.png){kind=logo}
04 april
Lieke is 28 jaar en woont met haar man Les en dochtertje Julie in Amsterdam. Zij is 1 van de oprichtsters van Kindermusthaves en vorig jaar voor het eerst moeder geworden.
Ook al is het inmiddels alweer zo’n 10 maanden geleden, ik moet er nog vaak aan terugdenken. Waar ik het over heb? Ik heb het over mijn kraamtijd. En dan bedoel ik de eerste dagen na de geboorte van Julie, de dagen van de Kraamverzorgster. De dagen waarop je lekker begeleid, geholpen en verzorgd hoort te worden door je Kraamverzorgster. Althans, zo zag ik het bij mijn zus gebeuren.
Ik zie mezelf nog zitten tijdens het oriëntatie gesprek met het kraambureau. Het kwam op dat moment niet heel erg binnen en ik had vooral zoiets van: Ik zie het tegen die tijd wel. Dat loopt wel los! Dat wordt toch gewoon allemaal goed geregeld door zo’n bureau?
Op 28 mei zat ik:
- om 11:00 uur in de auto richting mijn zus (Amsterdam – Den Haag)
- om 12:00 uur lag ik krom bij haar op de bank, hopend dat het niet de start van mijn bevalling was
- om 12:30 uur reden Lon en ik met zware weeën en piepende banden naar Amsterdam (want daar moest en zou ik bevallen)
- om 19:00 uur werd Julie geboren
- om 22:00 uur arriveerden we met zijn drietjes thuis
Oftewel: die ochtend was ik nog volop on the road en s’avonds lagen we met zijn drietjes in bed…hoe bizar!!!???
Tijdens het oriëntatie gesprek werd ons verteld wanneer Les de kraamhulp moest inschakelen. Dit stond netjes op het lijstje die ik voor hem had gemaakt en dit heeft hij ook dan ook goed uitgevoerd.
Helaas werd ons al snel duidelijk dat we bij thuiskomst niet meer op een kraamhulp hoefden te rekenen. Het was al te laat! HUH…!? Wat moeten we nu dan in godsnaam doen? Hoe moeten we Julie instoppen, hoe gaat het met voeden, temperaturen, etc.? Julie is ons eerste kindje, we wisten nog van niks. Lang leve de adrenaline en mijn moeder die aanbood om lekker te blijven slapen.
De volgende dag kwam de kraamhulp om 10:00 uur in de ochtend aan bij ons thuis. Ik had al een beetje zitten klooien met de borstvoeding. Is dit nou best pittig of leek dit maar zo? Had ik die cursus nou toch maar wel gevolgd. De adrenaline gierde nog steeds door mijn lichaam, dus het vele geklets en gezwets van de kraamhulp kon ik toen nog wel hebben. Al snel liet ze vallen dat zij het gek vond dat er niemand voor ons was de avond van Julie haar geboorte, want dit hoorde namelijk wel!
De dag na de bevalling kan ik niet helemaal omschrijven hoe ik me voelde, maar denk dat elke moeder dit nog heel goed weet. Ik was blij, verdrietig en tegelijk vond ik het allemaal ook best wel eng. Dit gevoel overviel me wel! Dit uitte ik door de schijn op te houden en te doen alsof ik alles alweer aankon. Overdag liep ik de hele dag op, deed bijna alles zelf in het huishouden en de borstvoeding ging hartstikke goed hoor (NOT). Niemand die merkte dat ik net was bevallen en ik wilde zo snel mogelijk mijn leven weer oppakken en doen wat ik altijd deed.
Mijn kraamverzorgster vond het wel best. Ging halve dagen naast me zitten kletsen over haar gezin, liet meerdere malen vallen hoe relaxte moeder ik eigenlijk wel niet was, deed zo goed als niks in het huishouden en de borstvoeding vond ze wel prima gaan, terwijl ik meerdere keren liet vallen dat ik s’nachts huilend in bed lag te voeden van de pijn. Ik ging gewoon mee in haar gezelligheid (eigenlijk vond ik haar vreselijk irritant) en stuurde haar elke dag eerder naar huis. Omdat ze elke dag zat te klagen dat ze al 4 weken achter elkaar non-stop aan het werk was en omdat ze toch helemaal niks deed! Ze heeft geen enkele keer mijn bed verschoond, een boterhammetje klaargemaakt, de vuilniszakken liet ze opstapelen en overvol in de prullenbak zitten en tijdens de kraamvisite voerde ze zelf het hoogste woord en liet ze zich bedienen. Ze verveelde iedereen met verhalen over andere, in haar ogen vreselijke, gezinnen waar ze kraamde en startte de dag s’morgens bij ons lekker met een kop koffie voor de tv. Zij maakte er dik gebruik van dat ik haar eerder naar huis liet gaan (ze was zo moe van al het harde werken) en stopte zelfs, na akkoord van mij, een dag eerder. Prima dacht ik, als je maar weg bent!
Had mijn kraamverzorgster hier niet doorheen moeten prikken met haar ‘ervaring’? Zien dat ik helemaal nog niet fit genoeg was om al zo op te lopen en om alles zelf te doen? Mij terug naar bed moeten pushen, al waren het alleen maar de eerste daagjes? Helaas gebeurde dus het tegenovergestelde, waardoor ik totaal niet van mijn kraamweek heb genoten. Ik ben eerder gestopt met borstvoeding geven vanwege borst ontstekingen en omdat ik met veel andere basis dingen niet goed ben geholpen.
Tijdens het evaluatiegesprek heb ik hier niks van gezegd. Wilde het zo snel mogelijk afsluiten en het er niet meer over te hebben. Achteraf had ik dit wel moeten doen, alleen al tegenover de volgende moeders. Maar hopelijk zijn zij wel sterk genoeg om te laten merken dat dit niet zo hoort te gaan!
Eén voordeel aan mijn verhaal is dat ik snel door mijn kraamtranen heen was. Maar dit zal me nooit meer gebeuren. Als er ooit nog een twee kindje mag komen, dan blijf ik de hele week in bed liggen, laat ik me alleen maar verzorgen en dan ga ik daar ook optimaal van genieten. Had ik maar naar mijn moeder geluisterd die vaak zei: “geniet er nou maar van, volgende week moet je alles zelf gaan doen”!
Ook al is het inmiddels alweer zo’n 10 maanden geleden, ik moet er nog vaak aan terugdenken. Waar ik het over heb? Ik heb het over mijn kraamtijd. En dan bedoel ik de eerste dagen na de geboorte van Julie, de dagen van de Kraamverzorgster. De dagen waarop je lekker begeleid, geholpen en verzorgd hoort te worden door je Kraamverzorgster. Althans, zo zag ik het bij mijn zus gebeuren.
Ik zie mezelf nog zitten tijdens het oriëntatie gesprek met het kraambureau. Het kwam op dat moment niet heel erg binnen en ik had vooral zoiets van: Ik zie het tegen die tijd wel. Dat loopt wel los! Dat wordt toch gewoon allemaal goed geregeld door zo’n bureau?
Op 28 mei zat ik:
- om 11:00 uur in de auto richting mijn zus (Amsterdam – Den Haag)
- om 12:00 uur lag ik krom bij haar op de bank, hopend dat het niet de start van mijn bevalling was
- om 12:30 uur reden Lon en ik met zware weeën en piepende banden naar Amsterdam (want daar moest en zou ik bevallen)
- om 19:00 uur werd Julie geboren
- om 22:00 uur arriveerden we met zijn drietjes thuis
Oftewel: die ochtend was ik nog volop on the road en s’avonds lagen we met zijn drietjes in bed…hoe bizar!!!???
Tijdens het oriëntatie gesprek werd ons verteld wanneer Les de kraamhulp moest inschakelen. Dit stond netjes op het lijstje die ik voor hem had gemaakt en dit heeft hij ook dan ook goed uitgevoerd.
Helaas werd ons al snel duidelijk dat we bij thuiskomst niet meer op een kraamhulp hoefden te rekenen. Het was al te laat! HUH…!? Wat moeten we nu dan in godsnaam doen? Hoe moeten we Julie instoppen, hoe gaat het met voeden, temperaturen, etc.? Julie is ons eerste kindje, we wisten nog van niks. Lang leve de adrenaline en mijn moeder die aanbood om lekker te blijven slapen.
De volgende dag kwam de kraamhulp om 10:00 uur in de ochtend aan bij ons thuis. Ik had al een beetje zitten klooien met de borstvoeding. Is dit nou best pittig of leek dit maar zo? Had ik die cursus nou toch maar wel gevolgd. De adrenaline gierde nog steeds door mijn lichaam, dus het vele geklets en gezwets van de kraamhulp kon ik toen nog wel hebben. Al snel liet ze vallen dat zij het gek vond dat er niemand voor ons was de avond van Julie haar geboorte, want dit hoorde namelijk wel!
De dag na de bevalling kan ik niet helemaal omschrijven hoe ik me voelde, maar denk dat elke moeder dit nog heel goed weet. Ik was blij, verdrietig en tegelijk vond ik het allemaal ook best wel eng. Dit gevoel overviel me wel! Dit uitte ik door de schijn op te houden en te doen alsof ik alles alweer aankon. Overdag liep ik de hele dag op, deed bijna alles zelf in het huishouden en de borstvoeding ging hartstikke goed hoor (NOT). Niemand die merkte dat ik net was bevallen en ik wilde zo snel mogelijk mijn leven weer oppakken en doen wat ik altijd deed.
Mijn kraamverzorgster vond het wel best. Ging halve dagen naast me zitten kletsen over haar gezin, liet meerdere malen vallen hoe relaxte moeder ik eigenlijk wel niet was, deed zo goed als niks in het huishouden en de borstvoeding vond ze wel prima gaan, terwijl ik meerdere keren liet vallen dat ik s’nachts huilend in bed lag te voeden van de pijn. Ik ging gewoon mee in haar gezelligheid (eigenlijk vond ik haar vreselijk irritant) en stuurde haar elke dag eerder naar huis. Omdat ze elke dag zat te klagen dat ze al 4 weken achter elkaar non-stop aan het werk was en omdat ze toch helemaal niks deed! Ze heeft geen enkele keer mijn bed verschoond, een boterhammetje klaargemaakt, de vuilniszakken liet ze opstapelen en overvol in de prullenbak zitten en tijdens de kraamvisite voerde ze zelf het hoogste woord en liet ze zich bedienen. Ze verveelde iedereen met verhalen over andere, in haar ogen vreselijke, gezinnen waar ze kraamde en startte de dag s’morgens bij ons lekker met een kop koffie voor de tv. Zij maakte er dik gebruik van dat ik haar eerder naar huis liet gaan (ze was zo moe van al het harde werken) en stopte zelfs, na akkoord van mij, een dag eerder. Prima dacht ik, als je maar weg bent!
Had mijn kraamverzorgster hier niet doorheen moeten prikken met haar ‘ervaring’? Zien dat ik helemaal nog niet fit genoeg was om al zo op te lopen en om alles zelf te doen? Mij terug naar bed moeten pushen, al waren het alleen maar de eerste daagjes? Helaas gebeurde dus het tegenovergestelde, waardoor ik totaal niet van mijn kraamweek heb genoten. Ik ben eerder gestopt met borstvoeding geven vanwege borst ontstekingen en omdat ik met veel andere basis dingen niet goed ben geholpen.
Tijdens het evaluatiegesprek heb ik hier niks van gezegd. Wilde het zo snel mogelijk afsluiten en het er niet meer over te hebben. Achteraf had ik dit wel moeten doen, alleen al tegenover de volgende moeders. Maar hopelijk zijn zij wel sterk genoeg om te laten merken dat dit niet zo hoort te gaan!
Eén voordeel aan mijn verhaal is dat ik snel door mijn kraamtranen heen was. Maar dit zal me nooit meer gebeuren. Als er ooit nog een twee kindje mag komen, dan blijf ik de hele week in bed liggen, laat ik me alleen maar verzorgen en dan ga ik daar ook optimaal van genieten. Had ik maar naar mijn moeder geluisterd die vaak zei: “geniet er nou maar van, volgende week moet je alles zelf gaan doen”!
.jpg)
