.png){kind=logo}
26 september
Ik ben een 35 -jarige moeder met een ADHD brein.. Gediagnosticeerd op mijn 32e, na een lange en frusterende zoektocht naar rust.. Ik ben opgegroeid in een gezin met 6 kinderen. Mijn vader en moeder zijn streng gelovig, en op die manier ben ik ook opgevoed. Het niet zelf mogen denken heb ik later goed gecompenseerd..
Opvoeden...
Wat een leuke bezigheid, ik vermaak me er dagelijks mee. Vermaak in de zin van dat ik de interactie met Isa fantastisch vind. Ongekende liefde.
Soms is het wel enigszins frustrerend dat Isa (nog) niet dezelfde snelheid heeft als ik heb. Op dezelfde momenten en plekken waarop ik mijn ingevingen krijg. Gewoon om alles zo makkelijk mogelijk te maken. (Natuurlijk wil ik niet dat zij een goed afgestemde robot wordt, hell no! ) Maar toch... Gelukkig ben ik reuze goed in het bijstellen van mijn verwachtingen. Of nou ja, soms kan ik dat best een beetje goed. Denk ik.
Op de dagen dat Isa op standje 'nog net niet achteruit lopend' staat, sta ik vaak op standje 'Ninja'. (Andersom is uiteraard ook wel eens aan de orde.. ;))
'Ninja' stand houdt in dat ik zo vlug als het licht ben, soort Mega Mindy...zonder cape. Klaar voor alles, multi inzetbaar en ik vlieg van het een naar het ander. Mijn gedachten razen en voor elk probleem is direct een oplossing. (Dit is overigens geen sollicitatie voor de functie van Mega Mindy;))
Obstakels...
Obstakels bestaan niet in mijn Ninja stand. Tenzij mijn omgeving niet meewerkt. Wat eigenlijk nogal eens het geval is... Zucht...
In mijn ogen is bijna alles en bijna iedereen dan traag, niet bijzonder snugger (de arrogantie straalt er vanaf, vreselijk, maar het is zo). Mijn omgeving snapt er helemaal niks van. Voorheen frustreerde mij dat mateloos. Mijn mantra was dan vaak: 'duh, dat zíe je toch' en 'pffff opzij, opzij, opzij. Maak plaats, maak plaats, maak plaats'... De knaller was toch wel 'Laat maar, ik doe het zelf wel'.
Vervolgens liep ik de rest van de dag met het liedje van Herman van Veen in mijn hoofd. Fijn! Pffff.. .Aan het einde van de dag moést ik dan ook echt wel eventjes een 'AlfredJodocus Kwak' filmpje kijken.. ..
De 'Alfred Jodocus Kwak' momenten...
En dan de 'Alfred Jodocus Kwak' momenten. Snel, snel, sneller, we hebben maar een paar minuten tijd. Standje Ninja dus. Alles en iedereen gaat traag, vind ik dan. Vreselijk! Waar een ander 10 minuten over doet, doe ik in 1 minuut...ram BAM...
In de opvoeding werkt dat natuurlijk voor geen meter. Sterker nog...het werkt geheel averechts. En terecht ook.
Ik heb over het algemeen een opvoedingsstijl waarbij ik het belangrijk vind dat Isa het gevoel heeft een mening te mogen hebben. Ik luister naar haar en probeer samen met haar te komen tot een middenweg tussen wat wij beide willen.
Rust versus prikkels...
Één van de dingen die ik ook heel belangrijk vind, en ook nastreef, is...
Genoeg tijd om prikkels te verwerken, maar ook nieuwe ervaringen opdoen, enzovoort. Maar balans is daarin noodzakelijk. Dat is voor ons beide goed. Voor haar kinderbrein wat volop in de ontwikkeling is en ook voor mijn brein wat volop in ontwikkeling is.
Het is in ieder geval goed voor mijn humeur, niet geheel onbelangrijk natuurlijk.
Tráááág...
Maar dan zijn er soms van die 'Alfred Jodocus Kwak' momenten. Opzij, opzij, opzij... Geen rust en geen geduld voor traag gedoe. Ik doe dan echt, écht mijn best om rustig te blijven. Ik doe dan ook écht mijn best om te blijven luisteren naar Isa. Het lukt me ook wel...voor 3 seconden... Dan onderbreek ik haar, vat samen wat ze wílde gaan zeggen, neem over waar ze op dat moment mee bezig is terwijl ondertussen de onrust groeit in mijn lichaam. Dan probeer ik het een tweede keer, maar terwijl ik bijna letterlijk rondspring...komt daar Alfred weer in mijn gedachten.
'We moeten rennen, springen, vliegen, duiken en weer opstaan'
Ondertussen voel ik me schuldig en ben ik me ervan bewust dat het voor haar heel frustrerend kan zijn. Ik wil niet dat zij zich zo voelt.
Maar als de 'Alfred' motor is gestart, is er geen weg meer terug...
Opvoeden...
Wat een leuke bezigheid, ik vermaak me er dagelijks mee. Vermaak in de zin van dat ik de interactie met Isa fantastisch vind. Ongekende liefde.
Soms is het wel enigszins frustrerend dat Isa (nog) niet dezelfde snelheid heeft als ik heb. Op dezelfde momenten en plekken waarop ik mijn ingevingen krijg. Gewoon om alles zo makkelijk mogelijk te maken. (Natuurlijk wil ik niet dat zij een goed afgestemde robot wordt, hell no! ) Maar toch... Gelukkig ben ik reuze goed in het bijstellen van mijn verwachtingen. Of nou ja, soms kan ik dat best een beetje goed. Denk ik.
Op de dagen dat Isa op standje 'nog net niet achteruit lopend' staat, sta ik vaak op standje 'Ninja'. (Andersom is uiteraard ook wel eens aan de orde.. ;))
'Ninja' stand houdt in dat ik zo vlug als het licht ben, soort Mega Mindy...zonder cape. Klaar voor alles, multi inzetbaar en ik vlieg van het een naar het ander. Mijn gedachten razen en voor elk probleem is direct een oplossing. (Dit is overigens geen sollicitatie voor de functie van Mega Mindy;))
Obstakels...
Obstakels bestaan niet in mijn Ninja stand. Tenzij mijn omgeving niet meewerkt. Wat eigenlijk nogal eens het geval is... Zucht...
In mijn ogen is bijna alles en bijna iedereen dan traag, niet bijzonder snugger (de arrogantie straalt er vanaf, vreselijk, maar het is zo). Mijn omgeving snapt er helemaal niks van. Voorheen frustreerde mij dat mateloos. Mijn mantra was dan vaak: 'duh, dat zíe je toch' en 'pffff opzij, opzij, opzij. Maak plaats, maak plaats, maak plaats'... De knaller was toch wel 'Laat maar, ik doe het zelf wel'.
Vervolgens liep ik de rest van de dag met het liedje van Herman van Veen in mijn hoofd. Fijn! Pffff.. .Aan het einde van de dag moést ik dan ook echt wel eventjes een 'AlfredJodocus Kwak' filmpje kijken.. ..
De 'Alfred Jodocus Kwak' momenten...
En dan de 'Alfred Jodocus Kwak' momenten. Snel, snel, sneller, we hebben maar een paar minuten tijd. Standje Ninja dus. Alles en iedereen gaat traag, vind ik dan. Vreselijk! Waar een ander 10 minuten over doet, doe ik in 1 minuut...ram BAM...
In de opvoeding werkt dat natuurlijk voor geen meter. Sterker nog...het werkt geheel averechts. En terecht ook.
Ik heb over het algemeen een opvoedingsstijl waarbij ik het belangrijk vind dat Isa het gevoel heeft een mening te mogen hebben. Ik luister naar haar en probeer samen met haar te komen tot een middenweg tussen wat wij beide willen.
Rust versus prikkels...
Één van de dingen die ik ook heel belangrijk vind, en ook nastreef, is...
Genoeg tijd om prikkels te verwerken, maar ook nieuwe ervaringen opdoen, enzovoort. Maar balans is daarin noodzakelijk. Dat is voor ons beide goed. Voor haar kinderbrein wat volop in de ontwikkeling is en ook voor mijn brein wat volop in ontwikkeling is.
Het is in ieder geval goed voor mijn humeur, niet geheel onbelangrijk natuurlijk.
Tráááág...
Maar dan zijn er soms van die 'Alfred Jodocus Kwak' momenten. Opzij, opzij, opzij... Geen rust en geen geduld voor traag gedoe. Ik doe dan echt, écht mijn best om rustig te blijven. Ik doe dan ook écht mijn best om te blijven luisteren naar Isa. Het lukt me ook wel...voor 3 seconden... Dan onderbreek ik haar, vat samen wat ze wílde gaan zeggen, neem over waar ze op dat moment mee bezig is terwijl ondertussen de onrust groeit in mijn lichaam. Dan probeer ik het een tweede keer, maar terwijl ik bijna letterlijk rondspring...komt daar Alfred weer in mijn gedachten.
'We moeten rennen, springen, vliegen, duiken en weer opstaan'
Ondertussen voel ik me schuldig en ben ik me ervan bewust dat het voor haar heel frustrerend kan zijn. Ik wil niet dat zij zich zo voelt.
Maar als de 'Alfred' motor is gestart, is er geen weg meer terug...
.jpg)