.png){kind=logo}
29 maart
Diena is 30 jaar, gelukkig getrouwd met Dave en mama van Liv (1,5 jaar). Diena is gek op zingen, tekenen en alles wat met haar dochtertje te maken heeft.
Wanneer je moeder wordt, krijg je ineens angsten die je daarvoor nooit kende.
Een kind maakt je als ouder zijnde zó ontzettend kwetsbaar! Dingen waar je eerst niet over nadacht of die een ver-van-je-bed-show waren... daar ben je je nu veel meer van bewust.
Het begint eigenlijk al in je zwangerschap. Tenminste, bij me wel. Ik vroeg me bijvoorbeeld af of ik mijn baby in de buik wel alles kon geven dat zij nodig zou gaan hebben. Of zij überhaupt wel op deze wereld wilde komen, de wereld zoals hij nu is. Of ze gezond ter wereld zou komen en of ik een goede moeder zou zijn. Al dit soort vragen spookten er door mijn hoofd.
Als je kindje er dan eenmaal is, zit het niet langer beschermd in je buik. Het verantwoordelijkheidsgevoel dat je dán krijgt, is zó groot. Je wilt je kind direct beschermen tegen alles, behoeden voor alles.. Helaas kun je dat niet, maar ik probeer het wel zoveel mogelijk. Ik ben nu bijna twee jaar mama van Liv en in die twee jaar heb ik minstens 20% meer grijze haren geproduceerd dan voorheen, misschien wel meer. Het is letterlijk met vallen en opstaan gegaan.
Toen Liv begon met optrekken, moest alles omlaag en andere dingen moesten uit het zicht. Ze is wat keren gevallen en ik huilde net zo hard mee! Uit bed geklommen, hoofd gestoten tegen de kachel, tegen de tafel, plat op haar giechel op het laminaat, uitgegleden over haar afgezakte sok... Ik wilde alles in bubbeltjesplastic verpakken. Kon dat maar!
Andere dingen die door mijn hoofd schieten, zijn bijvoorbeeld: als ik maar nooit een ambulance moet bellen omdat ze vreselijk ziek is, stikt in iets, zich verbrandt, dat mij iets overkomt, brand in huis, iets ingeslikt heeft wat schadelijk is... Of wat als ze later gepest wordt? Zal ze zich kunnen weren in deze maatschappij tegen al het geweld, verdriet, macht en alle verschillen? En dit is nog maar een fractie!
Voor sommige dingen steek ik mijn kop nog even in het zand, ook al weet ik dat ik ooit geconfronteerd word met die angst. Ze is nog zo klein... Wanneer het moment daar is, wapen ik mijzelf, leer ik ervan en deal ik ermee. Op dit moment maak ik me vooral druk om het feit dat ze niet weg loopt wanneer ik snel afreken bij de bakker. Of wanneer ze appels staat te verminken in de supermarkt als ik de sperziebonen afweeg. Dat ze niet midden in een overvolle winkel ineens een woedeaanval krijgt en pontificaal in het pad op de grond gaat liggen krijsen, omdat we geen rijstwafels nodig hebben en Liv dat wel erg nodig vindt. En dat ze het schap met vlokken vindt, het lipje opentrekt en alles in haar bakkes staat te gieten wanneer ik even de jam pak.
Tja, een moeder heeft wat te verduren! Hartenpijn hoort erbij, helaas... Elke dag ben ik blij dat zij weer heerlijk in haar bedje ligt. Elke dag is een geschenk.
Wanneer je moeder wordt, krijg je ineens angsten die je daarvoor nooit kende.
Een kind maakt je als ouder zijnde zó ontzettend kwetsbaar! Dingen waar je eerst niet over nadacht of die een ver-van-je-bed-show waren... daar ben je je nu veel meer van bewust.
Het begint eigenlijk al in je zwangerschap. Tenminste, bij me wel. Ik vroeg me bijvoorbeeld af of ik mijn baby in de buik wel alles kon geven dat zij nodig zou gaan hebben. Of zij überhaupt wel op deze wereld wilde komen, de wereld zoals hij nu is. Of ze gezond ter wereld zou komen en of ik een goede moeder zou zijn. Al dit soort vragen spookten er door mijn hoofd.
Als je kindje er dan eenmaal is, zit het niet langer beschermd in je buik. Het verantwoordelijkheidsgevoel dat je dán krijgt, is zó groot. Je wilt je kind direct beschermen tegen alles, behoeden voor alles.. Helaas kun je dat niet, maar ik probeer het wel zoveel mogelijk. Ik ben nu bijna twee jaar mama van Liv en in die twee jaar heb ik minstens 20% meer grijze haren geproduceerd dan voorheen, misschien wel meer. Het is letterlijk met vallen en opstaan gegaan.
Toen Liv begon met optrekken, moest alles omlaag en andere dingen moesten uit het zicht. Ze is wat keren gevallen en ik huilde net zo hard mee! Uit bed geklommen, hoofd gestoten tegen de kachel, tegen de tafel, plat op haar giechel op het laminaat, uitgegleden over haar afgezakte sok... Ik wilde alles in bubbeltjesplastic verpakken. Kon dat maar!
Andere dingen die door mijn hoofd schieten, zijn bijvoorbeeld: als ik maar nooit een ambulance moet bellen omdat ze vreselijk ziek is, stikt in iets, zich verbrandt, dat mij iets overkomt, brand in huis, iets ingeslikt heeft wat schadelijk is... Of wat als ze later gepest wordt? Zal ze zich kunnen weren in deze maatschappij tegen al het geweld, verdriet, macht en alle verschillen? En dit is nog maar een fractie!
Voor sommige dingen steek ik mijn kop nog even in het zand, ook al weet ik dat ik ooit geconfronteerd word met die angst. Ze is nog zo klein... Wanneer het moment daar is, wapen ik mijzelf, leer ik ervan en deal ik ermee. Op dit moment maak ik me vooral druk om het feit dat ze niet weg loopt wanneer ik snel afreken bij de bakker. Of wanneer ze appels staat te verminken in de supermarkt als ik de sperziebonen afweeg. Dat ze niet midden in een overvolle winkel ineens een woedeaanval krijgt en pontificaal in het pad op de grond gaat liggen krijsen, omdat we geen rijstwafels nodig hebben en Liv dat wel erg nodig vindt. En dat ze het schap met vlokken vindt, het lipje opentrekt en alles in haar bakkes staat te gieten wanneer ik even de jam pak.
Tja, een moeder heeft wat te verduren! Hartenpijn hoort erbij, helaas... Elke dag ben ik blij dat zij weer heerlijk in haar bedje ligt. Elke dag is een geschenk.
.jpg)
