.png){kind=logo}
21 januari
Eef is mijn naam. Ik ben getrouwd met mijn vrouw (ja, mijn vrouw) Kim. Samen zijn we de mama's van Flip (3). We wonen in Rotterdam.
Hij is pas drie jaar, maar er is niemand die mij zo snel op de kast krijgt als Flip.
Er is doorgaans veel nodig om mij boos te maken, maar Flippie kan me in 10 minuten tot het kookpunt brengen.
De werking van het peuterbrein is voor mij ondoorgrondelijk. Flip, wat wil je op je boterham? Niets! Ik wil geen boterham. Ik wil iets anders. Een stuk fruit? Nee! Een bakje yoghurt? Nee! Een roerei? Nee!
Een kwartier en twee nieuwe grijze haren verder komen we dan alsnog uit bij de boterham.
Afgelopen weekend gingen we met vrienden en hun zoon Rens naar safaripark Beekse Bergen voor het lichtfestival 'Africa by light'.
Het was koud. De strijd met Flip begon bij het aantrekken van zijn winterjas. Die wilde hij niet aan, want die kriebelde. Sjaal wilde hij niet om, want die kriebelde. De muts ging niet op, want - je raadt het al - die kriebelde.
Over het aantrekken van de handschoenen hebben we in het kader van 'pick your battles' maar niet gehad.
Nadat de kleine kerel enigszins was ingepakt, begonnen we aan onze wandelronde door het prachtig verlichte park.
Na twintig stappen klonk het: "Ik heb honger". Gelukkig hadden we een banaan in onze tas. Vriendje Rens lustte ook wel iets, dus braken we de banaan in tweeën.
En daar ging het mis. Flip zette het op een krijsen dat hij alleen een hele banaan wilde en we kregen hem niet meer stil.
We hebben hem ingesnoerd in de buggy en zijn met een tierend jongetje door het park gelopen.
Eerst probeerde ik nog rustig uit te leggen waarom we de banaan hadden gedeeld. Toen dat niet hielp, probeerde ik het gegil te negeren.
Tien minuten later kookte ik van binnen en begon ik aan mijn tirade. Wat hij wel niet dacht om onze avond zo te verpesten en hoe het kwam dat alle andere kinderen het wel leuk vonden en dat we hem alleen maar hoorde mokken en zo verder.
Flips verdriet ging van kwaad tot erger. Inmiddels riep hij luidkeels: "Ik wil naar huiuiuiuiuiuis".
De hotdogkraam halverwege de route bleek onze verlossing. Naar eerst nog vijf minuten te hebben gegild dat hij geen broodje worst wilde, gaf hij zich over, klom op schoot en begon de hotdog die net zo lang was als zijn onderarm te verorberen.
Met iedere hap zagen we hem opknappen. Het huilen stopte, de snottebellen werden afgeveegd, hij kreeg kleur op zijn wangen. Hij stemvolume daalde naar standje normaal en uiteindelijk kon hij gelukkig zelfs weer lachen. We hebben de rest van de avond volop genoten van een meer dan gezellige Flip.
Het arme schaap had gewoon enorme trek!
Achteraf denk ik we hadden meteen bij aankomst in het park moeten gaan eten, dan was dit niet gebeurd.
Anderzijds denk ik: 'Jeetje mina pas je gewoon even aan. Een lege maag kan toch ook een keer een uurtje later worden gevuld zonder al die heisa? Dat is toch niet teveel gevraagd voor een kind van drie jaar?'
En terwijl ik deze blog tik, realiseer ik me: 'Drie jaar. Hij is pas drie jaar! Dat is wel degelijk teveel gevraagd Eef'.
Hij is pas drie jaar, maar er is niemand die mij zo snel op de kast krijgt als Flip.
Er is doorgaans veel nodig om mij boos te maken, maar Flippie kan me in 10 minuten tot het kookpunt brengen.
De werking van het peuterbrein is voor mij ondoorgrondelijk. Flip, wat wil je op je boterham? Niets! Ik wil geen boterham. Ik wil iets anders. Een stuk fruit? Nee! Een bakje yoghurt? Nee! Een roerei? Nee!
Een kwartier en twee nieuwe grijze haren verder komen we dan alsnog uit bij de boterham.
Afgelopen weekend gingen we met vrienden en hun zoon Rens naar safaripark Beekse Bergen voor het lichtfestival 'Africa by light'.
Het was koud. De strijd met Flip begon bij het aantrekken van zijn winterjas. Die wilde hij niet aan, want die kriebelde. Sjaal wilde hij niet om, want die kriebelde. De muts ging niet op, want - je raadt het al - die kriebelde.
Over het aantrekken van de handschoenen hebben we in het kader van 'pick your battles' maar niet gehad.
Nadat de kleine kerel enigszins was ingepakt, begonnen we aan onze wandelronde door het prachtig verlichte park.
Na twintig stappen klonk het: "Ik heb honger". Gelukkig hadden we een banaan in onze tas. Vriendje Rens lustte ook wel iets, dus braken we de banaan in tweeën.
En daar ging het mis. Flip zette het op een krijsen dat hij alleen een hele banaan wilde en we kregen hem niet meer stil.
We hebben hem ingesnoerd in de buggy en zijn met een tierend jongetje door het park gelopen.
Eerst probeerde ik nog rustig uit te leggen waarom we de banaan hadden gedeeld. Toen dat niet hielp, probeerde ik het gegil te negeren.
Tien minuten later kookte ik van binnen en begon ik aan mijn tirade. Wat hij wel niet dacht om onze avond zo te verpesten en hoe het kwam dat alle andere kinderen het wel leuk vonden en dat we hem alleen maar hoorde mokken en zo verder.
Flips verdriet ging van kwaad tot erger. Inmiddels riep hij luidkeels: "Ik wil naar huiuiuiuiuiuis".
De hotdogkraam halverwege de route bleek onze verlossing. Naar eerst nog vijf minuten te hebben gegild dat hij geen broodje worst wilde, gaf hij zich over, klom op schoot en begon de hotdog die net zo lang was als zijn onderarm te verorberen.
Met iedere hap zagen we hem opknappen. Het huilen stopte, de snottebellen werden afgeveegd, hij kreeg kleur op zijn wangen. Hij stemvolume daalde naar standje normaal en uiteindelijk kon hij gelukkig zelfs weer lachen. We hebben de rest van de avond volop genoten van een meer dan gezellige Flip.
Het arme schaap had gewoon enorme trek!
Achteraf denk ik we hadden meteen bij aankomst in het park moeten gaan eten, dan was dit niet gebeurd.
Anderzijds denk ik: 'Jeetje mina pas je gewoon even aan. Een lege maag kan toch ook een keer een uurtje later worden gevuld zonder al die heisa? Dat is toch niet teveel gevraagd voor een kind van drie jaar?'
En terwijl ik deze blog tik, realiseer ik me: 'Drie jaar. Hij is pas drie jaar! Dat is wel degelijk teveel gevraagd Eef'.
.jpg)
