zomer gaan wij met Juul krijgen. Ze vermaakt zichzelf steeds beter, blijft goed bij ons in de buurt en kan steeds meer dingen zelf”. Ik hoefde die middag maar 1x in te grijpen toen ze het zandkasteel van het buurmeisje probeerde te slopen. Nee top hoor, TWEE = JA!
Letterlijk een paar dagen later viel mijn uitspraak in duigen en was ik serieus in shock. Ik herken mijn kind momenteel niet terug. Ze is aan het veranderen in een peuter en dit brengt op zijn zachts gezegd heel wat uitdagingen met zich mee. Al-les is een strijd. Huilbuien worden driftbuien, ergens weggaan wordt een ritje from hell en omkleden begint op sumo worstelen te lijken. Voordat we de deur uit zijn, zijn we eeuwen verder, omdat alleen al het aandoen van haar jas leidt tot een theaterstuk waarbij de hoofdrolspeelster spartelend en overstrekkend op de vloer ligt onder een luid ‘NEEEEEE’ geroep. Dan heb je toch al geen zin meer? Ja, zin om je alleen nog maar in huis op te sluiten.
Weggaan uit de speeltuin was vandaag 1 groot drama. Madame wilde niet mee en liet dit uit volle borst horen en zien. Het was een helse aftocht. Om nog maar te zwijgen over de wijze waarop ik na 10 minuten eindelijk mijn kind in het fietsstoeltje had hangen en iedereen, echt iedereen inmiddels een blik op ons had geworpen. De 1 met medelijden, de ander vol herkenbaarheid en sommige waarschijnlijk met een lach. Voor een ander ziet zoiets er misschien best hilarisch uit. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze denken ‘thank god sta ik even niet in haar schoenen’.
Maar ook het gejammer de hele dag door, het niet meer willen eten, het aan mama vastklampen en het zichzelf in de weg zitten... het komt ineens allemaal voorbij. Deze peuterdans wordt blijkbaar niet ontsprongen. Het voelt alsof ik de hele dag boos moet worden. En dat het niet doordringt.
Enkele minuten later ligt ze nasnikkend tegen me aan, zo aanhankelijk en klein. Het is voor mijn lieve meisje zelf waarschijnlijk ook niet niks, deze verandering.
En deze mama? Die gaat de aankomende weken aan haar zelfbeheersing werken en gelukkig weet ik inmiddels: ALLES is een fase. ALLES is een fase. ALLES is een ‘FAAAASEEEEEEEE’.
Sommige ‘fases’, zoals men het noemt, hoop jij met jouw kind over te slaan. 1 van die fases die hoog op mijn ‘deze hoop ik zo niet mee te maken’ lijstje stond…daar zitten we nu middenin. Die slaan we dus niet over.
Onze dochter wordt bijna 2. Laatst pikten we de eerste ‘lentedag’ even lekker mee op het strand, Julie was lief aan het spelen met kindjes, genieten. Ik ging nog iets verder achterover hangen en bestelde er een wijntje bij. En toen zei ik het hardop: “wat een relaxte zomer gaan wij met Juul krijgen. Ze vermaakt zichzelf steeds beter, blijft goed bij ons in de buurt en kan steeds meer dingen zelf”. Ik hoefde die middag maar 1x in te grijpen toen ze het zandkasteel van het buurmeisje probeerde te slopen. Nee top hoor, TWEE = JA!
Letterlijk een paar dagen later viel mijn uitspraak in duigen en was ik serieus in shock. Ik herken mijn kind momenteel niet terug. Ze is aan het veranderen in een peuter en dit brengt op zijn zachts gezegd heel wat uitdagingen met zich mee. Al-les is een strijd. Huilbuien worden driftbuien, ergens weggaan wordt een ritje from hell en omkleden begint op sumo worstelen te lijken. Voordat we de deur uit zijn, zijn we eeuwen verder, omdat alleen al het aandoen van haar jas leidt tot een theaterstuk waarbij de hoofdrolspeelster spartelend en overstrekkend op de vloer ligt onder een luid ‘NEEEEEE’ geroep. Dan heb je toch al geen zin meer? Ja, zin om je alleen nog maar in huis op te sluiten.
Weggaan uit de speeltuin was vandaag 1 groot drama. Madame wilde niet mee en liet dit uit volle borst horen en zien. Het was een helse aftocht. Om nog maar te zwijgen over de wijze waarop ik na 10 minuten eindelijk mijn kind in het fietsstoeltje had hangen en iedereen, echt iedereen inmiddels een blik op ons had geworpen. De 1 met medelijden, de ander vol herkenbaarheid en sommige waarschijnlijk met een lach. Voor een ander ziet zoiets er misschien best hilarisch uit. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze denken ‘thank god sta ik even niet in haar schoenen’.
Maar ook het gejammer de hele dag door, het niet meer willen eten, het aan mama vastklampen en het zichzelf in de weg zitten... het komt ineens allemaal voorbij. Deze peuterdans wordt blijkbaar niet ontsprongen. Het voelt alsof ik de hele dag boos moet worden. En dat het niet doordringt.
Enkele minuten later ligt ze nasnikkend tegen me aan, zo aanhankelijk en klein. Het is voor mijn lieve meisje zelf waarschijnlijk ook niet niks, deze verandering.
En deze mama? Die gaat de aankomende weken aan haar zelfbeheersing werken en gelukkig weet ik inmiddels: ALLES is een fase. ALLES is een fase. ALLES is een ‘FAAAASEEEEEEEE’.
.jpg)