Kindermusthaves

BLOG: Loslaten!

BLOG: Loslaten!
21 november Mijn naam is Hellen, een 35-jarige moeder met een ADHD brein. Ik ben de trotse mama van Isa (4). Mijn liefde voor Isa is één van mijn grootste drijfveren in de zoektocht naar balans.. ❤️ Ik werk parttime in het speciaal onderwijs als onderwijsassistente.

Eigenlijk begon het loslaten al zo’n 1,5 uur na de geboorte van Isa. Ze werd opgenomen op de afdeling Neonatologie. Daar ging ze dan in een plastic kuipje met een geschreven naamkaartje. Moeilijk vond ik het niet, ik stond er niet bij stil. Het gebeurde gewoon.

Ik had weinig controle over de zorg van onze dochter. Alles werd bepaald. Het klopte voor mij niet, ik ben haar moeder. Direct na de geboorte moest ik haar al loslaten. Geen tijd om rustig te wennen, aangezien ze op een andere afdeling lag. Ik moest me erbij neerleggen dat als ik op de kraamafdeling was, er dan onbekende mensen (familieleden van andere kindjes) bij Isa in de buurt waren. Heel dicht in de buurt. De angst die ik voelde drukte ik weg, anders zou ik doorslaan. Echt in contact met mijn moedergevoel stond ik nog niet, daarvoor was de situatie te onverwachts. Ik deed wat ik moest doen.

Thuis stond het wiegje van Isa in onze slaapkamer. Na een week sliep ze in haar ledikant op haar eigen kamer. Loslaten fase 2. Daar had ik geen enkel probleem mee, ik sliep heerlijk.

De bewuste keus om de zorg aan iemand anders toe te vertrouwen, was al na twee weken. Isa heeft toen twee uurtjes bij oma doorgebracht. Het weggaan was niet moeilijk, dat was ik al gewend. Na 1,5 uur begon er wel een bepaalde onrust te groeien. Hoe zou het gaan?! De onrust begon de overhand te nemen en ik wilde naar Isa. Daar ging mijn stoere mama act ;) 

Alles moest wel gaan zoals ik dat in gedachten had. Hoe vaak de luier verschoond moest worden, wanneer wel of niet voeden, wanneer naar bed brengen, op welke manier ze vastgehouden moest worden na de voeding en ga zo maar door. Ik werd heel onrustig als dat niet gebeurde. Mijn onrust probeerde ik te verbergen. Ik wilde geen moeder zijn die overal bovenop zat. Buitenshuis dan. Thuis zat ik er wel constant bovenop, arme papa.

Na vier maanden voornamelijk bezig te zijn met onze dochter, voelde ik een sterke drang om te gaan werken. Constant dezelfde dagroutine, maakt mij een vervelend persoon. Ik ben begonnen met een paar uurtjes werk per week. Isa bracht ik dan bij oma. Vertrouwd en liefdevol. Ook toen ik drie dagen per week ging werken, bracht ik Isa naar oma.

Na 15 maanden ging Isa voor de eerste keer naar het kinderdagverblijf. Eerst twee ochtenden wennen. Dit afscheid voelde ik wel. Onze dochter moest mee in de routine van een groep. Zij was dat niet gewend. Ik was bang dat het allemaal teveel voor haar zou zijn, aangezien zij een spons is waar alle informatie in gezogen wordt. Gelukkig gaven de meeste leidsters mij een heel goed gevoel. Ze waren zichtbaar gek op haar. Als ik haar kwam ophalen, was ze vrolijk.

Maar er was ook een enkeling waar ik geen goed gevoel bij had. Het type leidster die vriendelijk in je gezicht doet, maar een heks zodra je de deur uitloopt. Vreselijk. Isa reageerde ook sterk op desbetreffende leidster en zo versterkten wij elkaar. Dat vond ik heel moeilijk, soms liep ik weg met tranen in mijn ogen. Ik haatte het om Isa achter te laten bij iemand waar ik geen goed gevoel bij had.

Sinds Isa op de basisschool zit, is er een nieuwe gradatie van loslaten om de hoek komen kijken. Ik weet namelijk niet meer precies wat zij allemaal doet op een dag, waar ze mee bezig is of hoe het met haar gaat. Ze wordt 3 dagen naar school gebracht en gehaald door de BSO. Als ik vraag of de BSO nog iets had gehoord over haar schooldag, is het standaard antwoord: Uhm...nee niks gehoord, dus het zal wel goed zijn gegaan. Tuurlijk is dat logisch, de BSO pikt kinderen op en ze vragen niet aan de juf hoe het gegaan is die dag. Geen bericht, goed bericht. Loslaten mama!

De bassischool vergroot de wereld van een kleuter, zo ook voor Isa. Ze wil graag spelen bij kindjes en andersom ook. Bij voor mij onbekende gezinnen. Slik. Slik. Ik moet haar daarin loslaten en tegelijkertijd vind ik ook dat ik als ouder mijn dochter moet beschermen. Dus ik screen. Bij twijfelgevallen schuif ik een afspraak naar voren en wil haar zelf wegbrengen en ophalen. Bij goedgekeurde mensen mag ze wel mee om te spelen. Mits ik het adres, telefoonnummer en volledige naam heb.
Bij 'afgekeurde'  mensen zeg ik domweg ‘nee’. Willen ze samen spelen, dan komt het kindje maar bij ons. Brengen / halen / mee-eten maakt me allemaal niet uit. Logeren bij kinderen die ze nauwelijks kent, gaat niet gebeuren.

Loslaten en tegelijkertijd beschermen is een constant proces. Een leuke zoektocht! Isa wordt steeds meer een individu. Een prachtig, wijs, gezellig, lief en sociaal individu!