BLOG: Uit eten met een kleine druktemaker!

15 augustus Ik ben Lieke, 28 jaar, getrouwd met Les en (bijna) woonachtig in Den Haag met ons dochtertje Julie (1 jaar). Naast het zijn van een enorm trotse mama, ben ik oprichtster van Kindermusthaves (mijn grote passie waar ik heeeeel graag heel veel uren in steek). Uit eten gaan met een dreumes moet gewoon kunnen...toch???

Les en ik houden van de horeca. Wij kunnen uren in een leuk tentje blijven hangen, kletsen en borrelen. Ik kan me nog goed herinneren dat een oud collega tijdens mijn zwangerschap zei: Ga nog even goed en vaak met zijn tweetjes uit eten, want dat wordt straks een stuk lastiger. Moet eerlijk toegeven dat ik dit net als alle andere goede bedoelingen mijn ene oor in en andere oor uit liet gaan. Maar ik kom er nu achter dat je dit advies best kunt opvolgen ;-).

Uit eten gaan hebben wij vanaf het begin af aan best vaak gedaan. De eerste maanden was dit een makkie, want Julie sliep goed in de kinderwagen, waardoor wij in alle rust konden eten. De laatste tijd proberen we het ook nog wel, maar dat dit de ene keer beter gaat dan de andere keer is een understatement. Julie loopt sinds een paar weken en wil ook echt alleen nog maar lopen!

Gisteravond gingen wij met de familie uit eten en dit begon heel goed, 2 kinderstoelen naast elkaar, kleurtjes en kleurplaat van de serveerster en allebei een appelsap. Na 5 minuten en 2 slokjes wijn werd het potje met potloden over de tafel heen gezwieperd, net op het moment dat ons voorgerecht op tafel werd gezet. ‘UIT’ riep Julie erbij en Luca vond het eigenlijk ook wel weer tijd worden om te gaan lopen. Oké, nood escape… de Ipad werd tevoorschijn gehaald (geen opvoedkundig verantwoord idee, ik weet het), ik had namelijk best trek en zin in de carpaccio die voor mijn neus stond. Net op het moment dat ik dacht, ‘zo dit gaat best goed vanavond’, keek ik naar links en zag mijn kind rechtop in de kinderstoel staan met 1 been al over de rand. Best gevaarlijk. Oké, kom er maar even uit. Snel de laatste happen naar binnen werken en ondertussen Julie in de buurt zien te houden. Dat is namelijk het ‘probleem’. Julie mag van ons best rondlopen rondom de tafels, maar dat doet ze dus niet. Zij rent namelijk linea recta naar buiten of de keuken in of achter de bar…. of… overal waar wij haar niet kunnen zien en wat dus niet mag. Luca doet net zo hard mee, want zijn vriendinnetje kan EIN-DE-LIJK lopen en dus spelen, rennen en gek doen.

Inmiddels stond het hoofdgerecht klaar, dus kom liefje, even weer de kinderstoel in. Nou mooi niet dus, beentjes keihard gestrekt en schreeuwen ‘neeeeeeeee’, het hele restaurant keek een beetje geamuseerd hoe ik dit ging oplossen. Die mensen wisten vast niet hoeveel kracht mijn kleintje in haar beentjes heeft en dat ‘nee’ meestal echt ‘nee’ is. Nou zei mijn zus, ik probeer het wel even. Vreemde ogen dwingen misschien. Niet dus! Niet bij mijn dochter in elk geval. Lopen wilde zij, bij mensen aan tafel gaan staan, entertainen en af en toe een sprintje trekken naar buiten. Mijn hete kip was inmiddels niet meer heet. Wij gaven ons over, Julie won deze wedstrijd. De 1 achter onze boef aan, de ander wat eten en andersom.

Toen mijn zus in deze “loopfase” zat, had ik af en toe een beetje met haar te doen. Ze zat geen seconde meer en liep alleen maar achter die kleine aan. Zelf leek ze daar geen enkel probleem mee te hebben. Nu ik er zelf in zit, vind ik zelfs deze fase iets hartstikke leuks hebben. Het is te mooi om te zien hoe ze alles aan het ontdekken is, hoe ze onbewust de aandacht naar zich toe trekt en zichzelf best wel een beetje stoer en groot vindt. Sommige dingen staan even on-hold, maar het komt allemaal wel weer een keer terug hoor. Het scheelt in elk geval een paar bezoekjes aan de sportschool, die er eerlijk gezegd vanaf de geboorte van Julie een beetje bij in zijn geschoten ;-)