Kindermusthaves

BLOG: En toen waren we ‘ineens’ met zijn viertjes

BLOG: En toen waren we ‘ineens’ met zijn viertjes
27 oktober Ik ben Lonneke, 31 jaar, samenwonend met Mark en ons zoontje Luca (2 jaar) in Den Haag. Deze maand is daar zoontje Sam bijgekomen! 

Voel je al wat? Hou je het nog uit? Ben je al aan het aftellen? Eenmaal week 38 in de zwangerschap gepasseerd, is het startsein voor mijn omgeving om mij net een beetje extra in de gaten te gaan houden. Als ik even niet bereikbaar ben, volgt er al snel een appje: ‘Lon, gaat alles goed’? De beltonen van de telefoons gaan s’nachts op maximaal volume (het zou toch niet gebeuren dat er niemand bereikbaar is om Luca op te vangen als wij richting ziekenhuis moeten vertrekken ;-)) en Mark wordt per dag nerveuzer. Vanaf week 39 dringt het bij mijzelf ook door dat het nu toch wel echt eraan zit te komen. Als ik s’avonds naar bed ga, schiet er toch elke keer even door mijn hoofd heen ‘zal het vannacht dan misschien…?’. In mijn gedachten begint de bevalling altijd s’nachts.
 
12 oktober
En dan is het 12 oktober, nog 1 dag te gaan tot de uitgerekende datum. S’avonds op de bank denk ik al iets te voelen. Maar hee, de kans dat je op de uitgerekende datum bevalt is zo klein, er gaat echt niks gebeuren vannacht en morgen. Ik zeg ook maar niks tegen Mark voor het naar bed gaan, want die doet al sinds 3 nachten geen oog dicht. Bij elk bezoek aan de toilet van mij schiet hij rechtop in bed: Lon, gaat het goed? Ja, schat niks aan de hand. Ik loop die avond nog een extra keer naar boven om Luca te knuffelen, ondertussen hoor ik een stemmetje in mijn hoofd die zegt: ‘vannacht gaat het gebeuren’. Ik kijk naar mijn lieve, slapende kind en fluister hem toe dat hij de beste en leukste grote broer wordt die de baby zich maar kan wensen.
 
01.30 uur
Ik word wakker en weet direct dat het is begonnen. Ik pak stiekem mijn weeëntimer erbij op mijn telefoon in de hoop dat Mark nog niet wakker wordt. Zo lig ik me een half uurtje te concentreren op wat ik voel. Aangezien ik dit keer iets relaxter richting ziekenhuis wil vertrekken, maak ik Mark wakker en bellen we al snel de Verloskundige en mijn moeder, zij blijft vannacht bij Luca. De VK constateert al lekker wat ontsluiting en met een lege Maxi-Cosi en een volle vluchtkoffer vertrekken we midden in de nacht naar het Haga Ziekenhuis. Luca slapend achterlatend, nog een dikke knuffel van mijn moeder en gelukkig niemand in de wijk die ons ziet vertrekken.
 
06.58 uur
Na een paar heftige uurtjes die mijn lief omschrijft als ‘natuurgeweld’, is daar dan thank god het moment van persen. Net op het moment dat ik roep dit doe ik NOOIT meer, komt daar een prachtig koppie haar tevoorschijn en ook de rest van zijn perfecte lijfje volgt al snel. Om 6.58 uur wordt ons tweede zoontje, onze lieve Sam is geboren! Zo klein, zo mooi en zo volmaakt. Wat een geluk en wat een liefde mogen wij voor de tweede keer ervaren…
 
Ik kan niet wachten tot Luca komt. Na nog wat onderzoekjes is daar dan eindelijk het moment dat ik mijn kind op de gang hoor, enthousiast roepend dat hij wil voetballen met zijn broertje. Met een blij koppie komt hij binnen. Vanaf het moment dat Luca zijn broertje ziet, wil hij alleen nog maar kusjes geven, aaien en Sammie zijn handje beethouden. SMELT! Hoe trots kun je zijn. 
 
Met zijn viertjes rijden we een half uur later naar huis. Het is achter de rug, we hebben een prachtig gezond kind op de wereld gezet en ook deze mama is goed uit de strijd gekomen. Geen helse horror bevalling, maar een mooie geboorte. Ik kijk naar Mark en onze prachtige mannetjes. We hebben 2 kindjes...WAUW! 

Hoe het allemaal gaat? Dat lezen jullie volgende week.
 
Liefs van ons!


Wanneer komt de baby nou?


SMELT


Trotse en lieve papa


1 weekje oud


Julie is niet langer meer de kleinste


Kusjes, kusjes, kusjes


Heel veel beschuit met muisjes