.png){kind=logo}
16 mei
Vandaag verschijnt er weer een leuke blog van Cynthia (31 jaar) op Kindermusthaves! Zij woont samen met haar man Gerrit en hun kids Ruben (bijna 4 jaar) en Maxim (1,5 jaar) in Deventer. Lezen jullie mee?
Na jarenlang slecht slapen, snurken als een bouwvakker en moeilijk eten, was het tijd dat Ruben zijn keel- en neusamandelen eruit gehaald werden.
4 mei was het zover! Nadat we Maxim bij het kdv hadden gebracht en Ruben vol trots had verteld dat we naar de slaapdokter gingen, was hij ook in het ziekenhuis nog vól goede moed. Hij kreeg een zetpil en we moesten even oefenen met het narcose kapje. Serieus... die dingen ruiken naar ouderwetse fireballs!! Súper zoet! Omdat Ruben van kleins af aan al een puffertje heeft, was er ook toén nog niks aan de hand. Hij ging nog even lief spelen in de speelkamer en toen was het moment daar: op naar de OK! Mama moest eerst nog even een blauw pak aan en gekke muts op. Ruben vond zijn moeder die op haar pumps in die "sexy" onesie probeerde te komen, érg vermakelijk! :-D In de OK stonden wel 8 mensen! Goedemorgen! Ruben vond het super interessant én stiekem ook een klein beetje spannend, merkte ik. Hij keek vrolijk en vol verwondering naar zijn dokter en alle apparatuur om hem heen. Het kapje ging op en binnen no time draaiden zijn ogen weg en was meneertje onder zeil.
Een tikje gespannen, maar opgelucht dat Ruben zo relaxed de operatie in ging, liep ik terug naar de wachtruimte waar ik zowaar een prima bakkie koffie kon drinken! "Werkelijk... hoe kan het dat de koffie op het werk toch zo vreselijk goor is?! Zelfs hiér hebben ze lekkere koffie!"... aldus mijn gedachten terwijl ik wat door mijn net gemaakte foto's scrolde.
"Kom maar gauw! Hij is al wakker en hij is erg boos." Eeehhm... wat?! Ik liep snel achter Mieke aan, de verpleegkundige van de afdeling dagopname. Ik hoorde hem al vanuit de verte schreeuwen. "Z'n stembanden doen het in ieder geval nog goed" dacht ik. Hihi! Maar toen ik binnenkwam en een woest om zich heen schoppende en slaande bijna-kleuter zag, verging het lachen me als sneeuw voor de zon. Ruben was écht heel boos! Hij wilde zijn infuus uit zijn voet trekken en toen zijn handen werden vastgehouden probeerde hij het door zijn voeten over elkaar te wrijven. Toen ook die werden vastgehouden was de maat voor hem vol. Hij brulde als een leeuw en de twee verpleegkundigen die hem in bedwang probeerden te houden, moesten zich gewonnen geven. Zijn kracht was zo groot dat hij in één keer in mijn armen sprong. Já... terwijl die twee hem vasthielden aan handen en voeten hè! Ik wist niet wat me overkwam! Maar ook in mijn armen was hij niet rustig te krijgen. Vanwege het productiegehalte van dit soort operaties, moesten we wel terug naar de zaal. Dus liep ik met een wilde peuter in mijn armen terug naar de kamer, waar al 3 kindjes zaten te huilen op de schoot van hun vader of moeder. Als je slecht tegen huilende kinderen kunt, vraag dan iemand anders om mee te gaan met je kind ;-)
Na ruim een half uur/drie kwartier werd Ruben weer rustig en zichzelf. Gelukkig maar, want ik had al een paar boze blikken van de moeder tegenover me gehad toen ik Ruben vermanend toesprak dat hij rustig moest worden. "Já hallo! Hij krijgt alleen maar meer pijn als hij zo blijft schreeuwen!" aldus het stemmetje in mijn hoofd die even tegen de 'aaahh-ik-snap-het-want-het-doet-ook-pijn... mama' moest optreden om rust te creëren!
Gelukkig kreeg ik een héél blij gezichtje te zien toen Ruben zijn cadeautje open maakte en De Kleine Zeemeermin op de voorkant van de dvd zag staan! Tja, krijg je als je bij je grote nicht deze Disney klassieker hebt gezien bij het logeerpartijtje onlangs! Het grapje dat de verpleegkundige eigenlijk Mieke Vonkel (ook wel Mega Mindy) was, vond hij daarentegen weer niet om te lachen! Stiekem was hij wél blij met het certificaat van dapperheid die hij van haar kreeg toen we naar huis gingen!
Dankzij de pijnstillers was Ruben super snel weer goed te pas! Hij was moeilijk rustig én binnen te houden! Twee weken niet fietsen, ook niet op de loopfiets is zelfs twee dágen niet gelukt! Oeps!
Nu ruim een week later is er weinig aan hem te merken, alhoewel hij niet meer snurkt! :-) Hij is vrolijk en blij! En na enkele nachtjes bij ons in bed, slaapt hij nu ook weer in zijn eigen bedje. Geen trippeltrappel stapjes meer om 's nachts alsnog bij ons te kruipen, wanneer we hem weer in zijn eigen bed hadden gelegd. En héél eerlijk... stiekem vind ik dat bést jammer ;-)
Zou het dan écht gaan gebeuren?? Ruben die doorslaapt? Hij slaapt de laatste paar dagen zelfs ook úit!!
Operatie Ruben is geslaagd! Op naar operatie groenten eten! Ik heb goede moed!
Na jarenlang slecht slapen, snurken als een bouwvakker en moeilijk eten, was het tijd dat Ruben zijn keel- en neusamandelen eruit gehaald werden.
4 mei was het zover! Nadat we Maxim bij het kdv hadden gebracht en Ruben vol trots had verteld dat we naar de slaapdokter gingen, was hij ook in het ziekenhuis nog vól goede moed. Hij kreeg een zetpil en we moesten even oefenen met het narcose kapje. Serieus... die dingen ruiken naar ouderwetse fireballs!! Súper zoet! Omdat Ruben van kleins af aan al een puffertje heeft, was er ook toén nog niks aan de hand. Hij ging nog even lief spelen in de speelkamer en toen was het moment daar: op naar de OK! Mama moest eerst nog even een blauw pak aan en gekke muts op. Ruben vond zijn moeder die op haar pumps in die "sexy" onesie probeerde te komen, érg vermakelijk! :-D In de OK stonden wel 8 mensen! Goedemorgen! Ruben vond het super interessant én stiekem ook een klein beetje spannend, merkte ik. Hij keek vrolijk en vol verwondering naar zijn dokter en alle apparatuur om hem heen. Het kapje ging op en binnen no time draaiden zijn ogen weg en was meneertje onder zeil.
Een tikje gespannen, maar opgelucht dat Ruben zo relaxed de operatie in ging, liep ik terug naar de wachtruimte waar ik zowaar een prima bakkie koffie kon drinken! "Werkelijk... hoe kan het dat de koffie op het werk toch zo vreselijk goor is?! Zelfs hiér hebben ze lekkere koffie!"... aldus mijn gedachten terwijl ik wat door mijn net gemaakte foto's scrolde.
"Kom maar gauw! Hij is al wakker en hij is erg boos." Eeehhm... wat?! Ik liep snel achter Mieke aan, de verpleegkundige van de afdeling dagopname. Ik hoorde hem al vanuit de verte schreeuwen. "Z'n stembanden doen het in ieder geval nog goed" dacht ik. Hihi! Maar toen ik binnenkwam en een woest om zich heen schoppende en slaande bijna-kleuter zag, verging het lachen me als sneeuw voor de zon. Ruben was écht heel boos! Hij wilde zijn infuus uit zijn voet trekken en toen zijn handen werden vastgehouden probeerde hij het door zijn voeten over elkaar te wrijven. Toen ook die werden vastgehouden was de maat voor hem vol. Hij brulde als een leeuw en de twee verpleegkundigen die hem in bedwang probeerden te houden, moesten zich gewonnen geven. Zijn kracht was zo groot dat hij in één keer in mijn armen sprong. Já... terwijl die twee hem vasthielden aan handen en voeten hè! Ik wist niet wat me overkwam! Maar ook in mijn armen was hij niet rustig te krijgen. Vanwege het productiegehalte van dit soort operaties, moesten we wel terug naar de zaal. Dus liep ik met een wilde peuter in mijn armen terug naar de kamer, waar al 3 kindjes zaten te huilen op de schoot van hun vader of moeder. Als je slecht tegen huilende kinderen kunt, vraag dan iemand anders om mee te gaan met je kind ;-)
Na ruim een half uur/drie kwartier werd Ruben weer rustig en zichzelf. Gelukkig maar, want ik had al een paar boze blikken van de moeder tegenover me gehad toen ik Ruben vermanend toesprak dat hij rustig moest worden. "Já hallo! Hij krijgt alleen maar meer pijn als hij zo blijft schreeuwen!" aldus het stemmetje in mijn hoofd die even tegen de 'aaahh-ik-snap-het-want-het-doet-ook-pijn... mama' moest optreden om rust te creëren!
Gelukkig kreeg ik een héél blij gezichtje te zien toen Ruben zijn cadeautje open maakte en De Kleine Zeemeermin op de voorkant van de dvd zag staan! Tja, krijg je als je bij je grote nicht deze Disney klassieker hebt gezien bij het logeerpartijtje onlangs! Het grapje dat de verpleegkundige eigenlijk Mieke Vonkel (ook wel Mega Mindy) was, vond hij daarentegen weer niet om te lachen! Stiekem was hij wél blij met het certificaat van dapperheid die hij van haar kreeg toen we naar huis gingen!
Dankzij de pijnstillers was Ruben super snel weer goed te pas! Hij was moeilijk rustig én binnen te houden! Twee weken niet fietsen, ook niet op de loopfiets is zelfs twee dágen niet gelukt! Oeps!
Nu ruim een week later is er weinig aan hem te merken, alhoewel hij niet meer snurkt! :-) Hij is vrolijk en blij! En na enkele nachtjes bij ons in bed, slaapt hij nu ook weer in zijn eigen bedje. Geen trippeltrappel stapjes meer om 's nachts alsnog bij ons te kruipen, wanneer we hem weer in zijn eigen bed hadden gelegd. En héél eerlijk... stiekem vind ik dat bést jammer ;-)
Zou het dan écht gaan gebeuren?? Ruben die doorslaapt? Hij slaapt de laatste paar dagen zelfs ook úit!!
Operatie Ruben is geslaagd! Op naar operatie groenten eten! Ik heb goede moed!
.jpg)
