Kindermusthaves

BLOG: De Medische Molen deel 3…..

BLOG: De Medische Molen deel 3…..
29 februari Ik ben Lisette, net 37 geworden (eerste keer dat ik het zo typ en voel me ineens heel oud ;-)) en ik woon in Heemskerk. Ik ben getrouwd met Sander en moeder van 3 kinderen. Een meisje/jongen tweeling van 6,5 en een kleine man van 16 maanden.

Bij terugkomst in Nederland was daar de echo die bevestigde dat er niets meer was.  Vrij snel daarna begon de IVF.
De IVF ging hier toen nog samen met twee ziekenhuizen in Rotterdam, maar vanaf het begin af aan liep alles stroef. De gyn wilde heel “laag” met de medicatie beginnen, terwijl het doel nu eigenlijk was om zoveel mogelijk eiblaasjes laten groeien. Bij de IUI hadden we al gezien dat er met een lage dosering weinig gebeurde en discussies over de dosering waren dan ook niet van de lucht.

Uiteindelijk bleek er niet veel op gang te komen en werd van de 1 op de andere dag de dosering van de laagste naar de hoogste hoeveelheid opgeschroefd. Het gevolg was dat ik bloed-en bloed chagrijnig de wereld door stuiterde. Doordat er nu wel wat gebeurde (weinig, maar wel iets), moesten we “ineens” op een zondag langskomen voor een echo.

Op dat moment bevonden wij ons in Drenthe voor een familieweekend. Dit hield dus in dat we vanuit Drenthe naar huis moesten voor de echo. Dit kwam natuurlijk helemaal niet uit, maar ja….je hebt er alles voor over. Bij aankomst in het ziekenhuis troffen we een ontzettend chagrijnige, vrouwelijke gyn die duidelijk maakte dat ze er niet van gediend was dat ze voor zoiets onnozels als IVF op haar vrije zondag naar het ziekenhuis moest komen.

Mijn man heeft haar nog wel verteld dat ze dan misschien beter geen gyn had kunnen worden en dat ze gewoon dienst had, maar haar humeur werd er niet beter van. Ik lag nog niet eens of de echo werd gemaakt en op het scherm was alleen maar sneeuw te zien, volgens mij stond het niet eens aan.

De echo werd meteen afgebroken, er was niets en er kwam niets was haar conclusie. IVF was niets voor ons, dus ik moest maar wachten tot ik ongesteld zou worden en dan maar eens kijken naar adoptie. En weg was ze. Laat ik het erop houden dat ik nog net niet de kamer heb afgebroken. Ik heb in elk geval nog nooit zo hard gehuild.

Daar stonden we dan….vol met hormonen, maar zonder kindje en in één keer was mijn hele toekomst in elkaar gestort. Mijn man was woest en belde meteen met Rotterdam om een second opinion te vragen. We kregen een super lieve dame aan de lijn. Zij hoorde alles van ons aan en uiteindelijk plande ze voor maandagochtend een afspraak voor ons in. Ondank dat ze dit helemaal niet mocht.

Het werd uiteindelijk maandagochtend en er werd in Rotterdam een echo gemaakt. Drie hele mooie en grote eiblaasjes verschenen op het scherm. Voor IVF wil je eigenlijk toch wel 6 of 7 eiblaasjes dus de kansen waren klein. Maar ze waren er wel en er moest dus besloten gaan worden. De blaasjes waren al zo groot dat we direct moesten beslissen en dan meteen de volgende dag een punctie zouden hebben. De gyn ging de kamer uit, we keken elkaar aan en eigenlijk wisten we het allebei al: we gingen ervoor. De kansen waren heel klein, maar het voelde goed. Het feit dat we een second opinion geëist hadden en er nu ineens wél kansen waren, dat voelde alsof het zo had moeten zijn en we het moesten doen.

De volgende dag reden we opnieuw richting Rotterdam. Over de punctie zal ik niet verder uitweiden, ik kan alleen maar zeggen…. AU! Doordat er in Rotterdam met 2 ziekenhuizen werd gewerkt, bleef ik na de punctie achter op de uitslaapkamer in het ene ziekenhuis en ging mijn man met een warmhoudkoffertje naar het andere ziekenhuis. Daar werd gekeken hoeveel eitjes er in de 3 blaasjes te vinden waren. Soms zijn er namelijk wel blaasjes, maar geen eitjes. Uiteindelijk bleken er gelukkig 3 eitjes te zijn en toen begon het volgende wachten. Zou er een bevruchting plaatsvinden en zou er teruggeplaatst mogen worden?

Een aantal dagen later mochten we bellen tussen 10.00 uur en 10.30 uur, dus om 10.00 uur hing ik gelijk aan de lijn. Toen kwam het verlossende woord, er zou teruggeplaatst gaan worden. Dus wij weer naar Rotterdam en daar bleek dat er van de 3 eitjes, 2 bevrucht waren. Dit leverde de volgende vraag op:  gaan we er 1 of 2 terugplaatsen? Totaal niet over nagedacht.

2 leek een beter idee, want als je er 2 terugplaatst dan zal de kans dat er 1 blijft zitten toch wel groter zijn? Klonk logisch. We konden nummer 2 ook nog een paar dagen laten liggen. Dan zou het ziekenhuis bekijken of “hij” zich verder ontwikkelde en dan kon “hij” ingevroren worden. Maar dan moest “hij” later weer ontdooit worden en daar viel weer zoveel procent af, dus “doe er dan maar 2” was mijn idee. Achteraf weet ik nu hoe slecht voorbereid en hoe naïef ik was.

Wat toen kwam zijn de ergste 2 weken die je je maar kunt voorstellen. Wachten tot er iets gebeurt…of niet gebeurt. Ik dacht, toen ik in de molen terecht kwam, dat de medicijnen en de onderzoeken het ergste zouden zijn. Maar de wachtweken….wachten tot je wel of niet ongesteld wordt, zijn het ergste wat ik ooit meegemaakt heb. Het is een constante marteling van gedachten, gevoelens en totale emotionele instorting. Je voelt van alles, maar is het goed of juist niet? Je wilt niet te optimistisch zijn, maar aan de andere kant…je voelt van alles dus misschien ben je wel zwanger. 24 uur per dag ben je er élke minuut mee bezig.

Na de hel van 2 weken wachten, was daar dan weer die test. Die testen waar je vanzelf 2 streepjes gaat zien. Ook al zijn ze er niet, je wilt ze gewoon zien en blijft dus net zolang staren tot ze er staan. Mijn man en ik hadden afgesproken te wachten tot woensdag, dat is mijn vrije dag en mijn man werkt dan thuis dus dan hadden we de hele dag om bij te komen van het resultaat.

Dinsdagochtend zat ik om 6 uur op de toilet en ik kon het gewoon niet laten. Zoals gewoonlijk zat ik weer te staren naar de test. Man geïrriteerd, want we zouden toch wachten? En terwijl hij onder de douche kroop, bleef ik met kloppend hart naar die test staren… ik werd echt gek… ik zag ze weer, die 2 streepjes. Ze werden eigenlijk wel heel duidelijk, misschien was ik toch niet gek…. zou het dan toch…. Uiteindelijk konden we er niet lang van genieten want we moesten naar ons werk. Ik heb niets gedaan die dag, ik heb alleen maar elke keer opnieuw op de wc gezeten, wachtend op bloed en starend naar de test die ik meegenomen had.

De volgende dag begon ik de dag super misselijk en dat stopte niet. De mevrouw van moeders voor moeders kwam een week later en ondanks dat ik zelf al een test of 10 had gedaan, was het zien van haar test toch nog wel even speciaal voor mij. Bij 8 weken hadden we een echo. Vanaf de dag na de 2 streepjes had ik niets anders gedaan dan overgeven, dus ik was er eigenlijk wel gerust op. Ik had zelfs de grap over een tweeling al gemaakt. Wisten wij veel… Ik staarde naar het scherm en de eerste reactie van de dame was… aha… jullie hebben er 2 terug laten plaatsen. Ik dacht nog, dat heeft ze in onze status gelezen, maar mijn man die “rook” argwaan en riep meteen.. “hoe weet u dat”? Al snel zagen we in beeld 2 kleine hartjes kloppen. Ik was zwanger van een tweeling….

Bij 38,5 week kwamen uiteindelijk onze 2 wondertjes ter wereld en waren we ineens met 4. Het is een verschrikkelijke zwangerschap geweest: uitdroging, opnames, allergieën, blaasontstekingen en nog meer opnames, maar ik heb niet geklaagd. Ik wilde graag een kindje en ik was zwanger van 2…hoe kon ik dan klagen?