.png){kind=logo}
27 maart
Je kent ze wel…van DIÉ moeders. Je ziet ze rondhangen met hun soortgenoten rond het schoolplein, de sportschool, supermarkt of in een hip restaurant. De ‘Fuck It’ moeders, de Transformers, de Etiquette moeders, de Opperindiaan, de Groene moeders en de Ontwerpers.
De moeder posse
Iedere moeder kent ze nog van vroeger… Pubers die samen een ‘posse’ vormen. De groepjes alto’s, gabbers, gothics, nurds, aso’s en weet ik het allemaal wat voor groepjes nog meer. Zij vormden samen een eenheid, een posse. Ze begrepen elkaar. Maar de ene posse begreep zo goed als niets van een andere posse. Moeders…het zijn eigenlijk net pubers.
Moeilijk doen om het eten met mes en vork?! No way! De ‘fuck It’ moeders
Mijn visie ‘niks is zo veranderlijk als de opvoeding van je kind’ valt niet altijd bij iedereen in goede aard. Ik kan nogal makkelijk zijn en echte vaste regels heb ik niet. Niet mijn stijl zeg maar. Zo heb ik geen zin om elke fucking keer te zeggen dat mijn dochter met mes en vork moet eten. Ik bied aan, geef het voorbeeld en roep zo nu en dan dat ze als een Neanderthaler eet. Mijn insteek: ze gaat het doen wanneer ze er zelf de meerwaarde van in gaat zien. De ‘Fuck It’ moeders. Veranderlijk. Geen peil op te trekken moeders. De opvoeding is voornamelijk situatie afhankelijk. Deze moeders zijn te herkennen aan het veranderlijke uiterlijk, manier van contact maken en impulsiviteit.
De Etiquette moeders
En daar bots ik met de moeders die dé etiquette heel belangrijk vinden, de altijd keurige moeders. De moeders die sociaal geaccepteerd willen worden. Waarvan de kinderen in sociale situaties heel vaak ‘en wat zeg je dan’ te horen krijgen.
Het is natuurlijk ook wel heel erg onbeleefd om als 3 jarige geen luid en duidelijke ‘dank je wel’ te zeggen als je je net geopende cadeautje nog in de categorie ‘leuk’ of ‘stom’ aan het plaatsen bent ;). Van jongs af aan worden deze kinderen gewezen op wat ‘hoort’. Ik moet zeggen…die moeders zijn wel verdomde consequent.
De Transformer
Deze moeders zijn te herkennen aan de 'gezichtswissel’. Al pratend met een ander hebben ze een flauwe glimlach op hun mond, knikken heel vaak bevestigend met hun hoofd en ze houden hun eigen handen in elkaar gevouwen voor hun buik. Zodra het gesprek afgelopen is, komt de 'gezichtswissel’. De etiquette moeder krijgt een nietszeggende uitdrukking op haar gezicht, wachtend op de volgende sociaal wenselijke interactie.
De Opperindiaan
Gelijkwaardigheid is voor de ‘ Opperindiaan’ moeders, niet zo belangrijk. De volwassene heeft altijd gelijk, weten het beter en de kinderen doen gewoon wat er gezegd wordt. Klaar. Lekker duidelijk, dat dan weer wel. Een eigen mening is leuk zolang het overeenkomt met de mening van de moeder. Deze moeders zijn te herkennen aan hun strakke blik. En ze gebruiken vaak de woordjes ‘nee’ ‘NU’ en ‘omdat ik het zeg’.
De ‘groene’ moeders
En dan zijn er de moeders die naar de andere kant van de schaal der opvoeders knallen, namelijk de kant waar de moeder geen overwicht heeft. De kinderen bepalen, de moeder volgt. De moeder die ontwijkt en conflicten uit de weg gaat. De ‘groene’ moeders. Deze moeders zijn te herkennen aan hun ietwat onzekere manier van lopen, aan het weglachen van het niet sociaal wenselijke gedrag van hun kind en zij gebruiken nauwelijks het woordje ‘nee’.
De ontwerper
Last but not least: De ontwerper van het perfecte kind. Perfectie staat op nr. 1. Vrienden worden geselecteerd op potentie. Er moet minimaal 4x per week worden gesport, vanaf een jaar of 5. Verschillende clubjes, elke week een feestje waar de kinderen naartoe gaan en zoveel mogelijk foto’s van dat alles op social media plaatsen. Alles moet potentie hebben. Deze kinderen hebben vaak een bewonderingswaardig doorzettingsvermogen. Deze moeders zijn te herkennen aan hun perfect gestylde haar en ze lijken altijd nieuwe schoenen aan te hebben. En op z’n Twents gezegd: ‘Den hef droosjes an t gat’ ;).
De moeder posse
Iedere moeder kent ze nog van vroeger… Pubers die samen een ‘posse’ vormen. De groepjes alto’s, gabbers, gothics, nurds, aso’s en weet ik het allemaal wat voor groepjes nog meer. Zij vormden samen een eenheid, een posse. Ze begrepen elkaar. Maar de ene posse begreep zo goed als niets van een andere posse. Moeders…het zijn eigenlijk net pubers.
Moeilijk doen om het eten met mes en vork?! No way! De ‘fuck It’ moeders
Mijn visie ‘niks is zo veranderlijk als de opvoeding van je kind’ valt niet altijd bij iedereen in goede aard. Ik kan nogal makkelijk zijn en echte vaste regels heb ik niet. Niet mijn stijl zeg maar. Zo heb ik geen zin om elke fucking keer te zeggen dat mijn dochter met mes en vork moet eten. Ik bied aan, geef het voorbeeld en roep zo nu en dan dat ze als een Neanderthaler eet. Mijn insteek: ze gaat het doen wanneer ze er zelf de meerwaarde van in gaat zien. De ‘Fuck It’ moeders. Veranderlijk. Geen peil op te trekken moeders. De opvoeding is voornamelijk situatie afhankelijk. Deze moeders zijn te herkennen aan het veranderlijke uiterlijk, manier van contact maken en impulsiviteit.
De Etiquette moeders
En daar bots ik met de moeders die dé etiquette heel belangrijk vinden, de altijd keurige moeders. De moeders die sociaal geaccepteerd willen worden. Waarvan de kinderen in sociale situaties heel vaak ‘en wat zeg je dan’ te horen krijgen.
Het is natuurlijk ook wel heel erg onbeleefd om als 3 jarige geen luid en duidelijke ‘dank je wel’ te zeggen als je je net geopende cadeautje nog in de categorie ‘leuk’ of ‘stom’ aan het plaatsen bent ;). Van jongs af aan worden deze kinderen gewezen op wat ‘hoort’. Ik moet zeggen…die moeders zijn wel verdomde consequent.
De Transformer
Deze moeders zijn te herkennen aan de 'gezichtswissel’. Al pratend met een ander hebben ze een flauwe glimlach op hun mond, knikken heel vaak bevestigend met hun hoofd en ze houden hun eigen handen in elkaar gevouwen voor hun buik. Zodra het gesprek afgelopen is, komt de 'gezichtswissel’. De etiquette moeder krijgt een nietszeggende uitdrukking op haar gezicht, wachtend op de volgende sociaal wenselijke interactie.
De Opperindiaan
Gelijkwaardigheid is voor de ‘ Opperindiaan’ moeders, niet zo belangrijk. De volwassene heeft altijd gelijk, weten het beter en de kinderen doen gewoon wat er gezegd wordt. Klaar. Lekker duidelijk, dat dan weer wel. Een eigen mening is leuk zolang het overeenkomt met de mening van de moeder. Deze moeders zijn te herkennen aan hun strakke blik. En ze gebruiken vaak de woordjes ‘nee’ ‘NU’ en ‘omdat ik het zeg’.
De ‘groene’ moeders
En dan zijn er de moeders die naar de andere kant van de schaal der opvoeders knallen, namelijk de kant waar de moeder geen overwicht heeft. De kinderen bepalen, de moeder volgt. De moeder die ontwijkt en conflicten uit de weg gaat. De ‘groene’ moeders. Deze moeders zijn te herkennen aan hun ietwat onzekere manier van lopen, aan het weglachen van het niet sociaal wenselijke gedrag van hun kind en zij gebruiken nauwelijks het woordje ‘nee’.
De ontwerper
Last but not least: De ontwerper van het perfecte kind. Perfectie staat op nr. 1. Vrienden worden geselecteerd op potentie. Er moet minimaal 4x per week worden gesport, vanaf een jaar of 5. Verschillende clubjes, elke week een feestje waar de kinderen naartoe gaan en zoveel mogelijk foto’s van dat alles op social media plaatsen. Alles moet potentie hebben. Deze kinderen hebben vaak een bewonderingswaardig doorzettingsvermogen. Deze moeders zijn te herkennen aan hun perfect gestylde haar en ze lijken altijd nieuwe schoenen aan te hebben. En op z’n Twents gezegd: ‘Den hef droosjes an t gat’ ;).
.jpg)
