.png){kind=logo}
24 november
Eef is mijn naam. Ik ben getrouwd met mijn vrouw (ja, mijn vrouw) Kim. Samen zijn we de mama's van Flip (3). We wonen in Rotterdam.
Natuurlijk vinden Kim en ik Flip het leukste en liefste jongetje ter wereld. Alleen dat slapen. Of eigenlijk het gebrek daaraan. Wat een ellende!
Ik weet nog dat we hoopten één nachtvoeding te kunnen weglaten toen Flip vier weken na zijn geboorte eindelijk mee naar huis mocht. Dat zou dan betekenen dat hij van ongeveer 23.30 uur tot ongeveer 06.00 uur zou slapen. Wat we toen niet wisten, is dat we dat ruim drie jaar later zouden kwalificeren als een topnacht.
Op de eerste thuisdag van baby Flip ging het al mis. Het meegekregen voeding- en slaapschema leverde Kim en mij meer stress op dan rust. Op de tijden dat Flip moest drinken, sliep hij. En op de momenten dat hij wakker was, wilde hij drinken. En dus lieten we het schema los en gingen we volledig af op zijn eigen ritme. Als hij wilde slapen, sliep hij. Als hij wakker was, knuffelden wij hem en als hij honger had kreeg hij een voeding. Natuurlijk hadden we ons toen moeten realiseren dat als hij ook maar de helft van mijn genen had, hij dag en nacht trek zou hebben. Maar hij was zo klein, zacht en lief. En baby’s kun je niet verwennen. En met kindjes die de eerste maand van hun leven in een aquarium liggen, moet je daarna extra veel knuffelen. Zo dachten wij.
Maar de slapeloze nachten werden slapeloze weken. Weken werden maanden en maanden werden jaren. Inmiddels zijn we redelijk gewend aan het chronische slaapgebrek en verbazen we ons er regelmatig over hoe weinig slaap je nodig hebt om redelijk te kunnen blijven functioneren.
De nachten dat Flip drie keer per nacht wakker werd, zijn gelukkig vrijwel over. Maar de keren dat hij thuis (bij opa en oma is dat doorgaans geen probleem, aaarrrgh) later dan 06.00 uur wakker wordt, zijn nog steeds op twee handen te tellen.
De middagdut is inmiddels afgeschreven. Enerzijds omdat de strijd om hem ’s middags in bed te krijgen langer duurde dan de dut zelf. Anderzijds in de hoop dat dat voor meer nachtelijke slaapuren zou zorgen. Helaas.
En toch valt er een kleine verandering te bespeuren. Sinds de klok een uur is teruggezet, slaapt Flip ’s avonds veel makkelijker in.
Soms haalt hij na een dag crèche zijn eigen bed niet eens en zit ik met een slapende peuter in de tram of achterop de fiets.
Dan kunnen Kim en ik om 20 uur voor de tv ploffen. En steeds vaker slaapt hij dan – soms nog met een nachtelijke tussenstop – tot 06.00 uur. Maar regelmatig betekent ‘vroeg’ in slaap vallen dat de kleine gozer nog ver voor 06.00 uur alweer fris en fruitig is.
Onlangs kregen we de tip om een slaaptrainer aan te schaffen. Een plastic bedje met daarin Nijntje. Heeft Nijntje haar ogen dicht dat moet Flip slapen. Heeft Nijn haar ogen, dan mag Flip opstaan. Flip vond het fantastisch.
Toen hij die nacht rond vier uur wakker werd en naast ons bed stond, vroeg ik of Nijntje al wakker was. “Ja hoor mama, die heb ik ook wakker gemaakt.”
En warempel onze nachtbraker had al uitgevogeld hoe hij Nijntjes ogen voortijdig kon openen.
Vanochtend werd ik om 04.43 uur gewekt doordat de speelgoedauto’s Bliksem en Bulldozer Blue crashten op mijn hoofdkussen.
Een blond koppie met twee bruine ogen keek me verwachtingsvol aan en riep: ‘Mamaaa, we gaan racen!’. Ik heb Flip naast Kim gelegd.
Op Youtube zijn favoriete filmpje opgezocht, waarin een Amerikaanse dame 100 surprise-eieren uitpakt en ik ben weg geracet.
Naar zijn bed welteverstaan om daar nog een uur te kunnen slapen.
Pedagogisch totaal niet verantwoord, maar ik kon niet meer.
Natuurlijk vinden Kim en ik Flip het leukste en liefste jongetje ter wereld. Alleen dat slapen. Of eigenlijk het gebrek daaraan. Wat een ellende!
Ik weet nog dat we hoopten één nachtvoeding te kunnen weglaten toen Flip vier weken na zijn geboorte eindelijk mee naar huis mocht. Dat zou dan betekenen dat hij van ongeveer 23.30 uur tot ongeveer 06.00 uur zou slapen. Wat we toen niet wisten, is dat we dat ruim drie jaar later zouden kwalificeren als een topnacht.
Op de eerste thuisdag van baby Flip ging het al mis. Het meegekregen voeding- en slaapschema leverde Kim en mij meer stress op dan rust. Op de tijden dat Flip moest drinken, sliep hij. En op de momenten dat hij wakker was, wilde hij drinken. En dus lieten we het schema los en gingen we volledig af op zijn eigen ritme. Als hij wilde slapen, sliep hij. Als hij wakker was, knuffelden wij hem en als hij honger had kreeg hij een voeding. Natuurlijk hadden we ons toen moeten realiseren dat als hij ook maar de helft van mijn genen had, hij dag en nacht trek zou hebben. Maar hij was zo klein, zacht en lief. En baby’s kun je niet verwennen. En met kindjes die de eerste maand van hun leven in een aquarium liggen, moet je daarna extra veel knuffelen. Zo dachten wij.
Maar de slapeloze nachten werden slapeloze weken. Weken werden maanden en maanden werden jaren. Inmiddels zijn we redelijk gewend aan het chronische slaapgebrek en verbazen we ons er regelmatig over hoe weinig slaap je nodig hebt om redelijk te kunnen blijven functioneren.
De nachten dat Flip drie keer per nacht wakker werd, zijn gelukkig vrijwel over. Maar de keren dat hij thuis (bij opa en oma is dat doorgaans geen probleem, aaarrrgh) later dan 06.00 uur wakker wordt, zijn nog steeds op twee handen te tellen.
De middagdut is inmiddels afgeschreven. Enerzijds omdat de strijd om hem ’s middags in bed te krijgen langer duurde dan de dut zelf. Anderzijds in de hoop dat dat voor meer nachtelijke slaapuren zou zorgen. Helaas.
En toch valt er een kleine verandering te bespeuren. Sinds de klok een uur is teruggezet, slaapt Flip ’s avonds veel makkelijker in.
Soms haalt hij na een dag crèche zijn eigen bed niet eens en zit ik met een slapende peuter in de tram of achterop de fiets.
Dan kunnen Kim en ik om 20 uur voor de tv ploffen. En steeds vaker slaapt hij dan – soms nog met een nachtelijke tussenstop – tot 06.00 uur. Maar regelmatig betekent ‘vroeg’ in slaap vallen dat de kleine gozer nog ver voor 06.00 uur alweer fris en fruitig is.
Onlangs kregen we de tip om een slaaptrainer aan te schaffen. Een plastic bedje met daarin Nijntje. Heeft Nijntje haar ogen dicht dat moet Flip slapen. Heeft Nijn haar ogen, dan mag Flip opstaan. Flip vond het fantastisch.
Toen hij die nacht rond vier uur wakker werd en naast ons bed stond, vroeg ik of Nijntje al wakker was. “Ja hoor mama, die heb ik ook wakker gemaakt.”
En warempel onze nachtbraker had al uitgevogeld hoe hij Nijntjes ogen voortijdig kon openen.
Vanochtend werd ik om 04.43 uur gewekt doordat de speelgoedauto’s Bliksem en Bulldozer Blue crashten op mijn hoofdkussen.
Een blond koppie met twee bruine ogen keek me verwachtingsvol aan en riep: ‘Mamaaa, we gaan racen!’. Ik heb Flip naast Kim gelegd.
Op Youtube zijn favoriete filmpje opgezocht, waarin een Amerikaanse dame 100 surprise-eieren uitpakt en ik ben weg geracet.
Naar zijn bed welteverstaan om daar nog een uur te kunnen slapen.
Pedagogisch totaal niet verantwoord, maar ik kon niet meer.
.jpg)
