.png){kind=logo}
07 maart
Ik ben Lisette, net 37 geworden (eerste keer dat ik het zo typ en voel me ineens heel oud ;-)) en ik woon in Heemskerk. Ik ben getrouwd met Sander en moeder van 3 kinderen. Een meisje/jongen tweeling van 6,5 en een kleine man van 16 maanden.
Achteraf gezien, is ons traject vrij makkelijk verlopen. Zo dacht ik er toen helemaal niet over, maar het feit dat wij bij poging 1 een tweeling hebben mogen krijgen, zorgde ervoor dat we de rest van de molen helemaal niet hebben gezien. Niet dat ik dat wist op dat moment. Ik zat op een roze wolk met een meisje en een jongetje en riep alleen maar… dit doe ik nooit meer!!!!
Nog geen zes maanden later zaten we weer in het ziekenhuis. Mijn man bleef herhalen dat ik dit niet meer wilde, maar mijn wens was te sterk. Ik stopte alles wat er gebeurd was weg en uiteindelijk na 4 maanden zeuren, zaten we weer in die wachtkamer. Maar nu met een tweeling. Ondanks de tweeling was ik nog steeds super jaloers op andere vrouwen die daar zaten, maar ik had besloten er optimistisch in te gaan. Ik was bij IVF poging 1 zwanger geworden en dat ging nu ook gebeuren…want zo hoort dat toch.
Het hele traject van IUI mochten we nu overslaan en ik kreeg meteen de goede medicijnen op de hoogste dosering, want dat was uiteindelijk wat er de vorige keer nodig was. Toen nog vrolijk begon ik aan de injecties. Ik kreeg al na een paar dagen best veel last van mijn buik, maar volgens de arts hoorde dat er een beetje bij. Prima.
Bij de eerste echo (door 1 van de co-assistenten) bleken er een stuk of 17 eiblaasjes te zijn. Super veel en ze groeiden ook nog eens sneller dan verwacht. De pijn in mijn buik werd steeds erger, maar ik bleef positief: niets aan de hand, even doorbijten.
De laatste echo werd weer door de gynaecoloog gedaan en die vloog bijna tegen het plafond. Alle eiblaasjes, die de co als 1 grote had gezien, bleken minstens 2 kleinere geweest te zijn en dat betekende dat mijn buik vol zat met zo’n 50 (!) eiblaasjes. Dat hield een enorme en gevaarlijke overstimulatie in. De poging moest worden afgebroken, maar daar was ik het niet mee eens. Had ik eindelijk zoveel eiblaasjes en dan werd er niks mee gedaan!
Uiteindelijk werd besloten om nog 1 x hormonen toe te dienen en dan de volgende dag de injectie (voor de rijping), de dag erna vond dan de punctie plaats. Bij 3 eitjes was dit al zeer pijnlijk, maar bij zoveel eitjes was het nog heel veel malen erger. Bij nummer 20 wilde de arts stoppen, maar ik werd boos en schijn geschreeuwd te hebben dat hij door moest gaan met prikken. Ik dacht: ik lig hier nu toch, prikken met die hap…. De gyn heeft zo’n 40 blaasjes geprikt en uiteindelijk bleken daar 36 uitjes uitgekomen te zijn. Zoiets hadden ze nog nooit gezien. Zoveel eitjes!
Alles ging de broeikas in en de terugplaatsing kwam. Dit keer van 1, want 2 mocht niet meer en een paar dagen later bleek dat er 28 embryo’s hadden gevormd. Die werden allemaal ingevroren. Maar die verwachtte ik niet nodig hebben, want bij mij ging het altijd in 1 x goed.
Het ging natuurlijk niet goed, ik werd ongesteld en was totaal van de kaart. Hoe kon dat nou? We gingen de molen weer in met andere pillen, dit keer om de cyclus te reguleren en na zo’n 2 weken mocht er gebeld worden en zou blijken of het embryo goed ontdooid was. Hierna begonnen lange jaren van terugplaatsingen en mislukkingen….
Als je in dit traject zit en je wilt heel graag je eerste kindje, dan snap je niets van moeders die er al 2 hebben en toch nog “zeuren”. Je bent stik jaloers dat zij wel kinderen hebben. Maar ik heb ervaren dat de wens voor nog een kindje weer minstens net zo sterk is. Misschien zelfs nog wel sterker, omdat je ook werkelijk weet waar je het voor doet. Je weet hoe het is om moeder te zijn.
Na 2,5 jaar mislukte pogingen, overleed mijn moeder. Uiteindelijk was het toch vrij onverwacht en wij zaten op dat moment middenin poging zoveel. Het liep zelfs zo dat we op de dag van de crematie nog een terugplaatsing hadden. Op één of andere manier vond ik het ook wel weer mooi, mijn moeder verliet ons maar er kwam een kindje bij. Want ik was ervan overtuigd dat dit dan DE poging was.
Toen ik 2 weken later ongesteld werd, was ik er zo verschrikkelijk klaar mee. Ik wilde gewoon niet meer en we besloten te stoppen. Snel begon het gewone leven weer. Kindjes naar de peuterspeelzaal, werken. Maar elke keer als ik langs het VU reed, dacht ik aan mijn embryo’s die daar nog in de vriezer lagen.
Zo’n 3 maanden verder besloten we het toch weer opnieuw te proberen. En daar gingen we weer. Poging na poging en mislukking na mislukking. Vlak voordat onze tweeling aan de kleuterschool zou beginnen (en dus inmiddels zo’n 3,5 jaar verder) en een week voordat we op vakantie zouden gaan, waren daar dan ineens de 2 streepjes. Achteraf kan ik zeggen dat het nooit goed gevoeld heeft. Op onze eerste vakantiedag, tijdens het uitpakken (ver weg in Drenthe), ging het mis. Overal bloed, veel pijn en vooral heel veel verdriet. Waarom ging het bij ons steeds mis, waarom was ik niet gewoon in staat zwanger te worden en te blijven?
Uiteindelijk was het een hele rare vakantie van 2 weken onwijs veel verdriet, maar toch ook heel veel plezier met onze kleine ondeugden. Hierdoor kwam ik steeds meer tot het besef dat ik eigenlijk heel gelukkig was met het gezin dat ik had en het tegenover hun niet eerlijk was om elke keer weer door die ellende heen te moeten. Mijn kinderen hadden hier niet om gevraagd.
Eenmaal thuis en weer in het ziekenhuis begon alles echter gewoon weer van vooraf aan. Toch bleef het “stoppen” in mijn achterhoofd hangen, maar doordat er nog rietjes in de vriezer lagen, kon ik het idee van een kindje niet loslaten. Uiteindelijk kwam het einde van de rietjes in zicht. En toen ik ook nog eens heel erg ziek werd van een bacterie en er een poging uitgesteld moest worden (tot mijn grote frustratie), besloot ik definitief dat het klaar was. Ik zou de poging afmaken en dan wilde ik echt niet meer.
Mijn man was het sowieso allemaal al zat, dus dat was geen probleem. De terugplaatsing kwam en voor het eerst in al die jaren was de eerste week minder erg dan normaal. Ik ging “gewoon” door met dingen doen en lag niet als een soort zombie te wachten op de dag des oordeels. Week 2 werd wel weer de verschrikking die ik gewend was, want ik voelde weer van alles.
Uiteindelijk besloten we om op eerste Kerstdag te testen. Een vrije dag, dus we hadden de hele dag de tijd om het resultaat te verwerken en ’s avonds genoeg afleiding door het etentje met familie. We hadden aan het begin van het traject besloten om niemand van onze familie en overgebleven familie in te lichten, dus zij wisten niet waar wij ons al jaren in bevonden.
Rond een uur of 7 zat ik onder een lamp te staren naar de test. Op één of andere manier had ik zomaar het gevoel dat ik wist wat er zou gaan komen. Het voelde gewoon anders dan al die andere keren. En daar was hij dan: een positieve test! Er was angst, maar vooral blijdschap en ik heb de hele avond aan het diner alleen maar zitten stralen. Ondanks dat ik heel bang was voor een miskraam, was ik er toch wel van overtuigd dat het goed zou komen. Uiteindelijk werd na een zwangerschap van 38 weken en 6 dagen een kerngezond mannetje geboren en was het na 4,5 jaar medische molen dan toch eindelijk gelukt.
De medische molen is een werkelijke hel die ik mijn ergste vijand niet toe zou wensen. Zolang je het niet zelf hebt meegemaakt, kun je het nooit begrijpen…hoe je het ook probeert. Voor familie en vrienden is het niet te begrijpen en zelfs als ze doen alsof ze een idee hebben, ze hebben het eigenlijk niet. Al je prioriteiten veranderen en je leven gaat draaien om het traject. De teleurstellingen en de emotionele achtbaan zijn verschrikkelijk en het is moeilijk om alles onder woorden te brengen. Toch heb ik zelf gemerkt dat er niets zo belangrijk is als blijven praten met je partner. Waar het probleem ook ligt, je staat er samen in en dus is het een probleem dat je samen door moet. De molen is voor de vrouw het meest belastend op het medische vlak (meestal in ieder geval), maar emotioneel is het eigenlijk gewoon het zwaarst en dat moet je echt samen doen. Praat ook met je arts en er is ook hulp. Hulp in de vorm van begeleiding of de stichting Freya, maar het komt niet vanzelf, je moet erom vragen (helaas).
Nu zo’n 1,5 jaar na de geboorte van onze kleinste man, realiseer ik mij bijna elke dag hoe gelukkig wij zijn met 3 gezonde kinderen, dat het uiteindelijk is gelukt. Er zijn genoeg mensen die nog in de molen zitten of de molen nog in moeten gaan en het enige wat ik eigenlijk kan zeggen is: verlies nooit je hoop, want het kan echt! Hopelijk is mijn verhaal voor deze mensen een kleine houvast om in te zien dat het zwaar, oneerlijk, frustrerend en gewoon een hel is, maar dat het uiteindelijk allemaal goed kan komen!
Achteraf gezien, is ons traject vrij makkelijk verlopen. Zo dacht ik er toen helemaal niet over, maar het feit dat wij bij poging 1 een tweeling hebben mogen krijgen, zorgde ervoor dat we de rest van de molen helemaal niet hebben gezien. Niet dat ik dat wist op dat moment. Ik zat op een roze wolk met een meisje en een jongetje en riep alleen maar… dit doe ik nooit meer!!!!
Nog geen zes maanden later zaten we weer in het ziekenhuis. Mijn man bleef herhalen dat ik dit niet meer wilde, maar mijn wens was te sterk. Ik stopte alles wat er gebeurd was weg en uiteindelijk na 4 maanden zeuren, zaten we weer in die wachtkamer. Maar nu met een tweeling. Ondanks de tweeling was ik nog steeds super jaloers op andere vrouwen die daar zaten, maar ik had besloten er optimistisch in te gaan. Ik was bij IVF poging 1 zwanger geworden en dat ging nu ook gebeuren…want zo hoort dat toch.
Het hele traject van IUI mochten we nu overslaan en ik kreeg meteen de goede medicijnen op de hoogste dosering, want dat was uiteindelijk wat er de vorige keer nodig was. Toen nog vrolijk begon ik aan de injecties. Ik kreeg al na een paar dagen best veel last van mijn buik, maar volgens de arts hoorde dat er een beetje bij. Prima.
Bij de eerste echo (door 1 van de co-assistenten) bleken er een stuk of 17 eiblaasjes te zijn. Super veel en ze groeiden ook nog eens sneller dan verwacht. De pijn in mijn buik werd steeds erger, maar ik bleef positief: niets aan de hand, even doorbijten.
De laatste echo werd weer door de gynaecoloog gedaan en die vloog bijna tegen het plafond. Alle eiblaasjes, die de co als 1 grote had gezien, bleken minstens 2 kleinere geweest te zijn en dat betekende dat mijn buik vol zat met zo’n 50 (!) eiblaasjes. Dat hield een enorme en gevaarlijke overstimulatie in. De poging moest worden afgebroken, maar daar was ik het niet mee eens. Had ik eindelijk zoveel eiblaasjes en dan werd er niks mee gedaan!
Uiteindelijk werd besloten om nog 1 x hormonen toe te dienen en dan de volgende dag de injectie (voor de rijping), de dag erna vond dan de punctie plaats. Bij 3 eitjes was dit al zeer pijnlijk, maar bij zoveel eitjes was het nog heel veel malen erger. Bij nummer 20 wilde de arts stoppen, maar ik werd boos en schijn geschreeuwd te hebben dat hij door moest gaan met prikken. Ik dacht: ik lig hier nu toch, prikken met die hap…. De gyn heeft zo’n 40 blaasjes geprikt en uiteindelijk bleken daar 36 uitjes uitgekomen te zijn. Zoiets hadden ze nog nooit gezien. Zoveel eitjes!
Alles ging de broeikas in en de terugplaatsing kwam. Dit keer van 1, want 2 mocht niet meer en een paar dagen later bleek dat er 28 embryo’s hadden gevormd. Die werden allemaal ingevroren. Maar die verwachtte ik niet nodig hebben, want bij mij ging het altijd in 1 x goed.
Het ging natuurlijk niet goed, ik werd ongesteld en was totaal van de kaart. Hoe kon dat nou? We gingen de molen weer in met andere pillen, dit keer om de cyclus te reguleren en na zo’n 2 weken mocht er gebeld worden en zou blijken of het embryo goed ontdooid was. Hierna begonnen lange jaren van terugplaatsingen en mislukkingen….
Als je in dit traject zit en je wilt heel graag je eerste kindje, dan snap je niets van moeders die er al 2 hebben en toch nog “zeuren”. Je bent stik jaloers dat zij wel kinderen hebben. Maar ik heb ervaren dat de wens voor nog een kindje weer minstens net zo sterk is. Misschien zelfs nog wel sterker, omdat je ook werkelijk weet waar je het voor doet. Je weet hoe het is om moeder te zijn.
Na 2,5 jaar mislukte pogingen, overleed mijn moeder. Uiteindelijk was het toch vrij onverwacht en wij zaten op dat moment middenin poging zoveel. Het liep zelfs zo dat we op de dag van de crematie nog een terugplaatsing hadden. Op één of andere manier vond ik het ook wel weer mooi, mijn moeder verliet ons maar er kwam een kindje bij. Want ik was ervan overtuigd dat dit dan DE poging was.
Toen ik 2 weken later ongesteld werd, was ik er zo verschrikkelijk klaar mee. Ik wilde gewoon niet meer en we besloten te stoppen. Snel begon het gewone leven weer. Kindjes naar de peuterspeelzaal, werken. Maar elke keer als ik langs het VU reed, dacht ik aan mijn embryo’s die daar nog in de vriezer lagen.
Zo’n 3 maanden verder besloten we het toch weer opnieuw te proberen. En daar gingen we weer. Poging na poging en mislukking na mislukking. Vlak voordat onze tweeling aan de kleuterschool zou beginnen (en dus inmiddels zo’n 3,5 jaar verder) en een week voordat we op vakantie zouden gaan, waren daar dan ineens de 2 streepjes. Achteraf kan ik zeggen dat het nooit goed gevoeld heeft. Op onze eerste vakantiedag, tijdens het uitpakken (ver weg in Drenthe), ging het mis. Overal bloed, veel pijn en vooral heel veel verdriet. Waarom ging het bij ons steeds mis, waarom was ik niet gewoon in staat zwanger te worden en te blijven?
Uiteindelijk was het een hele rare vakantie van 2 weken onwijs veel verdriet, maar toch ook heel veel plezier met onze kleine ondeugden. Hierdoor kwam ik steeds meer tot het besef dat ik eigenlijk heel gelukkig was met het gezin dat ik had en het tegenover hun niet eerlijk was om elke keer weer door die ellende heen te moeten. Mijn kinderen hadden hier niet om gevraagd.
Eenmaal thuis en weer in het ziekenhuis begon alles echter gewoon weer van vooraf aan. Toch bleef het “stoppen” in mijn achterhoofd hangen, maar doordat er nog rietjes in de vriezer lagen, kon ik het idee van een kindje niet loslaten. Uiteindelijk kwam het einde van de rietjes in zicht. En toen ik ook nog eens heel erg ziek werd van een bacterie en er een poging uitgesteld moest worden (tot mijn grote frustratie), besloot ik definitief dat het klaar was. Ik zou de poging afmaken en dan wilde ik echt niet meer.
Mijn man was het sowieso allemaal al zat, dus dat was geen probleem. De terugplaatsing kwam en voor het eerst in al die jaren was de eerste week minder erg dan normaal. Ik ging “gewoon” door met dingen doen en lag niet als een soort zombie te wachten op de dag des oordeels. Week 2 werd wel weer de verschrikking die ik gewend was, want ik voelde weer van alles.
Uiteindelijk besloten we om op eerste Kerstdag te testen. Een vrije dag, dus we hadden de hele dag de tijd om het resultaat te verwerken en ’s avonds genoeg afleiding door het etentje met familie. We hadden aan het begin van het traject besloten om niemand van onze familie en overgebleven familie in te lichten, dus zij wisten niet waar wij ons al jaren in bevonden.
Rond een uur of 7 zat ik onder een lamp te staren naar de test. Op één of andere manier had ik zomaar het gevoel dat ik wist wat er zou gaan komen. Het voelde gewoon anders dan al die andere keren. En daar was hij dan: een positieve test! Er was angst, maar vooral blijdschap en ik heb de hele avond aan het diner alleen maar zitten stralen. Ondanks dat ik heel bang was voor een miskraam, was ik er toch wel van overtuigd dat het goed zou komen. Uiteindelijk werd na een zwangerschap van 38 weken en 6 dagen een kerngezond mannetje geboren en was het na 4,5 jaar medische molen dan toch eindelijk gelukt.
De medische molen is een werkelijke hel die ik mijn ergste vijand niet toe zou wensen. Zolang je het niet zelf hebt meegemaakt, kun je het nooit begrijpen…hoe je het ook probeert. Voor familie en vrienden is het niet te begrijpen en zelfs als ze doen alsof ze een idee hebben, ze hebben het eigenlijk niet. Al je prioriteiten veranderen en je leven gaat draaien om het traject. De teleurstellingen en de emotionele achtbaan zijn verschrikkelijk en het is moeilijk om alles onder woorden te brengen. Toch heb ik zelf gemerkt dat er niets zo belangrijk is als blijven praten met je partner. Waar het probleem ook ligt, je staat er samen in en dus is het een probleem dat je samen door moet. De molen is voor de vrouw het meest belastend op het medische vlak (meestal in ieder geval), maar emotioneel is het eigenlijk gewoon het zwaarst en dat moet je echt samen doen. Praat ook met je arts en er is ook hulp. Hulp in de vorm van begeleiding of de stichting Freya, maar het komt niet vanzelf, je moet erom vragen (helaas).
Nu zo’n 1,5 jaar na de geboorte van onze kleinste man, realiseer ik mij bijna elke dag hoe gelukkig wij zijn met 3 gezonde kinderen, dat het uiteindelijk is gelukt. Er zijn genoeg mensen die nog in de molen zitten of de molen nog in moeten gaan en het enige wat ik eigenlijk kan zeggen is: verlies nooit je hoop, want het kan echt! Hopelijk is mijn verhaal voor deze mensen een kleine houvast om in te zien dat het zwaar, oneerlijk, frustrerend en gewoon een hel is, maar dat het uiteindelijk allemaal goed kan komen!
.jpg)