.png){kind=logo}
09 november
Mijn naam is Hellen, een 35-jarige moeder met een ADHD brein. Ik ben de trotse mama van Isa (4). Mijn liefde voor Isa is één van mijn grootste drijfveren in de zoektocht naar balans.. ❤️ Ik werk parttime in het speciaal onderwijs als onderwijsassistente.
Veranderingen als mens als je moeder wordt, zijn een onoverkomelijk feit. Zodra je moeder wordt, verander je. Elke vrouw, ook de moeders die beweren dat ze echt niet veranderd zijn. Lulkoek. Ook de moeders die heel hard hun best doen om maar hetzelfde te willen blijven, vallen vroeg of laat door de mand. Het is onmogelijk om niet te veranderen als je moeder wordt. Bij de één zal de verandering subtieler zijn dan bij de ander.
Bij mij zijn de veranderingen allerminst subtiel. Het is een complete aardverschuiving aan veranderingen geweest in mij als mens.
Ik sta nu lijnrecht tegenover mijzelf t.o.v. het prémoederschap. En dat is maar goed ook ;) . De veranderingen zijn zo groot dat ik mijn leven indeel in twee tijdperken. Tijdperk I staat voor mijn leven vóór de geboorte van Isa. Tijdperk II is mijn huidige leven.
Voordat ik moeder werd, waren er weinig dingen waar ik emoties bij voelde. En als ik ze al voelde...dan drukte ik ze weg. Emoties vond ik hinderlijk. Het resultaat was dat ik als persoon nogal gevoelloos overkwam en soms ook echt was. Bikkelhard. Ik voelde me ook vaak slachtoffer van een situatie, alles overkwam mij. Mijn eigen aandeel zag ik niet en weigerde ik ook te zien.
In de omgang met mensen was ik niet de makkelijkste persoon. Ik was veroordelend, verbaal agressief, dominant en perfectionistisch. Persoonlijk contact ging ik nauwelijks écht aan. Ik had sociale contacten, deed van alles en vermaakte me prima. Alleen het échte contact vermeed ik. Ik weigerde om mij sociaal wenselijk te gedragen, waardoor ik regelmatig in conflict kwam met de mensen om mij heen.
Ik was ook bijzonder goed in het afschuiven van verantwoordelijkheden. Vermijden was mijn meest gehandhaafde strategie. Ondertussen stapelde er allerlei problemen op. Later bleek dat het vermoedelijk te maken heeft gehad met het feit dat ik een ADHD brein heb. Dat heeft een grote invloed op mij als persoon. Ik heb de diagnose gekregen toen ik al moeder was.
Het lukte mij niet om aan alle verwachtingen te voldoen. Alle verschillende rollen: moeder, partner, vriendin, zus en collega waren teveel. Ik brak, kreeg een burn-out en vervolgens de diagnose ADHD...en brak nog een keer.
Door het moederschap ben ik heel sterk geworden. Daar waar ik eerst vrij snel kon opgeven als iets niet ging zoals ik wilde, ben ik nu een doorzetter geworden. Dat was vanaf dag 1 na de bevalling al merkbaar. Ik lag in het ziekenhuis en de zusters probeerden mij steeds te ontzien door voedingen van onze dochter op zich te willen nemen. Ik wilde dat absoluut niet. Dat was mijn verantwoordelijkheid, al moest ik 100x heen en weer lopen (schuifelen, strompelen) tussen de kraamafdeling en de neonatologie, ik deed het. Hoe dan ook.
De ‘hoe dan ook’ mentaliteit is onderdeel van mijn persoonlijkheid geworden. Als het om het belang en geluk van onze dochter gaat, dan staat niks mij in de weg en ik laat ook niks in mijn weg staan. Ook mijn eigen grenzen verleg ik als dat nodig is.
Die verandering voelt goed, zo wil ik zijn als moeder. Aan de andere kant vind ik het belangrijk dat ik goed voor mezelf zorg en voorkom dat ik weer in een burn-out terecht kom. Op dat gebied ga ik mijn grenzen niet over en ben ik juist heel alert op mijn welzijn. Ik voel mijn grenzen nu, wat een heel groot verschil is met toen ik nog geen moeder was. Ik accepteer mijzelf beter, ook iets waar ik jaren lang tegen gestreden heb. Ik wilde normaal zijn, net zoals anderen. Mijn zelfvertrouwen is vele malen groter geworden sinds ik moeder ben.
De verandering op het emotionele vlak is bijzonder te noemen.
Ik heb nu toegang tot mijn gevoel en laat het ook toe. Ik laat mijn gevoel zien, al zijn er bepaalde emoties die ik nog niet zo snel laat zien. Ik voel ook de verschillende emoties en ik begrijp nu ook dat je verschillende emoties kan hebben.
Zo kon ik wel janken toen ik onze dochter huilend op het kdv moest achterlaten. Als ze ontroostbaar verdrietig is, heb ik het ook moeilijk. Als ik zie hoe trots zij kan zijn, dan groeit mijn trots en liefde. Als ik zie hoe gelukkig zij is, dan springen de tranen in mijn ogen van blijdschap.
Toen onze dochter meedeed aan een voorstelling van de BSO stonden de tranen in mijn ogen van trots. Ik ben een zacht ei geworden. Wat ik nu kan voelen is.... pure en oprechte liefde.
I like the new me...
Veranderingen als mens als je moeder wordt, zijn een onoverkomelijk feit. Zodra je moeder wordt, verander je. Elke vrouw, ook de moeders die beweren dat ze echt niet veranderd zijn. Lulkoek. Ook de moeders die heel hard hun best doen om maar hetzelfde te willen blijven, vallen vroeg of laat door de mand. Het is onmogelijk om niet te veranderen als je moeder wordt. Bij de één zal de verandering subtieler zijn dan bij de ander.
Bij mij zijn de veranderingen allerminst subtiel. Het is een complete aardverschuiving aan veranderingen geweest in mij als mens.
Ik sta nu lijnrecht tegenover mijzelf t.o.v. het prémoederschap. En dat is maar goed ook ;) . De veranderingen zijn zo groot dat ik mijn leven indeel in twee tijdperken. Tijdperk I staat voor mijn leven vóór de geboorte van Isa. Tijdperk II is mijn huidige leven.
Voordat ik moeder werd, waren er weinig dingen waar ik emoties bij voelde. En als ik ze al voelde...dan drukte ik ze weg. Emoties vond ik hinderlijk. Het resultaat was dat ik als persoon nogal gevoelloos overkwam en soms ook echt was. Bikkelhard. Ik voelde me ook vaak slachtoffer van een situatie, alles overkwam mij. Mijn eigen aandeel zag ik niet en weigerde ik ook te zien.
In de omgang met mensen was ik niet de makkelijkste persoon. Ik was veroordelend, verbaal agressief, dominant en perfectionistisch. Persoonlijk contact ging ik nauwelijks écht aan. Ik had sociale contacten, deed van alles en vermaakte me prima. Alleen het échte contact vermeed ik. Ik weigerde om mij sociaal wenselijk te gedragen, waardoor ik regelmatig in conflict kwam met de mensen om mij heen.
Ik was ook bijzonder goed in het afschuiven van verantwoordelijkheden. Vermijden was mijn meest gehandhaafde strategie. Ondertussen stapelde er allerlei problemen op. Later bleek dat het vermoedelijk te maken heeft gehad met het feit dat ik een ADHD brein heb. Dat heeft een grote invloed op mij als persoon. Ik heb de diagnose gekregen toen ik al moeder was.
Het lukte mij niet om aan alle verwachtingen te voldoen. Alle verschillende rollen: moeder, partner, vriendin, zus en collega waren teveel. Ik brak, kreeg een burn-out en vervolgens de diagnose ADHD...en brak nog een keer.
Door het moederschap ben ik heel sterk geworden. Daar waar ik eerst vrij snel kon opgeven als iets niet ging zoals ik wilde, ben ik nu een doorzetter geworden. Dat was vanaf dag 1 na de bevalling al merkbaar. Ik lag in het ziekenhuis en de zusters probeerden mij steeds te ontzien door voedingen van onze dochter op zich te willen nemen. Ik wilde dat absoluut niet. Dat was mijn verantwoordelijkheid, al moest ik 100x heen en weer lopen (schuifelen, strompelen) tussen de kraamafdeling en de neonatologie, ik deed het. Hoe dan ook.
De ‘hoe dan ook’ mentaliteit is onderdeel van mijn persoonlijkheid geworden. Als het om het belang en geluk van onze dochter gaat, dan staat niks mij in de weg en ik laat ook niks in mijn weg staan. Ook mijn eigen grenzen verleg ik als dat nodig is.
Die verandering voelt goed, zo wil ik zijn als moeder. Aan de andere kant vind ik het belangrijk dat ik goed voor mezelf zorg en voorkom dat ik weer in een burn-out terecht kom. Op dat gebied ga ik mijn grenzen niet over en ben ik juist heel alert op mijn welzijn. Ik voel mijn grenzen nu, wat een heel groot verschil is met toen ik nog geen moeder was. Ik accepteer mijzelf beter, ook iets waar ik jaren lang tegen gestreden heb. Ik wilde normaal zijn, net zoals anderen. Mijn zelfvertrouwen is vele malen groter geworden sinds ik moeder ben.
De verandering op het emotionele vlak is bijzonder te noemen.
Ik heb nu toegang tot mijn gevoel en laat het ook toe. Ik laat mijn gevoel zien, al zijn er bepaalde emoties die ik nog niet zo snel laat zien. Ik voel ook de verschillende emoties en ik begrijp nu ook dat je verschillende emoties kan hebben.
Zo kon ik wel janken toen ik onze dochter huilend op het kdv moest achterlaten. Als ze ontroostbaar verdrietig is, heb ik het ook moeilijk. Als ik zie hoe trots zij kan zijn, dan groeit mijn trots en liefde. Als ik zie hoe gelukkig zij is, dan springen de tranen in mijn ogen van blijdschap.
Toen onze dochter meedeed aan een voorstelling van de BSO stonden de tranen in mijn ogen van trots. Ik ben een zacht ei geworden. Wat ik nu kan voelen is.... pure en oprechte liefde.
I like the new me...
.jpg)
