.png){kind=logo}
19 januari
Diena is 30 jaar, gelukkig getrouwd met Dave en mama van Liv (1 jaar). Diena is gek op zingen, tekenen en alles wat met haar dochtertje te maken heeft.
Ik moet echt gaan beginnen met mijn goede voornemens voor dit jaar.
Ik ben er normaal gesproken niet van, maar nu heb ik mij bedacht en dat heeft verschillende redenen.
De laatste tijd lijkt het alsof ik altijd maar achter de feiten aanloop.
Ik moet mijzelf smorgens uit bed schoppen, na voor de zoveelste keer door mijn wekker te hebben heen geslapen. Om vervolgens een kwartier mijn ogen te koelen met een washandje en ijskoud water, mocht ik nog een beetje wakker willen worden en nog wat zicht willen hebben.
Als een zombie maak ik koffie. Liv slaapt gelukkig 9 van de 10 keer nog.
Ik besef dat ze elk moment wakker kan worden.
Ik kan niet wachten om een slok koffie te nemen en verbrand mijn tong, au!
We gaan in de versnelling: ik spring gauw onder de douche, pak mijn deo, toilettas en probeer die perkamentrol glad te strijken met mijn CC cream.
Ik moet al lachen als ik mijn consealer pak...like that is gonna work!
Ik kwak het erop en wacht tot ik Liv hoor.
Ik vind het heerlijk om haar uit bed te halen.
Liv lacht altijd meteen...met haar rozige wangetjes en warrige haartjes.
"Hallo liefde, goedemorgen!"
Later zitten wij aan het ontbijt en ben ik nog aan het bijtrekken met een tweede kop koffie.
Valt niet mee!
Verder heb ik laatst mijn verstandskies moeten laten trekken, die natuúúurlijk weer overdwars groeide. Wat een pijn! Als kers op de taart heb ik nu ook een beginnende longontsteking, een oorontsteking en bijholte ontsteking erbij gekregen, dus ik heb nog een excuus ;-) Vanochtend leek het net alsof ik assistente was geweest bij een doorzaag truc van Hans Klok, maar dat Hans was vergeten de zaag uit mijn ruggengraat te halen, zoiets zeg maar. Ik ben even niets waard en alles doet vreselijk pijn.
Het lijkt wel of Liv voelt dat ik mij zo ellendig voel, er is even niets meer te merken van de peuterpuberteit en ze komt regelmatig zomaar bij me zitten, kusjes brengen en knuffelen. Lief ding.
Dat is toch het beste medicijn ooit?! (Ok, ik ben ook erg blij met mijn stootkuur antibiotica).
Mijn mannetje heeft zorgverlof opgenomen en neemt het van me over, de oma's springen ook heel lief in.
Ik check even uit... Ik ga hierna wat beter op mijzelf letten. Veel vitamientjes en op tijd naar bed, daar beginnen we eerst maar mee ;-) Hello 2016!
Ik moet echt gaan beginnen met mijn goede voornemens voor dit jaar.
Ik ben er normaal gesproken niet van, maar nu heb ik mij bedacht en dat heeft verschillende redenen.
De laatste tijd lijkt het alsof ik altijd maar achter de feiten aanloop.
Ik moet mijzelf smorgens uit bed schoppen, na voor de zoveelste keer door mijn wekker te hebben heen geslapen. Om vervolgens een kwartier mijn ogen te koelen met een washandje en ijskoud water, mocht ik nog een beetje wakker willen worden en nog wat zicht willen hebben.
Als een zombie maak ik koffie. Liv slaapt gelukkig 9 van de 10 keer nog.
Ik besef dat ze elk moment wakker kan worden.
Ik kan niet wachten om een slok koffie te nemen en verbrand mijn tong, au!
We gaan in de versnelling: ik spring gauw onder de douche, pak mijn deo, toilettas en probeer die perkamentrol glad te strijken met mijn CC cream.
Ik moet al lachen als ik mijn consealer pak...like that is gonna work!
Ik kwak het erop en wacht tot ik Liv hoor.
Ik vind het heerlijk om haar uit bed te halen.
Liv lacht altijd meteen...met haar rozige wangetjes en warrige haartjes.
"Hallo liefde, goedemorgen!"
Later zitten wij aan het ontbijt en ben ik nog aan het bijtrekken met een tweede kop koffie.
Valt niet mee!
Verder heb ik laatst mijn verstandskies moeten laten trekken, die natuúúurlijk weer overdwars groeide. Wat een pijn! Als kers op de taart heb ik nu ook een beginnende longontsteking, een oorontsteking en bijholte ontsteking erbij gekregen, dus ik heb nog een excuus ;-) Vanochtend leek het net alsof ik assistente was geweest bij een doorzaag truc van Hans Klok, maar dat Hans was vergeten de zaag uit mijn ruggengraat te halen, zoiets zeg maar. Ik ben even niets waard en alles doet vreselijk pijn.
Het lijkt wel of Liv voelt dat ik mij zo ellendig voel, er is even niets meer te merken van de peuterpuberteit en ze komt regelmatig zomaar bij me zitten, kusjes brengen en knuffelen. Lief ding.
Dat is toch het beste medicijn ooit?! (Ok, ik ben ook erg blij met mijn stootkuur antibiotica).
Mijn mannetje heeft zorgverlof opgenomen en neemt het van me over, de oma's springen ook heel lief in.
Ik check even uit... Ik ga hierna wat beter op mijzelf letten. Veel vitamientjes en op tijd naar bed, daar beginnen we eerst maar mee ;-) Hello 2016!
.jpg)