.png){kind=logo}
05 december
Mijn naam is Hellen, een 35-jarige moeder met een ADHD brein. Ik ben de trotse mama van Isa (4). Mijn liefde voor Isa is één van mijn grootste drijfveren in de zoektocht naar balans.. ❤️ Ik werk parttime in het speciaal onderwijs als onderwijsassistente.
Angsten.. Een geheel nieuwe dimensie ontstaat op het moment dat je moeder wordt.
Bang om iets verkeerd te doen. Bang dat je kind iets overkomt. Bang dat je kind zich niet staande houdt in een groep mensen, niet voor zichzelf kan opkomen of gepest gaat worden. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan..
Voor iemand zonder kinderen valt niet écht te begrijpen wat die angsten precies inhouden, voelen of wat voor invloed het kan hebben.. Een kind is volledig afhankelijk van ons als ouder. Zonder ouders / verzorgers overleeft een kind het letterlijk niet. Dat is een hele grote verantwoordelijkheid die je als ouder altijd voelt. Een kind is een deel van jezelf, zo voelt dat ook echt. Angsten m.b.t. kind(eren) kun je alleen écht begrijpen als je zelf ouder bent.
Ik heb ook angsten. Een heleboel. Soms teveel, soms gaat mijn angsten heel ver. Vooral op het gebied van dat onze dochter iets zou kunnen overkomen..
Waar ik heel bang voor ben is dat haar iets overkomt op het vlak van seksueel misbruik. Die angst is beklemmend. Ik wil haar beschermen, maar haar niet in een cocon stoppen. Ze moet juist het vertrouwen hebben in haar medemens, zonder angst.
Ik zit regelmatig te denken aan de toekomst van onze dochter. Hoe ziet haar toekomst eruit. Hoe gaat ze zich ontwikkelen. Waar liggen haar interesses. Zal ze veel vrienden krijgen, of zal ze vaak alleen zijn. Hoe zal onze band zijn als zij de puberteit ingaat, en daarna.. En ga zo maar door.
Maar ik kan niet de toekomst voorspellen, het kan dus echt alle kanten op. Misschien blijkt wel dat ze moeite heeft met leren, een ‘achterstand’ heeft, of het tegenovergestelde.. En zal ze haar weg vinden, weten wat ze wel of niet wil.
En dan is daar natuurlijk de zeer grote kans dat zij ADHD heeft. Het is een realistische gedachte dat zij, net zoals ik, ADHD blijkt te hebben. En dan? Wat als ik signalen zie, hoor vanuit school of mijn omgeving. Wat ga ik dan doen.
Ik weet het niet. Kan niet inschatten hoe ik zal reageren en welke stappen ik dan zou zetten.. Zal ik haar laten onderzoeken, of juist niet.
Welke invloed heeft het feit ik ADHD heb, op haar ontwikkeling. Wist ik het maar.
Wat ik wel weet is dat ik bang ben dat zij ook ADHD heeft. Ik herken bepaalde manieren van denken, reageren en de gevoeligheid voor haar omgeving. Maar ja, dit kan ook gewoon inherent zijn aan haar leeftijd of haar karakter. Ze is vier jaar, veel te jong om te kunnen zeggen of ze wel of niet ADHD heeft. Ik ben er wel mee bezig. Op sommige momenten denk ik, ooh jee! Ik hoop zo dat zij geen ADHD heeft.
Mijn angst is dat zij hetzelfde moet doorlopen en ondergaan als ikzelf. Jaren van onbegrip, frustraties, eenzaamheid, depressies, onrust, geen basis voelen, en de zoektocht naar balans. Is mijn angst realistisch?!
Als ik rationeel denk, dan weet ik dat haar basis sowieso totaal anders is dan mijn basis. Maar dat is geen garantie voor een gelukkig leven. Ik vind het eng, ik gun haar een beter en gelukkiger leven in vergelijking met mijzelf.
Dat is ook één van de redenen dat ik zo hard bezig ben om mijzelf te ontwikkelen, te leren omgaan met ADHD. Mocht dan in de toekomst blijken dat onze dochter ADHD heeft, dan heb ik zelf de tools om haar de noodzakelijke vaardigheden te leren.
De vaardigheden waarmee ze zich staande kan houden in de maatschappij zodat mijn grootste angst geen realiteit wordt .. Dat ze dezelfde levensloop als mij gaat krijgen..
Angsten.. Een geheel nieuwe dimensie ontstaat op het moment dat je moeder wordt.
Bang om iets verkeerd te doen. Bang dat je kind iets overkomt. Bang dat je kind zich niet staande houdt in een groep mensen, niet voor zichzelf kan opkomen of gepest gaat worden. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan..
Voor iemand zonder kinderen valt niet écht te begrijpen wat die angsten precies inhouden, voelen of wat voor invloed het kan hebben.. Een kind is volledig afhankelijk van ons als ouder. Zonder ouders / verzorgers overleeft een kind het letterlijk niet. Dat is een hele grote verantwoordelijkheid die je als ouder altijd voelt. Een kind is een deel van jezelf, zo voelt dat ook echt. Angsten m.b.t. kind(eren) kun je alleen écht begrijpen als je zelf ouder bent.
Ik heb ook angsten. Een heleboel. Soms teveel, soms gaat mijn angsten heel ver. Vooral op het gebied van dat onze dochter iets zou kunnen overkomen..
Waar ik heel bang voor ben is dat haar iets overkomt op het vlak van seksueel misbruik. Die angst is beklemmend. Ik wil haar beschermen, maar haar niet in een cocon stoppen. Ze moet juist het vertrouwen hebben in haar medemens, zonder angst.
Ik zit regelmatig te denken aan de toekomst van onze dochter. Hoe ziet haar toekomst eruit. Hoe gaat ze zich ontwikkelen. Waar liggen haar interesses. Zal ze veel vrienden krijgen, of zal ze vaak alleen zijn. Hoe zal onze band zijn als zij de puberteit ingaat, en daarna.. En ga zo maar door.
Maar ik kan niet de toekomst voorspellen, het kan dus echt alle kanten op. Misschien blijkt wel dat ze moeite heeft met leren, een ‘achterstand’ heeft, of het tegenovergestelde.. En zal ze haar weg vinden, weten wat ze wel of niet wil.
En dan is daar natuurlijk de zeer grote kans dat zij ADHD heeft. Het is een realistische gedachte dat zij, net zoals ik, ADHD blijkt te hebben. En dan? Wat als ik signalen zie, hoor vanuit school of mijn omgeving. Wat ga ik dan doen.
Ik weet het niet. Kan niet inschatten hoe ik zal reageren en welke stappen ik dan zou zetten.. Zal ik haar laten onderzoeken, of juist niet.
Welke invloed heeft het feit ik ADHD heb, op haar ontwikkeling. Wist ik het maar.
Wat ik wel weet is dat ik bang ben dat zij ook ADHD heeft. Ik herken bepaalde manieren van denken, reageren en de gevoeligheid voor haar omgeving. Maar ja, dit kan ook gewoon inherent zijn aan haar leeftijd of haar karakter. Ze is vier jaar, veel te jong om te kunnen zeggen of ze wel of niet ADHD heeft. Ik ben er wel mee bezig. Op sommige momenten denk ik, ooh jee! Ik hoop zo dat zij geen ADHD heeft.
Mijn angst is dat zij hetzelfde moet doorlopen en ondergaan als ikzelf. Jaren van onbegrip, frustraties, eenzaamheid, depressies, onrust, geen basis voelen, en de zoektocht naar balans. Is mijn angst realistisch?!
Als ik rationeel denk, dan weet ik dat haar basis sowieso totaal anders is dan mijn basis. Maar dat is geen garantie voor een gelukkig leven. Ik vind het eng, ik gun haar een beter en gelukkiger leven in vergelijking met mijzelf.
Dat is ook één van de redenen dat ik zo hard bezig ben om mijzelf te ontwikkelen, te leren omgaan met ADHD. Mocht dan in de toekomst blijken dat onze dochter ADHD heeft, dan heb ik zelf de tools om haar de noodzakelijke vaardigheden te leren.
De vaardigheden waarmee ze zich staande kan houden in de maatschappij zodat mijn grootste angst geen realiteit wordt .. Dat ze dezelfde levensloop als mij gaat krijgen..
.jpg)