.png){kind=logo}
08 maart
Ik ben Lonneke, 31 jaar, samenwonend met mijn grote man Mark en onze kleine mannen Luca (3 jaar) en Sam (5 maanden) in Den Haag.
Toen Sam werd geboren, ging Luca richting de 3 jaar. In mijn ogen nog steeds mijn kleine ukkepuk, maar met baby Sam erbij werd ineens duidelijk dat mijn oudste toch echt al een stoer ventje was geworden, eentje die al heel veel zelf kan en die je niet meer continue in de gaten hoeft te houden. Anyway, we zijn dus weer terug in de baby periode, maar…wat was ik eigenlijk allemaal alweer vergeten?
De goedkoopste maandboxen scoren
Terug in de luiers betekent opnieuw jacht maken op de goedkoopste maandboxen pampers. Aanbieding bij Etos? Ik lig nog net niet voor de deur. Bij de Albert Heijn, hoppla lekker hamsteren. Bij Wehkamp? Ja hoor, bezorg ze maar. Om uiteindelijk iets teveel pakken van de inmiddels te kleine maat te hebben liggen. En oh ja, waar ik bij Luca keurig elke 2,5 uur een schone luier omdeed (die vaak nog half leeg was), doe ik nu ietsie langer met een pak ;-)
Dat je je haar af wilt knippen
Baby’s hangen namelijk altijd aan je haar. En dat doet zeeeeeeeer! En dan dat lospellen van die vingertjes wat een hele uitdaging is en er heel onhandig uitziet. Of nog fijner, je partner die het wel even los wil maken, maar met zo weinig geduld dat hij die haren helemaal uit je hoofd trekt. AU! Ik snap wel dat er moeders zijn die hun haar altijd opsteken. Of gewoon helemaal afknippen.
In 1 sec transformeren van schaterlachend naar krijsend
Dat baby’s ineens doodmoe of het helemaal zat kunnen zijn. Het ene moment ligt mijn baby te schaterlachen om mijn kiekeboe en het andere moment begint hij toch een partij te schreeuwen….! Vol overgave en geen enkele afleidingsmanoeuvre slaat meer aan. Oordoppen waar liggen jullie?
Alweer naar het consultatiebureau?
Waren het de eerste keer ook zoveel afspraken? Voor mijn gevoel is het bijna elke 2 weken raak en hoor ik mezelf weer vertellen wat mijn mini allemaal wel kan en wat hij nog niet doet en stel ik voor de hand liggende vragen (waar ik bij goed nadenken het antwoord heus wel weer op weet) als ‘hoeveel flesjes mag hij eigenlijk nog’ en ‘hoe zit het ook alweer met die eerste hapjes’? Om nog maar te zwijgen over die vele prikjes die ze op het begin krijgen. Die had ik denk ik voor het gemak even verdrongen.
En dan de eerste hapjes
Dat je heel enthousiast met vers eten begint en dat je na een week een keer op een punt komt dat je denkt… Zal ik het gewoon even doen? Zal ik vanavond lekker een potje Olvarit aanschaffen, die 4 mini hapjes die er nog maar naar binnen gaan. En dat je dat natuurlijk vooral tegen niemand zegt.
Dat de vader s’nachts niks hoort
Slaap ik nou zo licht of hij zo diep? Oké, ik spring misschien wel bij een iets te klein kikje het bed uit om het speentje te geven, maar dat komt omdat ik wil voorkomen dat het kikje een kik wordt en niet alleen Sam wakker ligt, maar ook Luca zijn weg naar ons bed gaat zoeken. Maar Mark is serieus niet (letterlijk) wakker te schudden en op mijn steeds harder roepende “Maaaaaark, jouw beurt!!!!”, wordt al helemaal niet meer gereageerd. Waar is het misgegaan? Ik heb geen idee… De volgende keer blijf ik ECHT liggen, net zolang tot hij wakker wordt.
Maar ook....
Dat het 'echte' baby er zo snel afgaat dat je er keihard van moet genieten, dat je glundert bij elke nieuwe beweging die jouw mini maakt (al is het maar een stuipje), dat je de gebroken nachten met alle liefde op je neemt en je s'nachts nog even bij het wiegje blijft hangen om naar jouw kleintje te kijken, dat je dan mega trots bent dat jullie dat wezentje op de wereld hebben gezet en dat je heel vaak heel serieus denkt dat je altijd een baby in je gezin erbij wilt hebben.
Toen Sam werd geboren, ging Luca richting de 3 jaar. In mijn ogen nog steeds mijn kleine ukkepuk, maar met baby Sam erbij werd ineens duidelijk dat mijn oudste toch echt al een stoer ventje was geworden, eentje die al heel veel zelf kan en die je niet meer continue in de gaten hoeft te houden. Anyway, we zijn dus weer terug in de baby periode, maar…wat was ik eigenlijk allemaal alweer vergeten?
De goedkoopste maandboxen scoren
Terug in de luiers betekent opnieuw jacht maken op de goedkoopste maandboxen pampers. Aanbieding bij Etos? Ik lig nog net niet voor de deur. Bij de Albert Heijn, hoppla lekker hamsteren. Bij Wehkamp? Ja hoor, bezorg ze maar. Om uiteindelijk iets teveel pakken van de inmiddels te kleine maat te hebben liggen. En oh ja, waar ik bij Luca keurig elke 2,5 uur een schone luier omdeed (die vaak nog half leeg was), doe ik nu ietsie langer met een pak ;-)
Dat je je haar af wilt knippen
Baby’s hangen namelijk altijd aan je haar. En dat doet zeeeeeeeer! En dan dat lospellen van die vingertjes wat een hele uitdaging is en er heel onhandig uitziet. Of nog fijner, je partner die het wel even los wil maken, maar met zo weinig geduld dat hij die haren helemaal uit je hoofd trekt. AU! Ik snap wel dat er moeders zijn die hun haar altijd opsteken. Of gewoon helemaal afknippen.
In 1 sec transformeren van schaterlachend naar krijsend
Dat baby’s ineens doodmoe of het helemaal zat kunnen zijn. Het ene moment ligt mijn baby te schaterlachen om mijn kiekeboe en het andere moment begint hij toch een partij te schreeuwen….! Vol overgave en geen enkele afleidingsmanoeuvre slaat meer aan. Oordoppen waar liggen jullie?
Alweer naar het consultatiebureau?
Waren het de eerste keer ook zoveel afspraken? Voor mijn gevoel is het bijna elke 2 weken raak en hoor ik mezelf weer vertellen wat mijn mini allemaal wel kan en wat hij nog niet doet en stel ik voor de hand liggende vragen (waar ik bij goed nadenken het antwoord heus wel weer op weet) als ‘hoeveel flesjes mag hij eigenlijk nog’ en ‘hoe zit het ook alweer met die eerste hapjes’? Om nog maar te zwijgen over die vele prikjes die ze op het begin krijgen. Die had ik denk ik voor het gemak even verdrongen.
En dan de eerste hapjes
Dat je heel enthousiast met vers eten begint en dat je na een week een keer op een punt komt dat je denkt… Zal ik het gewoon even doen? Zal ik vanavond lekker een potje Olvarit aanschaffen, die 4 mini hapjes die er nog maar naar binnen gaan. En dat je dat natuurlijk vooral tegen niemand zegt.
Dat de vader s’nachts niks hoort
Slaap ik nou zo licht of hij zo diep? Oké, ik spring misschien wel bij een iets te klein kikje het bed uit om het speentje te geven, maar dat komt omdat ik wil voorkomen dat het kikje een kik wordt en niet alleen Sam wakker ligt, maar ook Luca zijn weg naar ons bed gaat zoeken. Maar Mark is serieus niet (letterlijk) wakker te schudden en op mijn steeds harder roepende “Maaaaaark, jouw beurt!!!!”, wordt al helemaal niet meer gereageerd. Waar is het misgegaan? Ik heb geen idee… De volgende keer blijf ik ECHT liggen, net zolang tot hij wakker wordt.
Maar ook....
Dat het 'echte' baby er zo snel afgaat dat je er keihard van moet genieten, dat je glundert bij elke nieuwe beweging die jouw mini maakt (al is het maar een stuipje), dat je de gebroken nachten met alle liefde op je neemt en je s'nachts nog even bij het wiegje blijft hangen om naar jouw kleintje te kijken, dat je dan mega trots bent dat jullie dat wezentje op de wereld hebben gezet en dat je heel vaak heel serieus denkt dat je altijd een baby in je gezin erbij wilt hebben.
.jpg)
