.png){kind=logo}
20 mei
Ik ben Lonneke, 29 jaar, samenwonend met Mark en ons zoontje Luca (17 maanden) in Den Haag. Wekelijks geef ik een update over mijn leven als mama en alles wat daarbij komt kijken.
Het is vandaag (nu ik dit schrijf) maandag, een fijne dag voor deze blog. Luca en ik maken er een relaxt dagje van, we hebben een druk, maar erg leuk weekend achter de rug. De maandag is dan Luca en mama dag, gaan we vaak even zwemmen enzo. Afgelopen vrijdagavond stond er een etentje met vrienden op het programma in Utrecht. Mijn vriendin is over 3 weekjes uitgerekend van hun eerste kindje en zij zagen het wel zitten om nog even een hapje te gaan eten in de stad…nu kan het tenslotte nog heel gemakkelijk! De oppas zat bij ons thuis met Luca en wij hadden ook zin in een avondje samen de hort op, lekker wijntjes drinken, uitgebreid eten en even zonder afleiding bijkletsen.
Toen ik haar zo zag zitten, deed dat me weer herinneren aan mijn laatste weekjes voor de bevalling. Eigenlijk kan je op dat moment nergens anders meer aan denken dan aan alles wat er komen gaat, je weet totaal niet wat je te wachten staat en de bevalling is nog ‘bijzaak’, die doe je wel eventjes. Ik vond mijn verlofperiode heerlijk. Ik vermaakte me prima en van ‘zitten wachten’ was geen sprake. Lekker veel de stad in om de laatste dingetjes te shoppen (want ik had natuurlijk veeeeel te weinig), nog lekker veel lunchen bij mijn favoriete tentjes, afspreken met vriendinnen en tussendoor serietjes kijken in bed. Ik probeerde echt mijn rust te pakken, bevallen scheen topsport te zijn en het was volgens alle experts belangrijk om uitgerust aan de start te verschijnen. Ook checkte ik elke dag minimaal 10x mijn ‘vluchtkoffer’, want de kleine man moest natuurlijk wel zijn mooiste pakje aan op zijn eerste foto’s en ik mocht niks vergeten, je eerste dag als moeder wil je uiteraard vlekkeloos laten verlopen. Kortom, ik had er gewoon heel erg veel zin in! 30 november was due date en daar had ik ook een soort van al mijn zinnen opgezet. Na deze datum was mijn agenda leeg, was ik onbereikbaar en zat ik hoog en droog op mijn roze wolk. Toch? Nou niet dus, er gebeurde op 30 november helemaal niks, noppes, nada. Naja wel iets, mijn relaxte houding draaide 180 graden om, ik werd ineens een ander mens. 40 weken lang had ik nergens last van: niet van stressbuien, eetbuien, niet van zeurbuien, niet van huilbuien en ineens bij het verstrijken van MIJN datum, veranderde ik in een labiele stresskip, die dacht dat haar baby nooit meer zou komen. Ik wilde het ene moment ingeleid worden en het andere moment niet meer, ik ging tegen de bevalling opzien en had in 1 week meer huilbuien dan in alle 40 weken bij elkaar. Mark begreep er niks van, kende me even helemaal niet meer terug. En toen…op het moment dat het inleiden gepland stond en mij dat weer de nodige rust gaf, wilde mijn kleine hummel eruit en kondigde hij dat in een rap tempo aan.
Achteraf snap ik natuurlijk niet waarom ik me zo druk maakte om die paar extra dagen dat het langer duurde, maar ik was gewoon zo gefocust op die datum… Herkent iemand dit?
Mail jouw verhaal dan naar hello@kindermusthaves.nl
Nog even uitwaaien op het strand, het kon nu toch echt elk moment gaan beginnen
En daar lag je dan....zoooo lief
De geboortetaart kon worden aangesneden
Het is vandaag (nu ik dit schrijf) maandag, een fijne dag voor deze blog. Luca en ik maken er een relaxt dagje van, we hebben een druk, maar erg leuk weekend achter de rug. De maandag is dan Luca en mama dag, gaan we vaak even zwemmen enzo. Afgelopen vrijdagavond stond er een etentje met vrienden op het programma in Utrecht. Mijn vriendin is over 3 weekjes uitgerekend van hun eerste kindje en zij zagen het wel zitten om nog even een hapje te gaan eten in de stad…nu kan het tenslotte nog heel gemakkelijk! De oppas zat bij ons thuis met Luca en wij hadden ook zin in een avondje samen de hort op, lekker wijntjes drinken, uitgebreid eten en even zonder afleiding bijkletsen.
Toen ik haar zo zag zitten, deed dat me weer herinneren aan mijn laatste weekjes voor de bevalling. Eigenlijk kan je op dat moment nergens anders meer aan denken dan aan alles wat er komen gaat, je weet totaal niet wat je te wachten staat en de bevalling is nog ‘bijzaak’, die doe je wel eventjes. Ik vond mijn verlofperiode heerlijk. Ik vermaakte me prima en van ‘zitten wachten’ was geen sprake. Lekker veel de stad in om de laatste dingetjes te shoppen (want ik had natuurlijk veeeeel te weinig), nog lekker veel lunchen bij mijn favoriete tentjes, afspreken met vriendinnen en tussendoor serietjes kijken in bed. Ik probeerde echt mijn rust te pakken, bevallen scheen topsport te zijn en het was volgens alle experts belangrijk om uitgerust aan de start te verschijnen. Ook checkte ik elke dag minimaal 10x mijn ‘vluchtkoffer’, want de kleine man moest natuurlijk wel zijn mooiste pakje aan op zijn eerste foto’s en ik mocht niks vergeten, je eerste dag als moeder wil je uiteraard vlekkeloos laten verlopen. Kortom, ik had er gewoon heel erg veel zin in! 30 november was due date en daar had ik ook een soort van al mijn zinnen opgezet. Na deze datum was mijn agenda leeg, was ik onbereikbaar en zat ik hoog en droog op mijn roze wolk. Toch? Nou niet dus, er gebeurde op 30 november helemaal niks, noppes, nada. Naja wel iets, mijn relaxte houding draaide 180 graden om, ik werd ineens een ander mens. 40 weken lang had ik nergens last van: niet van stressbuien, eetbuien, niet van zeurbuien, niet van huilbuien en ineens bij het verstrijken van MIJN datum, veranderde ik in een labiele stresskip, die dacht dat haar baby nooit meer zou komen. Ik wilde het ene moment ingeleid worden en het andere moment niet meer, ik ging tegen de bevalling opzien en had in 1 week meer huilbuien dan in alle 40 weken bij elkaar. Mark begreep er niks van, kende me even helemaal niet meer terug. En toen…op het moment dat het inleiden gepland stond en mij dat weer de nodige rust gaf, wilde mijn kleine hummel eruit en kondigde hij dat in een rap tempo aan.
Achteraf snap ik natuurlijk niet waarom ik me zo druk maakte om die paar extra dagen dat het langer duurde, maar ik was gewoon zo gefocust op die datum… Herkent iemand dit?
Mail jouw verhaal dan naar hello@kindermusthaves.nl
Nog even uitwaaien op het strand, het kon nu toch echt elk moment gaan beginnen
En daar lag je dan....zoooo lief
De geboortetaart kon worden aangesneden
.jpg)
