.png){kind=logo}
26 februari
Vandaag verschijnt er weer een leuke blog van Cynthia (30 jaar) op Kindermusthaves! Zij woont samen met haar man Gerrit en hun kids Ruben (3 jaar) en Maxim (1 jaar) in Deventer. Lezen jullie mee?
Volgens mij heb ik het eerder voorbij laten komen in één van mijn blogs: ik ben niét van de tijd! En dat is niet handig als je ’s ochtends de boel in het gareel moet krijgen. Gerrit heeft sinds kort een nieuwe baan en is hiervoor “lekker” vroeg de deur uit. Dit betekent ten eerste al dat óf Ruben ook om 06:00 uur wakker is óf Maxim vrolijk staat te roepen dat de dag kan beginnen. Maar oké, is te doen! Om 06:30/06:45 wordt de ander dan ook wel wakker en dan begint de race tegen de klok. Want ook al heb ik mijn eigen brood al klaar gemaakt, is mijn tas gepakt; die van de jongens én heb ik de kleren al klaar liggen voor iedereen… het loopt áltijd anders qua tijd dan in mijn hoofd!
Zo merk ik overigens vaker dat Ruben (net als ik!) steeds langzamer lijkt te bewegen en handelen als ik zeg: “Liefje, eet even je crackertjes op. We moeten zo weg.” En ja, van de week begreep ik ineens Gerrit die nogal moeite met dit bijzondere fenomeen heeft (sstt... niet doorvertellen). Gelukkig weet ik ook dat Ruben dit niet expres doet, maar dat er een innerlijke aversie tegen haasten en die race tegen de klok is. Hij heeft nu eenmaal niet álleen maar goede eigenschappen van z'n moeder geërfd ;-)
Ik ben dan ook best trots als ik beide kids weer gewassen, aangekleed, met volle buikjes en de juiste tuttels, op de juiste plek heb afgeleverd én uiterlijk om 09:00 uur aan mijn werk zit! Pauze werken we wel door met een broodje op de hand… kunnen we hebben.
Vorige week vrijdag lag Maxim lekker te slapen nadat we ’s ochtends bij het CB waren geweest en hij zijn eerste kappersbezoek had overleefd. Ruben en ik konden daardoor een paar uur héérlijk buiten voor de deur spelen. Het zonnetje scheen en ik waande me bijna in het voorjaar! Tot ik besefte dat ik echt héle koude voeten had gekregen. Maar zó fijn om de rest van die dag geen rekening met de klok te hoeven houden.
Dit betekende overigens wel dat Gerrit de dag erna zijn moeder appte: “we zijn iets vertraagd” toen we onderweg naar Friesland waren voor de 85ste verjaardag van Gerrits' oma. Dat “vertraagd” had éigenlijk moeten zijn: “We hebben de hele ochtend in de pyjama’s gelummeld, uitgebreid gebadderd en Cyn zei om 11:30 nog, joh… tijd zat, 13:15 weg redden we mákkelijk!”
Dat ik de dag ervoor de auto met een bijna lege tank voor de deur had gezet, hielp alleen niét echt mee om op tijd te komen. Een geïrriteerde blik van achter het stuur... "Oh wacht! M'n flesje water staat nog in de gang!" Zucht...
Het is maar goed dat ik geen piloot of machinist ben! En aangezien ik ook geen hartchirurg ben... what's in a minute!!
Geniet van elke dag, elke minuut en seconde! Fijn weekend!
Volgens mij heb ik het eerder voorbij laten komen in één van mijn blogs: ik ben niét van de tijd! En dat is niet handig als je ’s ochtends de boel in het gareel moet krijgen. Gerrit heeft sinds kort een nieuwe baan en is hiervoor “lekker” vroeg de deur uit. Dit betekent ten eerste al dat óf Ruben ook om 06:00 uur wakker is óf Maxim vrolijk staat te roepen dat de dag kan beginnen. Maar oké, is te doen! Om 06:30/06:45 wordt de ander dan ook wel wakker en dan begint de race tegen de klok. Want ook al heb ik mijn eigen brood al klaar gemaakt, is mijn tas gepakt; die van de jongens én heb ik de kleren al klaar liggen voor iedereen… het loopt áltijd anders qua tijd dan in mijn hoofd!
Zo merk ik overigens vaker dat Ruben (net als ik!) steeds langzamer lijkt te bewegen en handelen als ik zeg: “Liefje, eet even je crackertjes op. We moeten zo weg.” En ja, van de week begreep ik ineens Gerrit die nogal moeite met dit bijzondere fenomeen heeft (sstt... niet doorvertellen). Gelukkig weet ik ook dat Ruben dit niet expres doet, maar dat er een innerlijke aversie tegen haasten en die race tegen de klok is. Hij heeft nu eenmaal niet álleen maar goede eigenschappen van z'n moeder geërfd ;-)
Ik ben dan ook best trots als ik beide kids weer gewassen, aangekleed, met volle buikjes en de juiste tuttels, op de juiste plek heb afgeleverd én uiterlijk om 09:00 uur aan mijn werk zit! Pauze werken we wel door met een broodje op de hand… kunnen we hebben.
Vorige week vrijdag lag Maxim lekker te slapen nadat we ’s ochtends bij het CB waren geweest en hij zijn eerste kappersbezoek had overleefd. Ruben en ik konden daardoor een paar uur héérlijk buiten voor de deur spelen. Het zonnetje scheen en ik waande me bijna in het voorjaar! Tot ik besefte dat ik echt héle koude voeten had gekregen. Maar zó fijn om de rest van die dag geen rekening met de klok te hoeven houden.
Dit betekende overigens wel dat Gerrit de dag erna zijn moeder appte: “we zijn iets vertraagd” toen we onderweg naar Friesland waren voor de 85ste verjaardag van Gerrits' oma. Dat “vertraagd” had éigenlijk moeten zijn: “We hebben de hele ochtend in de pyjama’s gelummeld, uitgebreid gebadderd en Cyn zei om 11:30 nog, joh… tijd zat, 13:15 weg redden we mákkelijk!”
Dat ik de dag ervoor de auto met een bijna lege tank voor de deur had gezet, hielp alleen niét echt mee om op tijd te komen. Een geïrriteerde blik van achter het stuur... "Oh wacht! M'n flesje water staat nog in de gang!" Zucht...
Het is maar goed dat ik geen piloot of machinist ben! En aangezien ik ook geen hartchirurg ben... what's in a minute!!
Geniet van elke dag, elke minuut en seconde! Fijn weekend!
.jpg)