.png){kind=logo}
14 maart
Ik ben Femke, 20 jaar oud en de (jonge) alleenstaande mama van Fay. Fay is nu 3 maanden oud en we wonen samen in Veghel. Eén van mijn favo hobby's is het ontdekken van leuke merkjes voor mijn kleine meisje.
Toen ik eenmaal had besloten om Fay te houden en helemaal voor haar te gaan, wist ik dat dit een hoop zou veranderen. Ik wist dat een baby verzorgen heel veel werk zou zijn en dat het opvoeden van een kindje veel tijd en energie zou kosten. Dit is met een partner al zwaar…laat staan alleen. Toch heb ik ervoor gekozen om Fay mijn leven te laten bepalen. Dat ik niet meer alleen voor obstakels kom te staan, maar dat we er samen voor komen te staan. Keuzes niet voor mij alleen te maken, maar ook voor Fay!
De dagelijkse dingen doe ik écht alleen. Ik ben altijd de geluksvogel die elke nacht tussen 3.00 uur en 4.00 uur minstens 3 keer mijn bed uit kan om Fay haar tut terug te geven. Ik mag altijd alleen een feestje vieren wanneer Fay een keer tot 7.00 uur uitslaapt…in plaats van 6.00 uur. Maar ik ben ook de enige die geniet van een schaterlachje, van haar eerste keer omrollen en haar eerste fruithapje. En dit niet een paar dagen in de week, maar elke dag. Ik heb geen partner waar ik dit allemaal mee kan delen. Niemand die het een keertje het van mij overneemt door midden in de nacht een flesje klaar te maken voor Fay. Op dat moment kan ik heel boos en verdrietig zijn, dan voelt het echt ontzettend oneerlijk.
Mijn ouders bieden zeker hulp aan. Zo passen ze echt wel een keer op als ik ouderwets een avond met vriendinnen wil zijn. Ook willen ze Fay dolgraag een flesje geven. Maar welke opa en oma wil dat nou niet?
Ik zelf wil niet dat zij een soort vervangende rol van partner gaan spelen. Dit kan ik niet van hun verwachten. Ze helpen wel, als opa en oma, niet als partner.
Ik heb het in 1 klap 2 keer zo druk gekregen. Alles alleen doen, valt uiteindelijk toch tegen. Ik heb het niet onderschat, maar ik had nooit verwacht dat ik 24/7 bezig zou zijn met Fay. Ik moet voor mijn dochter zorgen en dat staat met stip op nummer 1. Voor mezelf zorgen schiet er daarom soms een beetje bij in. Als ik een dag vrij ben, loopt het vaak helemaal uit de hand. Soms realiseer ik me rond 12.00 uur, wanneer Fay haar middagdutje doet, dat ik nog niet eens heb ontbeten. Ik ben dan al sinds 7.00 uur flink met de kleine bezig. Als ze niet stil te krijgen is, stap ik zonder bij na te denken make-uploos de deur uit. Wanneer ik dan weer terug kom en in de spiegel kijk, kan ik wel begrijpen waarom ik zo aangestaard werd. Ik had op zijn minst toch even mijn haren kunnen kammen?
Als ik moet werken sta ik soms wel 2 uur eerder op. Om Fay voor te zijn. Meestal gaat dit goed. Vaak ook niet, Fay lijkt het gelijk te merken wanneer ik wakker ben. Dan wil zij er ook bij zijn. Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik maar op 1 oog mascara heb zitten. Of snel een broek aan heb gedaan waar de melksporen nog op terug te vinden zijn. En sinds haar “hapjes” is geen enkel kledingstuk meer vrij van etensresten. Er zit standaard een pak vochtige doekjes, mascara en een borstel in mijn tas. Om zo toch een deel te kunnen corrigeren. Ik kijk echt mijn ogen uit wanneer ik een vrouw met gekrulde haren en helemaal opgetut met kinderwagen in de supermarkt zie lopen. Hoe doe je dat?
Toen ik eenmaal had besloten om Fay te houden en helemaal voor haar te gaan, wist ik dat dit een hoop zou veranderen. Ik wist dat een baby verzorgen heel veel werk zou zijn en dat het opvoeden van een kindje veel tijd en energie zou kosten. Dit is met een partner al zwaar…laat staan alleen. Toch heb ik ervoor gekozen om Fay mijn leven te laten bepalen. Dat ik niet meer alleen voor obstakels kom te staan, maar dat we er samen voor komen te staan. Keuzes niet voor mij alleen te maken, maar ook voor Fay!
De dagelijkse dingen doe ik écht alleen. Ik ben altijd de geluksvogel die elke nacht tussen 3.00 uur en 4.00 uur minstens 3 keer mijn bed uit kan om Fay haar tut terug te geven. Ik mag altijd alleen een feestje vieren wanneer Fay een keer tot 7.00 uur uitslaapt…in plaats van 6.00 uur. Maar ik ben ook de enige die geniet van een schaterlachje, van haar eerste keer omrollen en haar eerste fruithapje. En dit niet een paar dagen in de week, maar elke dag. Ik heb geen partner waar ik dit allemaal mee kan delen. Niemand die het een keertje het van mij overneemt door midden in de nacht een flesje klaar te maken voor Fay. Op dat moment kan ik heel boos en verdrietig zijn, dan voelt het echt ontzettend oneerlijk.
Mijn ouders bieden zeker hulp aan. Zo passen ze echt wel een keer op als ik ouderwets een avond met vriendinnen wil zijn. Ook willen ze Fay dolgraag een flesje geven. Maar welke opa en oma wil dat nou niet?
Ik zelf wil niet dat zij een soort vervangende rol van partner gaan spelen. Dit kan ik niet van hun verwachten. Ze helpen wel, als opa en oma, niet als partner.
Ik heb het in 1 klap 2 keer zo druk gekregen. Alles alleen doen, valt uiteindelijk toch tegen. Ik heb het niet onderschat, maar ik had nooit verwacht dat ik 24/7 bezig zou zijn met Fay. Ik moet voor mijn dochter zorgen en dat staat met stip op nummer 1. Voor mezelf zorgen schiet er daarom soms een beetje bij in. Als ik een dag vrij ben, loopt het vaak helemaal uit de hand. Soms realiseer ik me rond 12.00 uur, wanneer Fay haar middagdutje doet, dat ik nog niet eens heb ontbeten. Ik ben dan al sinds 7.00 uur flink met de kleine bezig. Als ze niet stil te krijgen is, stap ik zonder bij na te denken make-uploos de deur uit. Wanneer ik dan weer terug kom en in de spiegel kijk, kan ik wel begrijpen waarom ik zo aangestaard werd. Ik had op zijn minst toch even mijn haren kunnen kammen?
Als ik moet werken sta ik soms wel 2 uur eerder op. Om Fay voor te zijn. Meestal gaat dit goed. Vaak ook niet, Fay lijkt het gelijk te merken wanneer ik wakker ben. Dan wil zij er ook bij zijn. Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik maar op 1 oog mascara heb zitten. Of snel een broek aan heb gedaan waar de melksporen nog op terug te vinden zijn. En sinds haar “hapjes” is geen enkel kledingstuk meer vrij van etensresten. Er zit standaard een pak vochtige doekjes, mascara en een borstel in mijn tas. Om zo toch een deel te kunnen corrigeren. Ik kijk echt mijn ogen uit wanneer ik een vrouw met gekrulde haren en helemaal opgetut met kinderwagen in de supermarkt zie lopen. Hoe doe je dat?
.jpg)
