.png){kind=logo}
16 december
Ik ben Lonneke, 30 jaar, samenwonend met Mark en ons zoontje Luca (bijna 2) in Den Haag. Wekelijks geef ik een update over mijn leven als mama en alles wat daarbij komt kijken.
1 hapje, dan krijg je daarna een slokje drinken...
1 hapje, dan mag je daarna van tafel……
1 hapje, dan gaan we straks Bumba kijken….
Ik ga het nu gewoon toegeven, mijn zoon is geen grote en goede eter. Hij vindt eten gewoon niet interessant. Luca hapt bijvoorbeeld nooit naar een lepel, zoals ik weleens bij andere kindjes zie. Brood en fruit gaat goed, het gaat vooral om het avondeten.
Misschien ligt het aan mijn kookkunsten, misschien ligt het aan de genen (ik schijn vroeger hetzelfde te zijn geweest) en misschien gewoon aan zijn karakter (Luca zit niet zo graag te lang aan tafel). Ik geloof in elk geval nìet dat het iets met opvoeding te maken heeft. Ik heb alles volgens de ‘regeltjes’ gedaan. Eerst groente, dan fruit. Eerst aantal keer hetzelfde, dan pas wat nieuws. Met alleen maar vers eten beginnen. Blablablablabla… Verder doen wij niet gestresst over eten en nemen we er de tijd voor.
Moeders met minder goed etende kinderen, kennen jullie deze opmerking: ‘nou, van mij moe(s)ten ze het gewoon eten hoor! Tja, wat zal ik daarop zeggen. Nee, van mij hoeft hij niet te eten hoor. Ik zeg dan ‘ah schatje, hoef jij niet? Ah zo zielig, nee hoor liefje je hoeft van mama niet te eten vandaag’. Natuurlijk moet Luca van mij ook eten! Zo super veel reserves heeft hij namelijk niet. Maar hij doet het niet. Ik probeer alles. Ga er mega relaxt bij zitten en trek er als het moet een uur voor uit. Ik doe een vliegtuig of een auto na, ga met hem puzzelen, en…..ik doe dus aan onderhandelen. 1 hapje en dan….. Heel fout, I know, maar dat is mijn laatste poging.
Of deze dan: ‘gewoon laten gaan, ze komen vanzelf’. Ook een hele goeie dit. Nou, ik kan Luca 3 dagen ‘laten gaan’ en hij komt nog steeds niet. Ook niet echt voor koekjes of toetjes. Zoals ik al zei, Luca vindt eten gewoon niet interessant. Wat hij eigenlijk van mij heeft. Ik vind eten ook niet echt interessant. Ik eet uiteraard, omdat ik trek heb en omdat het hoort en omdat ik een zoontje heb en een vriend, die ook beide goed moeten eten. Maar niet omdat ik s’morgens al denk ‘wat voor leuks zou ik vanavond weer eens gaan maken’. Ik heb geen kruidenkastje, ik heb geen stapels kookboeken en ik heb geen uitgebreide kookuitzet. Maar ik lust alles hoor! En dat terwijl ik vroeger alleen maar die o, zo slechte potjes at ;-), het komt dus allemaal goed. En daarom leg ik me erbij neer, omdat ik weet dat het straks allemaal net zo makkelijk weer kan omdraaien. En omdat Luca een perfect gewicht heeft en een hartstikke gezond jochie is. En tot die tijd kook of maak ik gewoon die paar dingetjes die hij wel lust. En geef ik zo nu en dan een potje (oei, durf ik dat hardop te zeggen) omdat die er wel vrij makkelijk ingaan. En lachen Mark en ik samen om dat hele grappige gezicht dat hij trekt als we iets in zijn mondje proppen wat hij niet lekker vindt (want ja, ook dat doe ik gewoon omdat ik wel persé wil dat hij het even proeft).
Aan het begin van de week hadden we een doorbraak in onderhandelen. Als je goed eet (macaroni) vanavond, mag je zaterdag met papa mee naar de voetbal. En ineens….zijn hele bordje achter elkaar leeg! Zo zie je maar, dat onderhandelen is soms helemaal niet zo verkeerd, als we maar iets kiezen wat de kleine boef heeeeeel interessant vindt ;-) Nu kijken hoelang het werkt!
Met Jette aan de pizza...
Even ergens lunchen
Eén hapje en dan... ;-)
Pannenkoeken zijn favoriet
Julie zit ook alweer in de kinderstoel
1 hapje, dan krijg je daarna een slokje drinken...
1 hapje, dan mag je daarna van tafel……
1 hapje, dan gaan we straks Bumba kijken….
Ik ga het nu gewoon toegeven, mijn zoon is geen grote en goede eter. Hij vindt eten gewoon niet interessant. Luca hapt bijvoorbeeld nooit naar een lepel, zoals ik weleens bij andere kindjes zie. Brood en fruit gaat goed, het gaat vooral om het avondeten.
Misschien ligt het aan mijn kookkunsten, misschien ligt het aan de genen (ik schijn vroeger hetzelfde te zijn geweest) en misschien gewoon aan zijn karakter (Luca zit niet zo graag te lang aan tafel). Ik geloof in elk geval nìet dat het iets met opvoeding te maken heeft. Ik heb alles volgens de ‘regeltjes’ gedaan. Eerst groente, dan fruit. Eerst aantal keer hetzelfde, dan pas wat nieuws. Met alleen maar vers eten beginnen. Blablablablabla… Verder doen wij niet gestresst over eten en nemen we er de tijd voor.
Moeders met minder goed etende kinderen, kennen jullie deze opmerking: ‘nou, van mij moe(s)ten ze het gewoon eten hoor! Tja, wat zal ik daarop zeggen. Nee, van mij hoeft hij niet te eten hoor. Ik zeg dan ‘ah schatje, hoef jij niet? Ah zo zielig, nee hoor liefje je hoeft van mama niet te eten vandaag’. Natuurlijk moet Luca van mij ook eten! Zo super veel reserves heeft hij namelijk niet. Maar hij doet het niet. Ik probeer alles. Ga er mega relaxt bij zitten en trek er als het moet een uur voor uit. Ik doe een vliegtuig of een auto na, ga met hem puzzelen, en…..ik doe dus aan onderhandelen. 1 hapje en dan….. Heel fout, I know, maar dat is mijn laatste poging.
Of deze dan: ‘gewoon laten gaan, ze komen vanzelf’. Ook een hele goeie dit. Nou, ik kan Luca 3 dagen ‘laten gaan’ en hij komt nog steeds niet. Ook niet echt voor koekjes of toetjes. Zoals ik al zei, Luca vindt eten gewoon niet interessant. Wat hij eigenlijk van mij heeft. Ik vind eten ook niet echt interessant. Ik eet uiteraard, omdat ik trek heb en omdat het hoort en omdat ik een zoontje heb en een vriend, die ook beide goed moeten eten. Maar niet omdat ik s’morgens al denk ‘wat voor leuks zou ik vanavond weer eens gaan maken’. Ik heb geen kruidenkastje, ik heb geen stapels kookboeken en ik heb geen uitgebreide kookuitzet. Maar ik lust alles hoor! En dat terwijl ik vroeger alleen maar die o, zo slechte potjes at ;-), het komt dus allemaal goed. En daarom leg ik me erbij neer, omdat ik weet dat het straks allemaal net zo makkelijk weer kan omdraaien. En omdat Luca een perfect gewicht heeft en een hartstikke gezond jochie is. En tot die tijd kook of maak ik gewoon die paar dingetjes die hij wel lust. En geef ik zo nu en dan een potje (oei, durf ik dat hardop te zeggen) omdat die er wel vrij makkelijk ingaan. En lachen Mark en ik samen om dat hele grappige gezicht dat hij trekt als we iets in zijn mondje proppen wat hij niet lekker vindt (want ja, ook dat doe ik gewoon omdat ik wel persé wil dat hij het even proeft).
Aan het begin van de week hadden we een doorbraak in onderhandelen. Als je goed eet (macaroni) vanavond, mag je zaterdag met papa mee naar de voetbal. En ineens….zijn hele bordje achter elkaar leeg! Zo zie je maar, dat onderhandelen is soms helemaal niet zo verkeerd, als we maar iets kiezen wat de kleine boef heeeeeel interessant vindt ;-) Nu kijken hoelang het werkt!
Met Jette aan de pizza...
Even ergens lunchen
Eén hapje en dan... ;-)
Pannenkoeken zijn favoriet
Julie zit ook alweer in de kinderstoel
.jpg)