.png){kind=logo}
04 februari
NAAR DE GANG! NU!
Maxim is op een leeftijd gekomen dat hij echt wel weet dat hij dingen doet die niet mogen. Zo gooit hij met veel plezier de hele tas vol mini fruitjes en groenten uit zijn keukentje in één keer op de grond... "Neeeeee Maxim! Als-je-blieft!" Vervolgens heeft hij nu ontdekt dat de pannetjes ook een mooi geluid maken als hij ze tegen ónze nieuwe keukenkastjes aangooit. Oké! Dat is de grens... "Naar de gang! Nú!"
Meestal moet ik hem een handje helpen om de gang op te komen... "Mama zal de deur voor je opendoen!" Dan gaat hij tussen de kinderwagen en het traphekje in staan en kijkt met een pruillip naar me terwijl ik de deur dicht doe. Vervolgens pak ik alle spulletjes weer bij elkaar, check mijn keukenkastjes en loop terug naar de gang: "Is het nou klaar met zomaar rommel maken?" Meestal krijg ik dan een eigenwijs bekkie, met ontdeugende ogen, handjes half op de rug en een grijns... zo van... "Nee!" Eehhh... shoot! Die had ik even niet zien aankomen (oké, de eerste keer dan, want inmiddels weet ik beter). De deur gaat weer dicht en ik wacht nog even. De ene keer worden de scharnieren van de deur wat meer op de proef gesteld dan de andere keer, maar uiteindelijk maken we het goed met een knuffel en een soort van "Torrie mamaaaa!" Vervolgens gaat hij weer lief in zijn keukentje spelen en ja hoor... twee tellen later heeft hij alles weer vakkundig (én expres) over de vloer verspreid!! Grrrr...
Ik weet het! Eigenlijk moet ik hem dan weer op de gang zetten... maar serieus! Daar heb je toch niet altijd zin in?!
Soms voel ik me echt een politieagent! Met twee jongens in huis moét dat soms ook gewoon! Ze zijn zo wild samen... de één rolt over de ander, er wordt geduwd, getrokken, achter elkaar aangerend en gevochten. Ja ja, ze kunnen soms ook heel lief zijn samen, maar daar hebben we het nu even niet over ;-) Soms is het gewoon iets minder leuk om op te voeden!
Hier thuis zijn we best fan van de 'ik.tel.tot.drie-methode' en proberen ons daar zoveel mogelijk aan te houden. Al moet ik soms iets beter nadenken over de consequentie die ik noem! Want ik heb niet altijd zin om ons uitje aan mijn neus voorbij te laten gaan of om de Ipad te verbieden terwijl dat ook een momentje van rust voor mijzelf is. (Jaja... ik weet het!) Oké... dus dáar moet ik nog wat meer behendigheid in krijgen!
Inmiddels heb ik ook een "zeur-briefje" op het aanrecht liggen voor Ruben. Als hij niet luistert na de 'ik.tel.tot.drie-fase', zet ik een streepje op dat briefje. Bij drie streepjes mag hij zeven nachtjes géén Ipad meer kijken. Tja... "nachtjes" spreken hier tot de verbeelding! Inmiddels staat er één streepje op en ja.... je hebt gelijk! Er hadden er waarschijnlijk al tien op moeten staan!!
Maar ik wil ook een leuke mama zijn die niet alleen maar moppert en streng is. Ik ben zéker voorstander van grenzen aangeven, maar sóms... is het volgens mij ook goed om niet overal strijd van te maken. Choose your battles, zeggen Gerrit en ik vaak tegen elkaar. Wát vinden we nu écht belangrijk voor hun normen en waarden en waar kunnen we wel eens een oogje dichtknijpen?
Het blijft een spanningsveld waar iedere ouder volgens mij mee te maken heeft. Ach... en waarom zouden wij het beter hebben dan een ander? Haha! Vredig weekend allemaal! :-)
Maxim is op een leeftijd gekomen dat hij echt wel weet dat hij dingen doet die niet mogen. Zo gooit hij met veel plezier de hele tas vol mini fruitjes en groenten uit zijn keukentje in één keer op de grond... "Neeeeee Maxim! Als-je-blieft!" Vervolgens heeft hij nu ontdekt dat de pannetjes ook een mooi geluid maken als hij ze tegen ónze nieuwe keukenkastjes aangooit. Oké! Dat is de grens... "Naar de gang! Nú!"
Meestal moet ik hem een handje helpen om de gang op te komen... "Mama zal de deur voor je opendoen!" Dan gaat hij tussen de kinderwagen en het traphekje in staan en kijkt met een pruillip naar me terwijl ik de deur dicht doe. Vervolgens pak ik alle spulletjes weer bij elkaar, check mijn keukenkastjes en loop terug naar de gang: "Is het nou klaar met zomaar rommel maken?" Meestal krijg ik dan een eigenwijs bekkie, met ontdeugende ogen, handjes half op de rug en een grijns... zo van... "Nee!" Eehhh... shoot! Die had ik even niet zien aankomen (oké, de eerste keer dan, want inmiddels weet ik beter). De deur gaat weer dicht en ik wacht nog even. De ene keer worden de scharnieren van de deur wat meer op de proef gesteld dan de andere keer, maar uiteindelijk maken we het goed met een knuffel en een soort van "Torrie mamaaaa!" Vervolgens gaat hij weer lief in zijn keukentje spelen en ja hoor... twee tellen later heeft hij alles weer vakkundig (én expres) over de vloer verspreid!! Grrrr...
Ik weet het! Eigenlijk moet ik hem dan weer op de gang zetten... maar serieus! Daar heb je toch niet altijd zin in?!
Soms voel ik me echt een politieagent! Met twee jongens in huis moét dat soms ook gewoon! Ze zijn zo wild samen... de één rolt over de ander, er wordt geduwd, getrokken, achter elkaar aangerend en gevochten. Ja ja, ze kunnen soms ook heel lief zijn samen, maar daar hebben we het nu even niet over ;-) Soms is het gewoon iets minder leuk om op te voeden!
Hier thuis zijn we best fan van de 'ik.tel.tot.drie-methode' en proberen ons daar zoveel mogelijk aan te houden. Al moet ik soms iets beter nadenken over de consequentie die ik noem! Want ik heb niet altijd zin om ons uitje aan mijn neus voorbij te laten gaan of om de Ipad te verbieden terwijl dat ook een momentje van rust voor mijzelf is. (Jaja... ik weet het!) Oké... dus dáar moet ik nog wat meer behendigheid in krijgen!
Inmiddels heb ik ook een "zeur-briefje" op het aanrecht liggen voor Ruben. Als hij niet luistert na de 'ik.tel.tot.drie-fase', zet ik een streepje op dat briefje. Bij drie streepjes mag hij zeven nachtjes géén Ipad meer kijken. Tja... "nachtjes" spreken hier tot de verbeelding! Inmiddels staat er één streepje op en ja.... je hebt gelijk! Er hadden er waarschijnlijk al tien op moeten staan!!
Maar ik wil ook een leuke mama zijn die niet alleen maar moppert en streng is. Ik ben zéker voorstander van grenzen aangeven, maar sóms... is het volgens mij ook goed om niet overal strijd van te maken. Choose your battles, zeggen Gerrit en ik vaak tegen elkaar. Wát vinden we nu écht belangrijk voor hun normen en waarden en waar kunnen we wel eens een oogje dichtknijpen?
Het blijft een spanningsveld waar iedere ouder volgens mij mee te maken heeft. Ach... en waarom zouden wij het beter hebben dan een ander? Haha! Vredig weekend allemaal! :-)
.jpg)