.png){kind=logo}
15 maart
De moederpuberteit.
Dacht je alles gehad te hebben...
In het tweede jaar van het moederschap ben je klaar met de zoektocht naar jezelf. Missie geslaagd! Je bent getransformeerd naar een echte moeder. Je hebt alles onder controle. Je spreekt weer regelmatig met vriendinnen af, je hebt je pré zwangerschapsfiguur weer (soort van) terug en je humeur is weer beter.
Je hebt jezelf inmiddels wijs gemaakt dat de striae, het buikflubje en overige losse huidelementen horen bij het zijn van een moeder.
Het burgertrut gehalte is inmiddels teruggebracht naar een meer acceptabel niveau. Ook heb je een nieuwe kledingstijl gevonden waarin je je pré zwangerschap kledingstijl hebt gemixt met je 'moeke look'.
Het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk dat opvoeden. Gewoon structuur, regelmaat en vooral consequent zijn.
De zeurende en om alles huilende kinderen zijn gewoon het product van al die inconsequente moeders. Jouw kind is heel makkelijk, huilt bijna niet, en is altijd vrolijk. Je bent trots...en terecht! Jouw kind heeft nooit vieze kleren aan, loopt niet met een gezicht vol uitgesmeerde snot rond en de nagels van jouw kind zijn altijd schoon.
En dan bereikt jouw kindje de fantastische leeftijd van 2,5 jaar. De peuterpuberteit. De koppigheidsfase. De ‘ik ben twee en zeg NEE’ fase.
Het consequent zijn heeft zijn vruchten afgeworpen. Jouw peuter zegt namelijk consequent ‘NEE’. Op alles. De eerste paar weken van deze fase reageer je pedagogisch verantwoord zoals nooit tevoren. Je bent nog consequenter, want jouw 2,5 jarige gaat niet bepalen wat er allemaal gebeurt. Hell no!
Of wacht… toch wel. Je hele routine is in de war geschopt. Je komt erachter dat jouw standvastigheid meer op mierenneuken lijkt. Je lijkt wel een control freak geworden, alles moet gaan zoals jij in gedachten hebt. En dat levert strijd, een huilende peuter en een heleboel gedoe om alleen maar een paar schoenen aan te krijgen. Maar wacht, dat gebeurde toch alleen bij de inconsequente moeders?!
De moederpuberteit fase is een feit!
Je systeem raakt van slag, je routine klopt voor geen ene meter meer en je hebt jezelf er nu wel erg vaak op betrapt dat je uit gemakzucht de televisie aanzet. ERROR! Niks klopt meer. Na 2 maanden achter je peuter aan gehobbeld te hebben, ben je het zat. Je begint te protesteren, want je eerder voorgenomen opvoeding blijkt in de praktijk nauwelijks haalbaar. Of nou ja, wel als je alles ‘volgens de boekjes’ wil doen. Fuck it… Jij gaat nu gewoon écht je gevoel volgen. En daar is dan de start van de moederpuberteit.
Een nieuwe fase. Je irriteert je mateloos.
Soms word je gewoon echt boos. En op sommige momenten haalt je kleine schatje het bloed onder je nagels vandaan, waardoor je zelf even op de gang gaat staan voor een time-out.
Aan het einde van je moederpuberteit fase, realiseer je je dat het opvoeden nu pas begint. Jouw makkelijke en altijd vrolijke kind is veranderd in een huilende, koppige en tegendraadse draak. Jouw altijd schone kind, verandert in een kind met vlekken, een snotneus en soms vieze nagels. Simpelweg omdat ze lekker buiten spelen, zelfstandig eten en niet meer constant willen worden afgeveegd met babydoekjes. En ook al haat je de vlekken, het snot en de vieze nagels… je realiseert je dat je geen kind wil creëren die overal vies van is. Dus je gaat compromissen sluiten met jezelf. Jouw grens van wat je acceptabel vindt, verschuift. Dat is lastig en wederom verander je.
Jouw leven ziet er ineens weer heel anders uit.
Je laat de restjes overdreven pedagogisch verantwoorde strategieën los. Je begint je opvoedingsopvattingen te versoepelen. Of eigenlijk gewoon realistischer te maken. Je begrijpt de moeders in de supermarkt met de jengelende kinderen ineens een stuk beter…
En zo kom je in de nieuwe moederfase. De ‘ik volg mijn gevoel ipv de boekjes’ fase.
Je wordt makkelijker, minder consequent. Of nou ja, je wordt consequenter op andere gebieden. En de knop gaat definitief om als je op een dag naar je zelfstandige, volhardende peuter kijkt en je ineens daar een individu, een eigen persoontje ziet staan. Met een mening, eigen emoties en zeer specifieke voorkeuren. En wat je dan voelt is…… trots! (en een beetje angst, want jeetje wat gaat alles snel)
Na een inwerkperiode van 2,5 jaar, mag je nu echt aan de bak met opvoeden. Ik zeg… succes lieve mama’s!
Dacht je alles gehad te hebben...
In het tweede jaar van het moederschap ben je klaar met de zoektocht naar jezelf. Missie geslaagd! Je bent getransformeerd naar een echte moeder. Je hebt alles onder controle. Je spreekt weer regelmatig met vriendinnen af, je hebt je pré zwangerschapsfiguur weer (soort van) terug en je humeur is weer beter.
Je hebt jezelf inmiddels wijs gemaakt dat de striae, het buikflubje en overige losse huidelementen horen bij het zijn van een moeder.
Het burgertrut gehalte is inmiddels teruggebracht naar een meer acceptabel niveau. Ook heb je een nieuwe kledingstijl gevonden waarin je je pré zwangerschap kledingstijl hebt gemixt met je 'moeke look'.
Het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk dat opvoeden. Gewoon structuur, regelmaat en vooral consequent zijn.
De zeurende en om alles huilende kinderen zijn gewoon het product van al die inconsequente moeders. Jouw kind is heel makkelijk, huilt bijna niet, en is altijd vrolijk. Je bent trots...en terecht! Jouw kind heeft nooit vieze kleren aan, loopt niet met een gezicht vol uitgesmeerde snot rond en de nagels van jouw kind zijn altijd schoon.
En dan bereikt jouw kindje de fantastische leeftijd van 2,5 jaar. De peuterpuberteit. De koppigheidsfase. De ‘ik ben twee en zeg NEE’ fase.
Het consequent zijn heeft zijn vruchten afgeworpen. Jouw peuter zegt namelijk consequent ‘NEE’. Op alles. De eerste paar weken van deze fase reageer je pedagogisch verantwoord zoals nooit tevoren. Je bent nog consequenter, want jouw 2,5 jarige gaat niet bepalen wat er allemaal gebeurt. Hell no!
Of wacht… toch wel. Je hele routine is in de war geschopt. Je komt erachter dat jouw standvastigheid meer op mierenneuken lijkt. Je lijkt wel een control freak geworden, alles moet gaan zoals jij in gedachten hebt. En dat levert strijd, een huilende peuter en een heleboel gedoe om alleen maar een paar schoenen aan te krijgen. Maar wacht, dat gebeurde toch alleen bij de inconsequente moeders?!
De moederpuberteit fase is een feit!
Je systeem raakt van slag, je routine klopt voor geen ene meter meer en je hebt jezelf er nu wel erg vaak op betrapt dat je uit gemakzucht de televisie aanzet. ERROR! Niks klopt meer. Na 2 maanden achter je peuter aan gehobbeld te hebben, ben je het zat. Je begint te protesteren, want je eerder voorgenomen opvoeding blijkt in de praktijk nauwelijks haalbaar. Of nou ja, wel als je alles ‘volgens de boekjes’ wil doen. Fuck it… Jij gaat nu gewoon écht je gevoel volgen. En daar is dan de start van de moederpuberteit.
Een nieuwe fase. Je irriteert je mateloos.
Soms word je gewoon echt boos. En op sommige momenten haalt je kleine schatje het bloed onder je nagels vandaan, waardoor je zelf even op de gang gaat staan voor een time-out.
Aan het einde van je moederpuberteit fase, realiseer je je dat het opvoeden nu pas begint. Jouw makkelijke en altijd vrolijke kind is veranderd in een huilende, koppige en tegendraadse draak. Jouw altijd schone kind, verandert in een kind met vlekken, een snotneus en soms vieze nagels. Simpelweg omdat ze lekker buiten spelen, zelfstandig eten en niet meer constant willen worden afgeveegd met babydoekjes. En ook al haat je de vlekken, het snot en de vieze nagels… je realiseert je dat je geen kind wil creëren die overal vies van is. Dus je gaat compromissen sluiten met jezelf. Jouw grens van wat je acceptabel vindt, verschuift. Dat is lastig en wederom verander je.
Jouw leven ziet er ineens weer heel anders uit.
Je laat de restjes overdreven pedagogisch verantwoorde strategieën los. Je begint je opvoedingsopvattingen te versoepelen. Of eigenlijk gewoon realistischer te maken. Je begrijpt de moeders in de supermarkt met de jengelende kinderen ineens een stuk beter…
En zo kom je in de nieuwe moederfase. De ‘ik volg mijn gevoel ipv de boekjes’ fase.
Je wordt makkelijker, minder consequent. Of nou ja, je wordt consequenter op andere gebieden. En de knop gaat definitief om als je op een dag naar je zelfstandige, volhardende peuter kijkt en je ineens daar een individu, een eigen persoontje ziet staan. Met een mening, eigen emoties en zeer specifieke voorkeuren. En wat je dan voelt is…… trots! (en een beetje angst, want jeetje wat gaat alles snel)
Na een inwerkperiode van 2,5 jaar, mag je nu echt aan de bak met opvoeden. Ik zeg… succes lieve mama’s!
.jpg)