.png){kind=logo}
22 februari
Ik ben Lisette, net 37 geworden (eerste keer dat ik het zo typ en voel me ineens heel oud ;-)) en ik woon in Heemskerk. Ik ben getrouwd met Sander en moeder van 3 kinderen. Een meisje/jongen tweeling van 6,5 en een kleine man van 16 maanden.
Zoals ik vorige keer al schreef, kwam ik eigenlijk vrij positief bij de Gynaecoloog vandaan met mijn recept voor Clomid. Volgens de gyn zou een pilletje de oplossing zijn en hoe erg kon een pilletje nou zijn? Al snel bleek 1 pilletje niet de oplossing en 1 pilletje werden 2 pilletjes, 3 pilletjes, 4 pilletjes…. Ik vloog inmiddels tegen de muur van alle hormonen, maar op de echo’s was werkelijk niets te zien.
Zonder erover na te denken werd 1 van de pillen vervangen door de eerste injecties en moest er elke avond een spuit met hormonen gezet worden. Nog steeds met geen enkel resultaat. Eén flesje hormonen werden 2 flesjes, 3 flesjes…en nog steeds geen enkel resultaat, behalve dat ik alleen nog maar boos kon zijn en iedereen om me heen de hele dag stiekem (en ook wel minder stiekem) haatte.
Hoe vaak ik wel niet tegen mijn man gezegd heb dat hij beter weg kon gaan om met iemand samen te zijn die niet met zulke problemen kampte en gewoon zwanger kon worden? Hoe vaak ik me wel niet afgevraagd heb of hij eigenlijk niet alleen bij me bleef omdat hij zich verplicht voelde? Ontelbare keren! Als je in zo’n situatie terecht komt dan voelt het ineens alsof je als vrouw toch “gemaakt” bent om een kind op de wereld te zetten en als je dat dan niet kan, om wat voor reden dan ook, dan voel je je geen vrouw. Je voelt je nutteloos, waardeloos.
Familie en vrienden bleken ook niet echt een steun. Uiteraard niet allemaal, maar een groot gedeelte begreep niet waarom we hier zoveel moeite voor deden. Zij snapten niet dat we afspraken op het laatste moment weer moesten verzetten, omdat er ineens een echo gedaan diende te worden. Reacties als “Maar jullie zijn toch gelukkig samen?”, “Jullie hebben toch een hond, is dat niet genoeg?” en “Maar dan kan je wel altijd buiten de vakanties op vakantie en denk eens aan hoeveel geld je overhoudt om leuke dingen met zijn tweeën te doen?” ,waren dan ook niet van de lucht. Voor mij een reden om me terug te trekken, dingen niet meer te delen en als een soort stil vogeltje op verjaardagen te gaan zitten. Wat dan weer geïnterpreteerd werd als “ze voelt zich te goed voor ons en ze mag ons niet”, maar het interesseerde me eigenlijk allemaal niets. Mijn hele leven draaide om het krijgen van een kindje en daarvoor werd alles aan de kant geschoven. Op dat moment misschien nog wel onderbewust, maar als ik er nu op terugkijk dan zie ik dat wel degelijk.
Op naar het volgende middel, er was een nieuw middel op de markt dat niet chemisch maar op natuurlijke wijze gemaakt zou zijn. Na 3 x verhogen van de dosering was daar dan eindelijk resultaat. De molen kon een stapje verder en we mochten op voor IUI. IUI komt er eigenlijk op neer dat ze een eiblaasje met daarin een eicel laten groeien (natuurlijk of met hormonen). Alles moet worden bijgehouden, zodra hij groot genoeg is wordt er een injectie gezet met een middel dat ervoor zorgt dat de eicel gaat rijpen, dat hij een aantal uur daarna (precies getimed) openbarst en de eicel dan vrijkomt. Dan wordt er geïnsemineerd en is het afwachten…. Poging 1: mislukt… poging 2: mislukt…, poging 3….mislukt. En de tijd verstreek….
Inmiddels was mijn leven een soort cyclus van werk en hormonen geworden en was ik echt niet meer bezig met wat dan ook daarbuiten. Uiteindelijk besloten we het gesprek met de gyn aan te gaan, want had dit wel zin? De conclusie kwam snel: eigenlijk had het geen zin op deze manier. We kregen een stapel folders mee en werden op de wachtlijst gezet voor IVF. Het klonk altijd zo ver weg, maar nu waren we er toch aangekomen. Die wachtlijst bleek eigenlijk niet veel voor te stellen. Een gesprek waarin werd aangegeven dat de verzekering liever had dat we nog een keer IUI zouden proberen, want bij 4 pogingen was de kans het grootste, etc. Het voelde heel raar om voor een verzekering een poging te doen. Maar ja, je doet inmiddels alles zonder heel veel nadenken. De poging kwam en aangezien we er niets van verwachten, besloten we samen op vakantie te gaan. Even weg voordat we aan de IVF zouden beginnen, een aantal dagen naar Disneyland om bij te komen van alles. Een paar dagen voordat we weggingen, stond ik (zoals gewoonlijk inmiddels) om 5.00 uur ’s ochtends in een fel verlichte badkamer naar een test te staren. Twee streepjes werden langzaam zichtbaar……ik was zwanger! Het duurde even voordat het doordrong, ik leefde voor mijn gevoel echt in een droomwereld.
De koffers voor Disney werden gepakt en we gingen op weg naar Parijs. Ik had hele visioenen van alle leuke dingen die ik daar zou gaan kopen, ondanks dat ik net 4 weken zwanger was. Doordat je er zolang en zo intensief mee bezig bent, lijkt het in je hoofd alsof je al maanden zwanger bent.
Op dag 2 in Disney voelde ik met rot. Buikpijn en slecht geslapen en het is moeilijk te omschrijven, maar het voelde niet goed. Ik ben van toilet naar toilet gegaan…de hele dag. Halverwege de dag begon ik te bloeden. Eerst een beetje, maar al snel werd de pijn steeds heftiger en was wel duidelijk dat het niet goed was. Een telefoontje naar het ziekenhuis bevestigde eigenlijk wel wat ik al wist. Ik was ook pas 5 weken zwanger en normaal weet je het misschien nog niet eens, maar door dat ellendige voortraject ben je er dag in dag uit de hele dag mee bezig en was het voor mij toch wel een enorme schok. Voor mijn man uiteraard ook en gelukkig hebben wij er samen altijd goed over kunnen praten!
Bij terugkomst in Nederland was daar de echo… de echo die bevestigde dat er niets meer was….
Zoals ik vorige keer al schreef, kwam ik eigenlijk vrij positief bij de Gynaecoloog vandaan met mijn recept voor Clomid. Volgens de gyn zou een pilletje de oplossing zijn en hoe erg kon een pilletje nou zijn? Al snel bleek 1 pilletje niet de oplossing en 1 pilletje werden 2 pilletjes, 3 pilletjes, 4 pilletjes…. Ik vloog inmiddels tegen de muur van alle hormonen, maar op de echo’s was werkelijk niets te zien.
Zonder erover na te denken werd 1 van de pillen vervangen door de eerste injecties en moest er elke avond een spuit met hormonen gezet worden. Nog steeds met geen enkel resultaat. Eén flesje hormonen werden 2 flesjes, 3 flesjes…en nog steeds geen enkel resultaat, behalve dat ik alleen nog maar boos kon zijn en iedereen om me heen de hele dag stiekem (en ook wel minder stiekem) haatte.
Hoe vaak ik wel niet tegen mijn man gezegd heb dat hij beter weg kon gaan om met iemand samen te zijn die niet met zulke problemen kampte en gewoon zwanger kon worden? Hoe vaak ik me wel niet afgevraagd heb of hij eigenlijk niet alleen bij me bleef omdat hij zich verplicht voelde? Ontelbare keren! Als je in zo’n situatie terecht komt dan voelt het ineens alsof je als vrouw toch “gemaakt” bent om een kind op de wereld te zetten en als je dat dan niet kan, om wat voor reden dan ook, dan voel je je geen vrouw. Je voelt je nutteloos, waardeloos.
Familie en vrienden bleken ook niet echt een steun. Uiteraard niet allemaal, maar een groot gedeelte begreep niet waarom we hier zoveel moeite voor deden. Zij snapten niet dat we afspraken op het laatste moment weer moesten verzetten, omdat er ineens een echo gedaan diende te worden. Reacties als “Maar jullie zijn toch gelukkig samen?”, “Jullie hebben toch een hond, is dat niet genoeg?” en “Maar dan kan je wel altijd buiten de vakanties op vakantie en denk eens aan hoeveel geld je overhoudt om leuke dingen met zijn tweeën te doen?” ,waren dan ook niet van de lucht. Voor mij een reden om me terug te trekken, dingen niet meer te delen en als een soort stil vogeltje op verjaardagen te gaan zitten. Wat dan weer geïnterpreteerd werd als “ze voelt zich te goed voor ons en ze mag ons niet”, maar het interesseerde me eigenlijk allemaal niets. Mijn hele leven draaide om het krijgen van een kindje en daarvoor werd alles aan de kant geschoven. Op dat moment misschien nog wel onderbewust, maar als ik er nu op terugkijk dan zie ik dat wel degelijk.
Op naar het volgende middel, er was een nieuw middel op de markt dat niet chemisch maar op natuurlijke wijze gemaakt zou zijn. Na 3 x verhogen van de dosering was daar dan eindelijk resultaat. De molen kon een stapje verder en we mochten op voor IUI. IUI komt er eigenlijk op neer dat ze een eiblaasje met daarin een eicel laten groeien (natuurlijk of met hormonen). Alles moet worden bijgehouden, zodra hij groot genoeg is wordt er een injectie gezet met een middel dat ervoor zorgt dat de eicel gaat rijpen, dat hij een aantal uur daarna (precies getimed) openbarst en de eicel dan vrijkomt. Dan wordt er geïnsemineerd en is het afwachten…. Poging 1: mislukt… poging 2: mislukt…, poging 3….mislukt. En de tijd verstreek….
Inmiddels was mijn leven een soort cyclus van werk en hormonen geworden en was ik echt niet meer bezig met wat dan ook daarbuiten. Uiteindelijk besloten we het gesprek met de gyn aan te gaan, want had dit wel zin? De conclusie kwam snel: eigenlijk had het geen zin op deze manier. We kregen een stapel folders mee en werden op de wachtlijst gezet voor IVF. Het klonk altijd zo ver weg, maar nu waren we er toch aangekomen. Die wachtlijst bleek eigenlijk niet veel voor te stellen. Een gesprek waarin werd aangegeven dat de verzekering liever had dat we nog een keer IUI zouden proberen, want bij 4 pogingen was de kans het grootste, etc. Het voelde heel raar om voor een verzekering een poging te doen. Maar ja, je doet inmiddels alles zonder heel veel nadenken. De poging kwam en aangezien we er niets van verwachten, besloten we samen op vakantie te gaan. Even weg voordat we aan de IVF zouden beginnen, een aantal dagen naar Disneyland om bij te komen van alles. Een paar dagen voordat we weggingen, stond ik (zoals gewoonlijk inmiddels) om 5.00 uur ’s ochtends in een fel verlichte badkamer naar een test te staren. Twee streepjes werden langzaam zichtbaar……ik was zwanger! Het duurde even voordat het doordrong, ik leefde voor mijn gevoel echt in een droomwereld.
De koffers voor Disney werden gepakt en we gingen op weg naar Parijs. Ik had hele visioenen van alle leuke dingen die ik daar zou gaan kopen, ondanks dat ik net 4 weken zwanger was. Doordat je er zolang en zo intensief mee bezig bent, lijkt het in je hoofd alsof je al maanden zwanger bent.
Op dag 2 in Disney voelde ik met rot. Buikpijn en slecht geslapen en het is moeilijk te omschrijven, maar het voelde niet goed. Ik ben van toilet naar toilet gegaan…de hele dag. Halverwege de dag begon ik te bloeden. Eerst een beetje, maar al snel werd de pijn steeds heftiger en was wel duidelijk dat het niet goed was. Een telefoontje naar het ziekenhuis bevestigde eigenlijk wel wat ik al wist. Ik was ook pas 5 weken zwanger en normaal weet je het misschien nog niet eens, maar door dat ellendige voortraject ben je er dag in dag uit de hele dag mee bezig en was het voor mij toch wel een enorme schok. Voor mijn man uiteraard ook en gelukkig hebben wij er samen altijd goed over kunnen praten!
Bij terugkomst in Nederland was daar de echo… de echo die bevestigde dat er niets meer was….
.jpg)