.png){kind=logo}
28 april
Vandaag verschijnt er weer een leuke blog van Cynthia (32 jaar) op Kindermusthaves! Zij woont samen met haar man Gerrit en hun kids Ruben (bijna 5) en Maxim (2,5) in Deventer. Lezen jullie mee?
Als moeder van twee prachtige zoons heb ik natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal in huis, maar ik zie genoeg om me heen bij familie, vrienden en op school. En écht, met twee jongens in huis... is er een hele andere dynamiek dan gezinnen waar meisjes zijn!
Wat dacht je van een middagje knutselen? Zit er niet ín!! Die zeldzame keer dát Ruben vraagt of hij mag verven ga ik vól enthousiasme de trapkast in om alle spulletjes te pakken; maak een schoteltje met kleurtjes verf, bakje water op tafel, handdoekje erbij, schort om en gaan! Leuk! Als klein meisje zat ik zelf úren te verven met mijn oma! Maar als ik geluk heb, is er nét genoeg tijd om een kopje thee te zetten, voordat hij roept: "Mam! Ik ben klaar!!! Tadaaaa!! Ik ga buitenspelen! Doeiiii!!"
Gezellig samen lunchen? Kán... maar is niet perse succes gegarandeerd. Alhoewel, is maar net van welke kant je het bekijkt. Want voor je het weet zijn de crackers van de jongens veranderd in een pistool en moet je doen alsof je dood bent. Hierbij wordt de nodige drama van schokkende bewegingen en proesten, zéér gewaardeerd door meneertjes peuter en kleuter!
En buitenspelen is een soort survival of the fittest. Voor zowel de jongens als de mensen om hun heen. De skelter is op dit moment hot. En dat betekent dat je als moeder soms je hart vasthoudt, 10x roept "Vóór je kijken!" én anderen waarschuwt voor hun aanwezigheid. Het betekent overigens óók dat je op een gegeven moment zélf het stoeltje naar achteren verzet om het gevaarte weer in de tuin te stallen. Want als jongetjes er eenmaal klaar mee zijn, is er geen beweging meer in te krijgen!
Ook in het zwembad spelen geeft een andere kijk op het leven wanneer je jongetjes naast meisjes zet! Zo duikelen mijn jongens constant in het water... de ene keer wat gecontroleerder dan de andere keer. Dankzij zwemles redt Ruben zich wel en Maxim kijkt wat verschrikt op als hij door de bandjes weer snel boven komt drijven, proest een keer en nog voor ik me er mee kan bemoeien klimt hij ook alweer op de kant om er vervolgens weer even lomp vanaf te springen! Hun vriendinnetje staat echter eerst even op de rand, friemelt nog wat aan haar badpakje, kíjkt eerst of er niemand in haar "baantje" zwemt en springt dan lekker enthousiast het water in.
Het is overigens maar goed dat ik twee jongetjes heb, zelf ben ik opgegroeid als jongste met twee grote broers... en ik ben zelf ook nogal lomp aangelegd. Zo wilde Ruben laatst stoer laten zien aan een vriendinnetje uit de klas die hier speelde, hoe hij uit het klimrek kon springen. Door een verkeerde beweging viel hij en beet hij een enorm gat in zijn tong. Bloeden als een rund! En wat doe ik? Natúurlijk... ik ging hem meteen troosten. Maar toen ik met hem wilde opstaan, "hupste" ik hem zeg maar even omhoog zodat ik hem goed kon vasthouden. En wat denk je? BAM! Stootte ik hem zo met zijn koppie even lekker nóg een keer tegen het klimrek! Fijn zo'n moeder!
"De liefde doet soms zeer" is mijn antwoord op de nog steeds verbaasde en vol-ongeloof-blikken van manlief, als ik weer eens iets onbenulligs heb gedaan met de boys. En weet je wat zo leuk is van jongetjes? Als ik na een vroege ochtend in het weekend nog even een dutje ga doen om wat bij te slapen, Manlief er al na tien minuten alles aan moet doen de jongens beneden te houden. "Ik wil naar mama! Ik mis haar!" krijgt hij dan te horen. Tja... dat zijn ook jongens: mamaskindjes bij het leven! Wat hou ik toch van ze!
Als moeder van twee prachtige zoons heb ik natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal in huis, maar ik zie genoeg om me heen bij familie, vrienden en op school. En écht, met twee jongens in huis... is er een hele andere dynamiek dan gezinnen waar meisjes zijn!
Wat dacht je van een middagje knutselen? Zit er niet ín!! Die zeldzame keer dát Ruben vraagt of hij mag verven ga ik vól enthousiasme de trapkast in om alle spulletjes te pakken; maak een schoteltje met kleurtjes verf, bakje water op tafel, handdoekje erbij, schort om en gaan! Leuk! Als klein meisje zat ik zelf úren te verven met mijn oma! Maar als ik geluk heb, is er nét genoeg tijd om een kopje thee te zetten, voordat hij roept: "Mam! Ik ben klaar!!! Tadaaaa!! Ik ga buitenspelen! Doeiiii!!"
Gezellig samen lunchen? Kán... maar is niet perse succes gegarandeerd. Alhoewel, is maar net van welke kant je het bekijkt. Want voor je het weet zijn de crackers van de jongens veranderd in een pistool en moet je doen alsof je dood bent. Hierbij wordt de nodige drama van schokkende bewegingen en proesten, zéér gewaardeerd door meneertjes peuter en kleuter!
En buitenspelen is een soort survival of the fittest. Voor zowel de jongens als de mensen om hun heen. De skelter is op dit moment hot. En dat betekent dat je als moeder soms je hart vasthoudt, 10x roept "Vóór je kijken!" én anderen waarschuwt voor hun aanwezigheid. Het betekent overigens óók dat je op een gegeven moment zélf het stoeltje naar achteren verzet om het gevaarte weer in de tuin te stallen. Want als jongetjes er eenmaal klaar mee zijn, is er geen beweging meer in te krijgen!
Ook in het zwembad spelen geeft een andere kijk op het leven wanneer je jongetjes naast meisjes zet! Zo duikelen mijn jongens constant in het water... de ene keer wat gecontroleerder dan de andere keer. Dankzij zwemles redt Ruben zich wel en Maxim kijkt wat verschrikt op als hij door de bandjes weer snel boven komt drijven, proest een keer en nog voor ik me er mee kan bemoeien klimt hij ook alweer op de kant om er vervolgens weer even lomp vanaf te springen! Hun vriendinnetje staat echter eerst even op de rand, friemelt nog wat aan haar badpakje, kíjkt eerst of er niemand in haar "baantje" zwemt en springt dan lekker enthousiast het water in.
Het is overigens maar goed dat ik twee jongetjes heb, zelf ben ik opgegroeid als jongste met twee grote broers... en ik ben zelf ook nogal lomp aangelegd. Zo wilde Ruben laatst stoer laten zien aan een vriendinnetje uit de klas die hier speelde, hoe hij uit het klimrek kon springen. Door een verkeerde beweging viel hij en beet hij een enorm gat in zijn tong. Bloeden als een rund! En wat doe ik? Natúurlijk... ik ging hem meteen troosten. Maar toen ik met hem wilde opstaan, "hupste" ik hem zeg maar even omhoog zodat ik hem goed kon vasthouden. En wat denk je? BAM! Stootte ik hem zo met zijn koppie even lekker nóg een keer tegen het klimrek! Fijn zo'n moeder!
"De liefde doet soms zeer" is mijn antwoord op de nog steeds verbaasde en vol-ongeloof-blikken van manlief, als ik weer eens iets onbenulligs heb gedaan met de boys. En weet je wat zo leuk is van jongetjes? Als ik na een vroege ochtend in het weekend nog even een dutje ga doen om wat bij te slapen, Manlief er al na tien minuten alles aan moet doen de jongens beneden te houden. "Ik wil naar mama! Ik mis haar!" krijgt hij dan te horen. Tja... dat zijn ook jongens: mamaskindjes bij het leven! Wat hou ik toch van ze!
.jpg)
