.png){kind=logo}
03 september
Vandaag verschijnt er weer een leuke blog van Cynthia (31 jaar) op Kindermusthaves! Zij woont samen met haar man Gerrit en hun kids Ruben (4 jaar) en Maxim (1,5 jaar) in Deventer. Lezen jullie mee?
Vorige week was Ruben voor het laatst bij het kdv. Ik mocht bij het "feestje" zijn en heb er van genoten! Ruben trakteerde en gaf de leidsters en de kindjes van de groep een afscheidscadeautje. Hij was helemaal in zijn nopjes, zo in het middelpunt van de belangstelling. (Geen idee van wie hij dat heeft! Haha!)
De avond voor Rubens' eerste schooldag was het avondritueel bijna afgelopen, toen hij me vroeg of ik nog even bij hem wilde blijven. Dat vinden wij niet erg en blijven graag nog even bij hem zitten en naar hem kijken, terwijl hij zijn weg naar dromenland vindt. Maar nu draaide Ruben weer naar mij toe en pakte hij mijn hand vast, terwijl er een heerlijke tevreden glimlach op zijn gezichtje verscheen. Mijn ogen vulde zich onmiddellijk met tranen. Ik werd even overspoeld door een gevoel van intens en puur geluk! Op zijn geboortekaartje hadden we namelijk de tekst: "Je hebt twee kleine handjes, geef papa en mama er beide één. Dan leiden we je samen de wereld rond, totdat je zegt: ik kan het wel alleen". En nu was dat eerste échte moment van loslaten daar voor mijn gevoel! Volgende halte: de basisschool!
Maandagochtend: Ruben had er zin in! Omdat op tijd komen niet helemaal mijn ding is, bleef ik maar op de klok kijken! :-) We stapten op tijd op de fiets om naar school te gaan. Daar stond hij dan... met zijn veel te grote rugzak op het schoolplein. Het was een tikkie chaotisch toen ál die kindjes de school in liepen en meer dan de helft van de ouders nog niet helemáal precies wisten wat ze moesten doen met de rugzakjes, gymtasjes en eventuele jasjes! Ook is het gebruikelijk de juf een handje te geven bij binnenkomst, dus dat zorgde op die eerste schooldag wel voor de nodige opstoppingen. Ruben keek een beetje verlegen, maar vol goede moed in de ogen van zijn juf en ze gaf hem een grote glimlach. Fjoeiw! Dacht ik snel.
Alsof ze wisten dat Ruben gék van treinen is, stond naast zijn naam de afbeelding van een klein treintje op de naamsticker van zijn stoeltje. Prima plekje dus! Het meisje naast hem begon te kletsen en ze vertelde dat ze al helemaal zelf kon schommelen! Heerlijk die kinderpraat! Ruben wilde dat ik nog even bleef... het was stiekem toch wel spannend! Als één van de weinige met een telelens om mijn nek, maakte ik snel nog wat fotootjes van hem! Oh! Mijn kleine ventje zit op schoooool!!
Toen de bel ging was het tijd voor alle papa's en mama's om de klas te verlaten. Ik zei Ruben dat ik nog even bij het raam buiten zou zwaaien. Toen ik daar stond was hij al druk aan de klets met het meisje naast hem en het duurde even voor ik overladen werd met handkusjes en een uitbundig zwaaiende Ruben! Met een enorm gevoel van trots fietste ik weg met Maxim, achterop, in Rubens' stoeltje. Die kleine boef wil zó graag alles wat zijn broer heeft en doet!
Om 15.00 uur kwam er een onwijs vrolijk kleutertje het schoolplein op rennen! Opa, oma en beppe stonden er en omdat je nooit genoeg foto's van je kids kunt hebben, had ik mijn camera weer om mijn nek hangen! De eerste dag zat er op :-)
Eenmaal thuis voelde ik me heel eventjes een vreselijk ouderwetse moeder toen ik zei: "Ja, je mag zo buiten spelen. We gaan even wat drinken en als je wilt mag je iets lekkers. Moet jij ons maar eens vertellen hoe je eerste dag op school was!" Hahaha! In dat vertellen heeft een kleuter van 4 weinig zin kwam ik achter. Wel zong hij een liedje dat hij had geleerd en toen wilde hij toch liever boven met zijn Playmobil spelen.
Ja! Wat een nieuwe fase! Elke ochtend broodjes smeren voor in de broodtrommel, fruit snijden (niet dat hij er al van geproefd heeft, maar de aanhouder wint zullen we maar denken), op tijd op school zijn en vol trots weer weg fietsen... Ja, deze nieuwe fase is leuk, voor hem én voor ons! Ruben was er enorm aan toe om nieuwe dingen te ontdekken, om te gaan leren en om zelfstandiger te worden.
Hij is er klaar voor! Wij ook! Ga maar schat! Je kunt het zelf! Papa en mama zijn er als het nodig is!
Vorige week was Ruben voor het laatst bij het kdv. Ik mocht bij het "feestje" zijn en heb er van genoten! Ruben trakteerde en gaf de leidsters en de kindjes van de groep een afscheidscadeautje. Hij was helemaal in zijn nopjes, zo in het middelpunt van de belangstelling. (Geen idee van wie hij dat heeft! Haha!)
De avond voor Rubens' eerste schooldag was het avondritueel bijna afgelopen, toen hij me vroeg of ik nog even bij hem wilde blijven. Dat vinden wij niet erg en blijven graag nog even bij hem zitten en naar hem kijken, terwijl hij zijn weg naar dromenland vindt. Maar nu draaide Ruben weer naar mij toe en pakte hij mijn hand vast, terwijl er een heerlijke tevreden glimlach op zijn gezichtje verscheen. Mijn ogen vulde zich onmiddellijk met tranen. Ik werd even overspoeld door een gevoel van intens en puur geluk! Op zijn geboortekaartje hadden we namelijk de tekst: "Je hebt twee kleine handjes, geef papa en mama er beide één. Dan leiden we je samen de wereld rond, totdat je zegt: ik kan het wel alleen". En nu was dat eerste échte moment van loslaten daar voor mijn gevoel! Volgende halte: de basisschool!
Maandagochtend: Ruben had er zin in! Omdat op tijd komen niet helemaal mijn ding is, bleef ik maar op de klok kijken! :-) We stapten op tijd op de fiets om naar school te gaan. Daar stond hij dan... met zijn veel te grote rugzak op het schoolplein. Het was een tikkie chaotisch toen ál die kindjes de school in liepen en meer dan de helft van de ouders nog niet helemáal precies wisten wat ze moesten doen met de rugzakjes, gymtasjes en eventuele jasjes! Ook is het gebruikelijk de juf een handje te geven bij binnenkomst, dus dat zorgde op die eerste schooldag wel voor de nodige opstoppingen. Ruben keek een beetje verlegen, maar vol goede moed in de ogen van zijn juf en ze gaf hem een grote glimlach. Fjoeiw! Dacht ik snel.
Alsof ze wisten dat Ruben gék van treinen is, stond naast zijn naam de afbeelding van een klein treintje op de naamsticker van zijn stoeltje. Prima plekje dus! Het meisje naast hem begon te kletsen en ze vertelde dat ze al helemaal zelf kon schommelen! Heerlijk die kinderpraat! Ruben wilde dat ik nog even bleef... het was stiekem toch wel spannend! Als één van de weinige met een telelens om mijn nek, maakte ik snel nog wat fotootjes van hem! Oh! Mijn kleine ventje zit op schoooool!!
Toen de bel ging was het tijd voor alle papa's en mama's om de klas te verlaten. Ik zei Ruben dat ik nog even bij het raam buiten zou zwaaien. Toen ik daar stond was hij al druk aan de klets met het meisje naast hem en het duurde even voor ik overladen werd met handkusjes en een uitbundig zwaaiende Ruben! Met een enorm gevoel van trots fietste ik weg met Maxim, achterop, in Rubens' stoeltje. Die kleine boef wil zó graag alles wat zijn broer heeft en doet!
Om 15.00 uur kwam er een onwijs vrolijk kleutertje het schoolplein op rennen! Opa, oma en beppe stonden er en omdat je nooit genoeg foto's van je kids kunt hebben, had ik mijn camera weer om mijn nek hangen! De eerste dag zat er op :-)
Eenmaal thuis voelde ik me heel eventjes een vreselijk ouderwetse moeder toen ik zei: "Ja, je mag zo buiten spelen. We gaan even wat drinken en als je wilt mag je iets lekkers. Moet jij ons maar eens vertellen hoe je eerste dag op school was!" Hahaha! In dat vertellen heeft een kleuter van 4 weinig zin kwam ik achter. Wel zong hij een liedje dat hij had geleerd en toen wilde hij toch liever boven met zijn Playmobil spelen.
Ja! Wat een nieuwe fase! Elke ochtend broodjes smeren voor in de broodtrommel, fruit snijden (niet dat hij er al van geproefd heeft, maar de aanhouder wint zullen we maar denken), op tijd op school zijn en vol trots weer weg fietsen... Ja, deze nieuwe fase is leuk, voor hem én voor ons! Ruben was er enorm aan toe om nieuwe dingen te ontdekken, om te gaan leren en om zelfstandiger te worden.
Hij is er klaar voor! Wij ook! Ga maar schat! Je kunt het zelf! Papa en mama zijn er als het nodig is!
.jpg)